Toen ik nog in Londen werkte, dacht ik bij een wijnhuis vooral aan rijen flessen in een kelder die ruikt naar nat karton. Tot ik als twintiger voor het eerst een bodega in Andalusië binnenstapte. Een koele hal met gewelfde plafonds, dikke stenen muren, en dat magische spel van licht en schaduw. Daar werd me duidelijk: een bodega is geen opslagruimte, het is een plek met karakter.

When I still lived in London, the word “winery” made me think of rows of bottles in a cellar that smelled faintly of damp cardboard. That changed when, in my twenties, I first stepped into a bodega in Andalusia: a cool hall with vaulted ceilings, thick stone walls and that magical play of light and shadow. That’s when it hit me — a bodega isn’t a storage space; it’s a place with character.

At the market in Moraira, I see them piled high: bunches of grapes — blue, green and sometimes almost black. While tourists casually slip a bunch into their bags, I know there’s far more behind those grapes than just a tasty snack. In Spain they say uvas para la vida — grapes for life. And there’s real truth in that saying.

There isn’t much written about it yet. No glowing reviews, no wine scores in glossy guides. And yet, the name Bodegas Aural keeps coming up — in conversations with sommeliers, at tastings, or simply around the table. The first time we heard the name was at BonAmb in Jávea. Sommelier Enrique García Albelda spoke of it with a sparkle in his eye.

Er is nog niet veel over geschreven. Geen ronkende recensies, geen wijnscores in glanzende gidsen. En toch duikt de naam Bodegas Aural steeds vaker op. In gesprekken met sommeliers, tijdens proeverijen, of simpelweg aan tafel. De eerste keer dat we de naam hoorden, was bij BonAmb in Jávea. Sommelier Enrique García Albelda sprak er met een glinstering in zijn ogen over.

Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik de naam Fondillón hoorde. Een vriend uit Alicante noemde het bijna fluisterend, alsof het een geheim betrof dat alleen voor ingewijden bestemd was. “Een wijn die zelfs koningen dronken,” zei hij erbij. Het klonk als een mythe. Tot ik ontdekte dat Fondillón inderdaad bestaat, en zelfs een van de meest bijzondere wijnen van Spanje is.

In the summer months, my patio belongs to the evenings. There, beneath the scent of jasmine and the rustle of olive trees in the breeze, stands a wooden table with a few weathered chairs. Nothing fancy. But on that table, there’s almost always a bottle of wine. Sometimes a local tempranillo, sometimes something I’ve dropped into a supermarket basket out of pure curiosity.

In de zomermaanden is mijn patio het domein van de avonden. Daar, onder de geurige jasmijn en het geknisper van olijfbomen in de wind, staat een houten tafel met een paar verweerde stoelen. Niets bijzonders. Maar op die tafel staat bijna altijd een fles wijn. Soms een lokale tempranillo, soms iets wat ik uit pure nieuwsgierigheid in een supermarktmandje heb gelegd.

When I moved to the Costa Blanca, I was struck by how natural wine feels here. A weekday lunch in Jalón? A glass of wine, of course. Tapas on a terrace in Moraira? Naturally, with wine. But what also stood out to me was that Spaniards take their time. No one downs three glasses in a row. It’s about tasting, talking, laughing — and there’s always a jug of water on the table.

Toen ik naar de Costa Blanca verhuisde, verbaasde ik me over hoe vanzelfsprekend wijn hier is. Een doordeweekse lunch in Jalón? Glas wijn erbij. Een tapasplank op een terras in Moraira? Natuurlijk met wijn. Maar wat me óók opviel: Spanjaarden nemen hun tijd. Niemand klokt drie glazen achter elkaar naar binnen. Het gaat hier om proeven, praten, lachen – en intussen staat er altijd een kan water op tafel.

The air in BonAmb’s wine cellar carries a quiet serenity. A cool, gentle stillness lingers between the wooden barrels, as if even time itself breathes more softly here. Along the wall, rows of bottles stand like soldiers at rest. Gently, BonAmb’s warm-hearted sommelier – a man with the calm passion of someone who truly lives his craft – lifts a bottle, studies the label as though greeting an old friend, and says softly: “The best wine is the one that moves you emotionally.” In that single sentence lies the essence of Enrique García Albelda’s life story, the sommelier of BonAmb.

De lucht in de wijnkelder van BonAmb heeft iets sereens. Een lichte, koele stilte hangt tussen de houten vaten, alsof zelfs de tijd hier zachter ademt. Aan de wand staan rijen flessen als soldaten in rust. Voorzichtig tilt de innemende sommelier van BonAmb – een man met de rustige passie van iemand die leeft voor zijn vak – een fles op, bekijkt het etiket alsof hij naar een oude vriend kijkt, en zegt dan zacht: “De beste wijn is die welke je emotioneel raakt.” In dat ene zinnetje past eigenlijk het hele levensverhaal van Enrique García Albelda, sommelier bij BonAmb.

