เขายิ้มให้คาเมะ ไม่เชิงว่าเป็นยิ้มเย็นๆแบบที่ทำมาตลอดการสนทนา มันดู'จริง'มากขึ้น

"ผมก็ขอบคุณเธออีกรอบเช่นกัน จะดูแลอย่างดี...เอาไว้เจอกันในคาบโฮมรูมนะ"

เงียบไปชั่วอึดใจ เขายกออร์กาขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง พลิกดูตะเข็บและรายละเอียดก่อนจะพูดขึ้นมาเรียบ ๆ

"มีฝีมือดี.."

อาคิระเหลือบมองเจ้าตุ๊กตาโครเชต์ในมือ ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กสาวที่ก้มโค้งให้ สีหน้าของเขาอ่านยากตามปกติ แต่แววตาดูอ่อนลงนิดหน่อย

"อาคิระ.. ผมสอนปีสามน่ะ...แต่เธออยู่ห้อง E ที่ผมประจำชั้นอยู่ด้วย " เขาแนะนำตัว พร้อมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
(+)

เขาเหลือบตามองเด็กสาวข้างหน้า ดูเหมือนเธอจะยังเฝ้ารอปฏิกิริยาตอบกลับอยู่เล็กน้อย อาคิระกระแอมในลำคอ ก่อนจะพลิกเจ้าวาฬเพชฌฆาตตัวจิ๋วไปมา
"ผมไม่มีอะไรจะให้เธอคืนหรอกนะ ผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย—"
"แต่ก็ขอบคุณที่ลำบาก...?" เขาเลิกคิ้วพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย เชิงดูเหมือนจะรอให้อีกฝ่ายแนะนำตัว

อาคิระก้มมองเจ้าตุ๊กตาถักในมือ สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าเห็นด้วยหรือไม่ แต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมันอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับประเมินบางสิ่ง

"ออร์กา งั้นเหรอ" เขาทวนคำพลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ ที่ตะเข็บถัก ความประณีตของมันบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงตั้งใจทำไม่น้อย " เปรียบเทียบได้น่าสนใจทีเดียว...ช่างสังเกต "

อาคิระกะพริบตาสองสามครั้ง ประหลาดใจจนลืมเรื่องบัตรนักเรียนไปชั่วครู่

“…ให้ผมเหรอ?” เขาทวนคำเหมือนยังไม่แน่ใจนัก สายตาของเขาละจากเธอไปยังเจ้ากองไหมพรมถักนั่น มันดูเป็นของเล็ก ๆ น่ารักที่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะได้เกี่ยวข้องด้วย

เขาเอื้อมมือไปรับมาหนึ่งตัว ลองพลิกดูด้วยความสนใจ ก่อนจะแค่นหัวเราะเบา ๆ พลางเลิกคิ้วใส่เธอ

“เธอคิดว่าผมเหมาะกับตัวไหนล่ะ?”

“ตามปกติแล้ว—” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงตาใต้กรอบแว่นหรี่ลงเล็กน้อยขณะเหลือบมองเธอ

“พอเธอได้บัตรคืนอีกเดี๋ยวมันก็ ‘หายไปเอง’ แล้วล่ะ”

เขาเน้นเสียง ราวกับจะประชดประชัน ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่คลุมเครือมากพอให้เธอครุ่นคิดต่อเอง

นั่นไง ตามที่คาดไว้ไม่มีผิด

อาคิระหันกลับไปตามเสียง เด็กสาวคนนี้หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนเขาเคยเห็นผ่านระเบียนรายชื่อ เป็นไปได้สูงว่าเธอเป็นนักเรียนในห้องของเขาเอง

เขากระชับแจ็กเก็ตสูทที่พาดอยู่บนแขน พลางพินิจพิจารณาคราบเลอะบนบัตรนักเรียนอีกครั้ง อย่างที่เคยทำอยู่เสมอ แต่ต่อให้เขาจะมองมันซ้ำไปซ้ำมาอีกกี่ปี เขาก็ยังไม่อาจบอกได้แน่ชัดว่ามันคืออะไรกันแน่

(+)

(ขอบคุณครับ🫶)

อาคิระถอนหายใจอีกครั้ง เขารู้ดีว่าไม่มีทางเดินกลับไปลี้ภัยที่ห้องพักครูได้ง่าย ๆ แน่ เมื่อเหล่านักเรียนเริ่มพากันเดินตามหาบัตรของตนเองกันให้วุ่น วันนี้คงเป็นอีกวันหนึ่งที่ ‘โรงเรียนมัธยมปลายไทเฮ’ จะไม่ปล่อยให้ใครได้เริ่มต้นอย่างสงบสุข

"ปีนี้ก็ยังเล่นอะไรแบบนี้อีกเรอะ…" เขาพึมพำกับตัวเองพลางปรับแว่นให้เข้าที่ ก่อนจะเดินไปยังประตูทางออก
เจ็ดปีที่เขากลับมาบ้านเกิดพร้อมกับมาสอนในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ อะไรแบบนี้มักจะเกิดขึ้นในรูปแบบเดิมตลอด ครั้งแรกเขาก็สงสัยและพยายามหาทางพิสูจน์ จนปีแล้วปีเล่า เขาก็เลิกที่จะตามหาความจริง คิดตกไปเองว่าคงเป็นแค่การกลั่นแกล้งแผลงๆ เพื่อสร้างกิมมิคให้โรงเรียน(?)

(+)