(😭🙏🙏 ฮือ น่ารักมากเลยค่ะ ยิ้มแฉ่งถูกต้องที่สุด ขอบคุณมากๆเลยนะคะ🛐)

(มายก้อดดด น่ารักมากเลยค่ะ😭😭🙏)

(เค้ามาเป็นหน่วยกล้าหาญค่ะ🥺🫶)

(เค้ายกมือค่ะ🥺🙌)

(เค้าขออนุญาตปักค่ะ🥺🙌)

"ไม่ว่าจะอยู่ในมือของใคร ถ้าพยายามต่อไป สุดท้ายแล้วเดี๋ยวก็เจอเองนั่นแหละน้า"

คำตอบแสนซื่อตรงถูกส่งออกไปพร้อมรอยยิ้มอีกครา

เรียบง่าย ไร้นัยแฝง อย่างที่ตัวตนของเขาเป็นตลอดมา

คำถามเข้าใจยากที่อีกฝ่ายเอื้อนเอ่ยถามทำให้ไอกะครุ่นคิดอยู่สักพัก

เขาไม่เข้าใจหรอก พวกคำถามเชิงปรัชญาอะไรนั่นน่ะ

เข้าใจได้ยาก ลึกลับ และซับซ้อนเหมือนกับคำถามของอีกฝ่ายในตอนนี้ ชิโรกาเนะคุงในความทรงจำเป็นคนแบบนั้น

"ไม่รู้สิ?"

ไม่รู้ด้วยหรอกว่าจุดประสงค์ที่ถามคืออะไร

"ยังไงดีล่ะ คงต้องลองถามดูก่อนจนกว่าจะมั่นใจล่ะมั้ง"

แต่เขาจะตอบออกไปอย่างที่ใจเขาต้องการจะสื่อ

+

(เค้ายกมือ🥺)

(ขออนุญาตนะคะ🥺)

เป็นเขาเองที่สังเกตเห็นเธอก่อน จึงเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปใกล้

"อ๊ะ! อย่าร้องเลยนะ"

พลันสังเกตเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายก็แสดงท่าทีลนลานออกมา เขามองซ้ายทีขวาที ก่อนจะยื่นมือส่งไปทางเด็กสาว และกวาดริมฝีปากออกมาเป็นรอยยิ้มกว้าง

"ลุกขึ้นก่อนเถอะ ยังไม่เจอตอนนี้ก็ใช่ว่าจะหาไม่เจอแล้วซะหน่อย เดี๋ยวฉันช่วยอีกแรงเอง!"

(ขออนุญาตค่ะ🙌)

ระหว่างที่ไอกะกำลังเดินกลับบ้านอย่างทุกที สายตากลับสังเกตเห็นถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างบนใบหน้าของชายคนหนึ่ง

เลือด?

คราแรกว่าจะไม่สนใจแล้วแท้ๆ เขาจะหาว่าเรายุ่งไม่เข้าเรื่องไหมนะ?

กังวลแทบตายแต่สุดท้ายก็ยอมเอ่ยออกไป

"เอ่อ...ตรงปากน่ะ"

เขายกมือขึ้นทำท่าชี้เข้าหามุมปากของตนเอง ก่อนจะดึงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้อีกฝ่าย

"ใช้นี่ไหม?"