When I drank my first glass of wine on a village square in Jalón a few years ago, the waiter told me, “These grapes could have been planted by the Romans.” I smiled, but when I later did some reading, there turned out to be some truth in it. In Spain, a glass of wine is never just a drink — it’s liquid history.

Toen ik een paar jaar geleden mijn eerste glas wijn op een dorpsplein in Jalón dronk, vertelde de ober me dat “deze druiven al door de Romeinen geplant zouden kunnen zijn”. Ik glimlachte, maar toen ik later wat ging lezen, bleek er een kern van waarheid in te zitten. In Spanje is een glas wijn nooit zomaar een drankje – het is vloeibare geschiedenis.

At The Sound Of The Costa, October is all about wine. Along the Costa Blanca and the Costa del Sol, the vendimia – the grape harvest – marks the moment when summer comes to an end and the winemakers begin their craft. For locals, it is more than an agricultural tradition: it is a celebration of gathering, collaboration and pride.

Sommige ontmoetingen zijn gepland, andere ontstaan vanzelf. El Encuentro – letterlijk De Ontmoeting – belooft een beetje van allebei te worden. Op vrijdag 3 oktober opent Casa Pepa in Ondara haar deuren voor een middag die draait om proeven, ontdekken en verbinden. Tussen één en vijf uur ’s middags verandert de historische finca in een ontmoetingsplek waar gastronomie, kunst en lifestyle samenkomen.

The markets of the Costa Blanca are familiar ground by now. The Saturday bustle in Jávea, the Mercat del Riurau in Jesús Pobre, or the stalls in the Jalón Valley — I’ve written about them before. But what about further south? When I visited Lucas for a weekend at his finca just outside Málaga, I got the chance to experience it for myself.

For this story, we step outside our familiar Costa regions. Spain is known for paella, tapas and jamón, but if you look more closely at the markets and kitchen gardens, you’ll discover a world of supergreens that are barely known outside the country. Of course, we all know the artichoke, which I wrote about earlier this year. But here, I’m talking about vegetables that were once the daily staple of farmers and labourers.

De markten van de Costa Blanca zijn inmiddels vertrouwde grond. De zaterdagse drukte in Jávea, de Mercat del Riurau in Jesús Pobre, of de kramen in de Jalón-vallei – ik schreef er eerder al over. Maar hoe zou dat verder naar het zuiden zijn? Toen ik een weekend bij Lucas op bezoek was, in zijn finca net buiten Málaga, kreeg ik de kans om het zelf te ervaren.

Voor dit verhaal kijken we even buiten onze bekende Costa regio's. Spanje staat bekend om paella, tapas en jamón, maar wie de markten en moestuinen beter bekijkt, ontdekt een wereld van supergroenten die buiten Spanje nauwelijks bekend zijn. We kennen natuurlijk de artisjok, waar ik eerder dit jaar al over heb geschreven. Maar in dit verhaal schrijf ik over groenten die ooit het dagelijks brood van boeren en arbeiders waren.

In August, I felt you really shouldn’t be cleaning. Too early, too hot, too much of a waste to sweep the summer sand out the door already. Now, a few weeks later, the evenings are darker, the heat more bearable, and the moment seems right. But even now, I believe the art of cleaning in Spain lies mainly in what you don’t do.

Summer on the Costa Blanca may feel endless, but if you look closely, you’ll notice a change. Evenings turn cooler, the sun sets a little earlier, and new colours and scents appear at the markets. September marks the transition — from the exuberance of summer to the calm and richness of autumn. And in Spain, you taste it first on your plate: the Spanish flavours of early autumn.

It’s a strange kind of luxury problem: complaining about nights that linger around 22 degrees. But believe me, after a summer when the mercury stubbornly stayed above 30 at night, it feels as if you’re suddenly sleeping in a cool mountain stream. The relief of late summer in Spain isn’t cold — it’s breathing space. I remember an August night when I lay on my bed like a pizza in a wood-fired oven — only without the crisp finish.

A good dish stands or falls with the sauce. In Spain, that may be truer than anywhere else. Meat, fish or vegetables are often prepared simply, but it’s the sauce that brings the magic. From a spoonful of creamy alioli with grilled fish to a fiery mojo picón over Canarian potatoes — Spanish sauces tell stories of region, tradition and temperament.

September in southern Spain is a month of small contrasts. By day it still feels as if summer will never end, but in the evenings you suddenly notice how much earlier it gets dark. The terrace where you didn’t need a candle until after ten in July is already in shadow by half past eight. I’ve always been a fan of old, characterful fincas, with thick walls, wooden shutters and an olive tree that’s been around longer than my whole family.