อาเมะค่อยๆคลายมือจากมือเขาเทื่อเดินออกมาได้สักพัก

ยังอยู่…แต่ไม่ตามมา

ก็ดี

เธอเดินข้าง ๆ เพื่อนใหม่ก่อนจะอดพ่นลมหายใจเล็ก ๆ ไม่ได้พร้อมยิ้มเหนื่อยใจไม่ต่างกันแต่ออกจะขำนิดๆ

“งั้นเราก็คล้ายกันนะคะ ฉันเองก็ไม่ค่อยอยากกลับบ้านน่ะค่ะ”

ตลกร้ายชะมัด

“อะ…อันโดะ อาเมะค่ะ ม.ปลายปี 3”

เธอโค้งเล็กน้อย ก่อนที่ตัวเองจะเสียมารยาทมากกว่านี้

“ที่บ้านมีแมวอยู่เยอะน่ะค่ะ”

“อยู่หอโรงเรียนนี่เองสินะคะ”

เธอพึมพำ ก่อนจะนึกได้อาเมะโคงเล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัว

“อันโดะะ อาเมะ ปี3 ห้องD ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเธอ…”

เป็นวันที่ดีที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆสินะ แม้ฝนจะปรอยๆอึมครึมไปสีกหน่อยก็เถอะ

แตะ…แตะ

เสียงเท้าหรืออะไรที่คล้าย คล้ายกับเท้าเปล่าที่เหยียบพื้นดังแผ่วๆจากด้านหลัง

อาเมะมองเขาที่เร่งฝรเท้าเดินมาหาก่อนจะเอ่ยปากถาม

“ไม่ ใช่ ผู้ หญิง …ใช่ ไหม คะ”

เธอขยับปากให้เขาอ่านไม่ได้เปล่งเสียง

“ไม่ ใช่ กิ โม โน ใช่ ไหม คะ”

ถ้าใช่เธอคงกลัวแต่ถ้าไม่ใช่ก็ดีกว่าหน่อย แต่ถึงแบบนั้นเท้าก็ก้าวเดินไปหาเขาด้วยเช่นกัน ดีกว่าให้อะไร ๆ ด้านหลังมาถึงตัวเธอ

เสียงคล้ายฝีเท้าดังเบา ๆ เหมือนกับเวลาเราไม่สวมรองเท้าและย้ำกับพื้นที่เปียกชุ่ม

“…”

อาเมะหันมอง ทั้งที่ไม่มีคน คงเป็นเท้าคู่นั้น ไม่รู้เขาได้ยินไหมเธอเลยหันกลับมามองใบหน้าที่ออกจะดูไปทางสะสวยของเขาอีกครั้ง

จะว่าไปก็คุ้นหน้าเหมือนกัน…

ตอนแรกเธอคิดว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นจะเดินจากไป แต่เสียงกลับใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ แถมยังพาให้หยาดฝนหายไปอีก

“…”

เธอเอี้ยวตัวมองพร้อมกับที่เจ้าแมวดำเดินนวยนาดไปหาเขาไถขนเปียกชื้นที่ลำตัวของมันอย่างออดอ้อน

“ดูเหมือนจะอยากไปกับเธอมากกว่านะคะ”

อาเมะพูดพร้อมรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก แม้น้ำเสียงจะดูเนือยไปบ้าง

แฉะ…

“อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้แปลว่าปลอดภัยนะคะ”

ไม่พูดเปล่า ๆ เด็กสาวถือวิสาสะเื้อมมือไปรั้งมือเขาให้เดินตามเธอ หลีกออกจากมุมมืดน่ากลัวนั่น

ถ้าเขาเห็นแบบเธอเขาคงไม่อยากยืนตรงนั้น

“เธอก็ออกมาข้างนอกนี่นา…”

อาเมะพูดด้วยเสียงนิ่ง ๆ เหมือนอยากจะหยอกแต่น้ำเสียงก็ดูจะเรียบไปเสียหน่อย

“อยู่หมู่บ้านไหนคะ?”

“ฉันมารับเจ้าแมวน่ะค่ะ…เพราะถ้าไม่รับไป…”

เธอหยุดพูดก่อนจะสบตาเขา

“ปล่อยให้อยู่บ้านที่ไม่มีคนอยู่ก็คงไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะ”

อาเมะผินหน้าไปมองที่บ้านหลังหัวมุม แน่นอนว่าคนในพื้นที่ย่อมรู้ข่าว คุณยายเจ้าของบ้านเพิ่งไหลตายโดยไม่มีสาเหตุ การที่แมวยังอยู่ตัวเดียวคงเป็นเรื่องไม่ดีนัก

“หรือเธอ…อยากรับเจ้าแมวไป?”

เด็กสาวถือร่มมือหนึ่งอีกมือขยับอุ้มเจ้าแมวดำขึ้นมาให้เขาเห็นมันชัด ๆ

แต่เธอคนนั้นเพิ่งเสียชีวิตไป…

อาเมะไม่ได้พูดสิ่งที่ไม่จำเป็น

“ฉันจะรับไปเลี้ยงน่ะค่ะ”

อาเมะไม่ได้เห็นร่องรอยจากสายตาของเขาที่มองว่าเธอกำลังทำตัวแปลกประหลาดหรือไม่ก็อาจจะชิน…

“เธอ…”

เด็กสาวกำลังจะอ้าปากพูดแต่กลับชะงัก ดวงตาสีอำพันที่ตอนนี้สะท้อนแสงจากตู้กดน้ำดูน่าขนลุกอยู่หน่อยๆ เธอมองค้างเลยไหล่ของเขาไปด้านหลังที่ไม่น่าจะมีคนยืนอยู่ได้

“พอจะช่วยหาได้ไหมคะ…”

เธอเลื่อนสายตาจาก มัน มาหาเขาแทน

“เจ้าแมวน่ะค่ะ”

“พอดีเขาเป็นแมวของคุณยายบ้านนั้น”

(ไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้ว55555)