ชิ้นข้าวปั้นไส้เนื้อหมักถูกหยิบยกขึ้นมากินไปคำหนึ่ง ขณะนั้นก็นึกประโยคที่ชวนสงสัยทำให้ปากพูดอะไรราวไม่ทันกลั่นกรองออกมา

"นายเคยเอาเนื้อคนมาทำด้วยเหรอ?"
'จะอร่อยรึเปล่านะ' ความคิดผุดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"อร่อยสินะ" ได้ยินแบบนั้นก็หยิบกล่องของกินขึ้นมาวางแทรกพื้นที่นั่งระหว่างกัน "มีอีกเยอะ กินได้เลยครับ"

ใบหน้าไร้การแสดงออกแต่แท้จริงกลับปิติยินดีที่เขาชื่นชอบอาหารฝีมือตน

"งั้น..." เขายื่นกล่องอาหารรบกวนให้อีกคนช่วยถือแทน

ส่วนตนก็เข้าไปอุ้มเหมียวอ้วนราวกับทำหน้าที่เก้าอี้ให้เจ้าตัวน้อยอยู่อ้อมอกและมองหน้าอีกคน

"ลองคีบชิ้นปลาป้อนดูครับ อาจสมานมิตรคุยง่ายกว่า.."

"อือ.."

พยักหน้าเพียงเล็กน้อย แล้วหยิบโดนัทอีกชิ้นขึ้นมากินด้วย

ระหว่างเคี้ยวหงุบหงับก็มองกลุ่มผู้ปกครองที่เข้าโรงเรียนมาเนื่องในวันพิเศษ

"เคล็ดลับ?.." เอนเอียงหน้าเล็กน้อยผุดเครื่องหมายปรัศนีทิพย์ที่แสดงออกถึงความสงสัย

"เกลือล่ะมั้ง" เจ้าตัวตอบออกไปอย่างซื่อๆซึ่งอาจจะผิดกับความหมายที่เขาสื่อก็ได้

"สีหน้าแปลกๆ?" ตนหันเบนสายตาลดมามองตะกร้าของกิน ก่อนจะกลับมามองหน้ายูโตะ

"แน่นอน จะกินด้วยกันก็ได้นะครับ" ว่าแล้วก็หยิบแซนวิชเนื้อชิ้นหนาขึ้นมายื่นให้

"อือ" พยักหน้าตอบรับคำเชิญ โฮชิเข้าไปร่วมนั่งใต้ต้นไม้พลางวางกล่องไว้เหนือตัก

"หืม?" เหมือนได้ยินเสียงแผ่วกล่าวขึ้น ตนก็หันไปทางนั้น ก่อนจะเปิดกล่องโดนัททอดแล้วยื่นให้

"กินไหมครับ"

"พักอยู่เหรอครับ?"

เพื่อนร่วมชั้นแวะเดินเข้ามาหาพร้อมกับกล่องขนมโดนัททอดสดที่เขาเตรียมไว้กินเอง ทว่าก็ดันมาเห็นอีกคนที่มาพักใต้ต้นไม้จึงเข้าหา

หันไปตามปลายทางที่เขาชี้ แน่นอนว่าเห็นด้วยที่จะไปพักตรงนั้นเช่นกันจึงพยักหน้าตกลง

ระหว่างเริ่มเดินไปยังม้านั่งพอถูกถามก็เลยยกตะกร้าและเปิดฝาปิดขึ้นให้เห็นอาหารภายใน

"ก็..แซนวิชเนื้อทอด ยากิโซบะ ไก่ทอด ข้าวปั้นไส้เนื้อหมักน้ำผึ้ง ไข่ม้วน.." เขาหยิบกล่องข้างในยกเล็กน้อยให้เห็นอาหารต่างๆ ตามความจริงดูจะมีขนมหวานอีกด้วย

"งี้นี่เอง.."

มองสลับทั้งโจทก์และคู่กรณีตัวกลมตาแป๋ว ตนจึงเดินเข้าไปหาทั้งสองยังกับจะเป็นตัวกลางให้

"งั้น..ค่อยๆคุยกันดีกว่าไหมครับ?"

"ตาเขียว.." เขาไม่ได้ออกอาการอะไรมาก นอกซะจากพยักหน้าเล็กน้อยเข้าใจหมาย

"ไม่ล่ะ"

โฮชิส่ายหน้าไปมาตอบกลับไป เพราะยังไงไม่ได้คิดจะมาไหว้อะไรอยู่แล้ว

"พอดีมาเก็บสมุนไพรแถวนี้น่ะ"

ขณะที่กำลังเปิดกล่องอาหารสำหรับมื้อก็ได้ยินเสียงแว้ดดังเป็นระยะ ถึงเจ้าตัวจะไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก แต่ก็ลุกไปทั้งถือกล่องข้าวไปดูต้นเสียง

...

