(ขออนุญาตนะฮะ)

อากิมิทสึลากส้นเท้าด้วยความเซ็งสุดใจ ง่วงจนหงุดหงิด กว่าเขาจะเจอบัตรนักเรียนตัวเองก็เสียเวลาไปเกือบทั้งเช้า
พอเดินผ่านนักเรียนหญิง (รุ่นเดียวกัน? รุ่นน้อง? จำไม่ได้อีกแฮะ) ในท่าทางสภาพนั้น ก็เดาว่าน่าจะประสบชะตากรรมคล้ายๆ กันอยู่

“นี่…” อดไม่ได้ที่จะเรียก “ยังไม่เจอบัตรเหรอ”

… เขาจะไม่คอมเมนท์เรื่องนั้นละกันนะ

“พวกนายก็เหมือนกัน” อากิมิทสึพยายามอย่างมากที่จะไม่หาวใส่

“ฉันว่าจะไปหาที่ห้องชมรมต่อ เกิดมีบัตรใครโดนยัดใส่เตาจะยุ่งเอา“

(ริวเซย์ซังทรงงานหนักจริงๆ)

“ฟุคุมุระ… ฟุคุมุระ อากิมิทสึ” เขาตอบหน้าปลาตายจัดๆ แล้วแบมือรับบัตรนักเรียนคืนมา ”ยินดีที่ได้รู้จัก โฮเซกิซัง“

“ไม่เป็นไร ผมโอเค…” อืม โอเคแหละ ไม่เจอ ไม่กินข้าวเที่ยงก็ได้ ”เธอไม่ต้องไปช่วยรุ่นพี่ที่เธอจะช่วยก่อนหน้านี้แล้วหรอกเหรอ“

“ก็ไม่ขนาดนั้น” ว่าแล้วก็หาวหวอด ดูทั้งสองคนหาบัตรไปด้วย

“เบื่อพวกเรื่องนี้ชะมัด ได้ยินว่าพวกรุ่นน้องที่ปฐมนิเทศกันอยู่ก็วุ่นวายไปหมด”

ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่หาวิธีป้องกันกันนะ ไอ้เรื่องบ้าบอนี่น่ะ

“ร่วงใส่หัว…” ตอบหน้าปลาตายสุดๆ “ใบนึงร่วงจากฝ้า สองใบหล่นจากขอบประตูห้อง ที่เหลือเจอในซอกในมุมอะไรก็ไม่รู้”

อากิพูดแล้วก็ยักไหล่

“นายเอาไปดูเถอะ ที่เหลือถ้าหาตัวเจ้าของไม่เจอฉันจะไปดักหน้าโรงอาหารแล้ว คนมันทนหิวข้าวไม่ไหวหรอก”

(ขอยาดคับ)

อากิมิทสึเดินพ้นหัวบันไดมาเจอพอดีก็เลยโบกมือเรียก

“เฮ้” ในมือมีบัตรนักเรียนอยู่หลายใบด้วย “เซ็นจิโร่ เลโอ พวกนายเจอบัตรตัวเองหรือยัง”

ส่วนตัวเขาน่ะเก็บได้แต่ของคนอื่น…

“หัวทองๆ…” ทวนคำช้าๆ “น่าจะมีแต่ปี 3 นะ หัวทอง”
แต่ก็ยังยื่นบัตรทั้งหมดในมือไปให้อยู่ดี

“เธอเอาไปดูเองดีกว่า”

ว่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือก
อากิมิทสึไม่ได้รำคาญอะไร แค่นึกอยู่ว่าแล้วบัตรตัวเองจะไปอยู่สภาพไหน อย่าทำเหมือนโรงเรียนกว้างแค่เมตรคูณเมตรได้ไหม ไอ้ตัวสร้างเรื่องนี่

(ยูโตะจะเจอบัตรที่หาหรือเปล่าก็ได้นะฮะ)

อากิมิทสึชะงัก เขาหันกลับมา เอียงศีรษะน้อยๆ

“ไอ้นี่?” เขาชูบัตรนักเรียนในมือขึ้น “ไม่ใช่ ใบนี้ของปี 2 — ร่วงลงมาจากฝ้า“ พูดแล้วก็พลิกบัตรใบอื่นๆ ดูปีเกิดไปด้วย
“ใบนี้ก็คงปี 2 เหมือนกัน แต่หลงมาอยู่ซอกประตูห้องผม” ริมฝีปากเขากระตุกอยู่หน่อยๆ “ที่เหลือของปี 3 — เธอหาของปีไหนล่ะ”