พอเห็นว่าต้นเสียงแค่นักเรียนตีกับแมวก็ทำโล่งใจ เพราะนึกว่าจะเจอกลุ่มชนห้าวที่ไล่แกล้ง

"ทำอะไรอยู่น่ะครับ.."

เขาที่กำลังถือตะกร้าสานเตรียมตัวมาพักกินข้าวยังสวนสาธารณะ ขณะมองหาที่นั่งก็ถูกทักขึ้นดึงสายตาไปมองต้นเสียง

"..." โฮชิส่ายหน้าไปมาช้าๆ "ผมวิ่งไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้เลยจะพักกินข้าวน่ะครับ"

"คือ..สนใจไหมครับ" บนใบหน้าคงไม่ค่อยแสดงออกอารมณ์ ทว่าก็ยังออกปากชวนอีกฝ่าย แม้จะหวั่นว่าจะถูกปฏิเสธก็ตาม

"..."

ไม่ได้ออกปฏิกิริยาตอบสนองกับหมัดที่สาวเกือบถึงตัว มีเพียงเขานิ่งสงบและสายตาที่เรื่อยเปื่อยมองคนที่กระฟัดกระเฟียดดูหงุดหงิดอะไรบางอย่าง

"พอดีเห็นไหว้อยู่เลยไม่อยากรบกวนครับ.." ขยับตัวเองขวายกนิ้วชี้ไปยังศาลเจ้าร้าง

ภายในใจของชูยะแอบรู้สึกมีความสุขเล็กๆขึ้นมาและรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายที่มาเข้าหา แม้ทั้งตัวเขาและอคิฮิโกะจะต่างฝ่ายต่างเป็นคนที่พูดและแสดงออกไม่ค่อยเก่ง แต่ครั้งหน้าเขาก็อยากลองเป็นฝ่ายที่พยายามเข้าหาดูบ้าง

' ไว้คราวหน้า..หาโอกาสเลี้ยงคืนเขาบ้างดีกว่า '

( ทางเราขออนุญาตจบโรลตรงนี้นะคับ ! 😭🤲💗 เราแอบไปวาดรูปเด่กๆปิดโรลมานิดหน่อย ขอบคุณมากๆที่แวะมาร่วมแจมกันนะคับผม 🥺 )

(ทางนี้เช่นกันครับ โห เขินอ่ะ วาดน้อนๆน่ารักก)

...

ตนปรากฏขึ้นจากข้างหลังขณะที่อีกคนกำลังพนมมือไหว้ศาลเจ้าร้าง ตนเห็นว่ากำลังทำความเคารพเลยไม่ได้พูดอะไรรบกวน

"รู้สึกดีไหมครับ?" เอนเอียงใบหน้าสงบเล็กน้อยพร้อมตั้งข้อสงสัย เครื่องหมายปรัศนีทิพย์ผุดขึ้นกลางศีรษะ

"ไม่ถูกกับกลิ่นสินะครับ.." ก็พอเข้าใจได้ หากให้เปรียบคงเหมือนกับปลาหมักเค็มหรือชีสหลายปีแน่นอน

"วิธีเอาตัวรอด.." คีบข้าวเยิ้มนัตโตะกินไปคำพลางช่วยนึกคิดหาวิถีทาง

"กินจนเคยชินกลิ่นก็ช่วยได้ครับ"

ทั้งตนและเขาต่างกินชิ้นไก่ทอดและแป้งกัน บ้างจุ่มซอสบ้างบีบเลม่อนทำให้รสชาติต่างกันไม่เบื่อง่าย

ถึงจะเห็นเขากินไปเรื่อยแล้วตนไม่แสดงออก แต่ความจริงคือกำลังดีใจที่ได้เห็นคนอื่นกินอย่างมีสุข

"หืม?" หันไปแลคนที่พูดออกมาคำตาปริบ
"..ขอบคุณ" กล่าวคำรับไปตามมารยาท

ถึงจะได้รับคำชมบ่อยครั้งแต่โฮชิก็ไม่เคยชินสักที "ถ้าอร่อยก็ยินดีครับ"
ระหว่างสนทนาก็หยิบขวดน้ำมาวางแยกไว้สองขวด

หลังฉีกแป้งนานกินไปคำก็ไม่ลืมที่จะจิ้มไก่ทอดสไตล์ญี่ปุ่นกินไปคำ รับรสหวานฉ่ำหอมเครื่องเทศและสัมผัสกรุบกรอบผิวนอกขนาดมีเสียงกัดลอบออกมา

..?

จังหวะที่เพลินสัมผัสในช่องปากก็เห็นหน้าอีกคนที่ยังละเมียดเคี้ยว ทำเจ้าตัวสงสัยว่าถูกปากรึเปล่า แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

ตนนั้นได้แบ่งฉีกแป้งนานครึ่งหนึ่งแล้วยื่นให้อีกคนเสมือนมันเป็นตัวแทนข้าวหุงสุกร้อนๆ

"ลองดูไหม.."