(นาฬิกาสวย)

สบตากันจึงรู้ วันนี้ไม่ได้มีแค่เขาแต่ยังมีเพื่อนร่วมชะตากรรม

“เปล่าเลย ฉันอยากมานะ” ธีโอดอร์คลี่ยิ้มที่ดูจริงใจที่สุดให้เพื่อนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก, แต่แน่นอน มันเป็นแค่คำปฏิเสธกึ่งประชดประชัน

ผู้ใหญ่หลายคนก็อยู่ในงาน มัวแต่ทำหน้าหงิกหน้างอก็คงไม่ได้

“แล้ว...นายล่ะ? มาหาฉันเพราะอยากมาหาหรือเพราะขี้เกียจปั้นหน้า?“ เขาเย้า

“อะไรก็ได้” นั่นคือคำตกลง, ธีโอดอร์ยกข้อมือตัวเองดู ในหัวคิดคำนวนเสร็จสรรพก่อนจะสบตาอีกคน

“ห้าโมงเย็น หน้าประตูโรงเรียน?” เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

ร่างสูงเปลี่ยนท่ามาหาอีกคนเต็มตัว ทิ้งสะโพกพิงรั้ว กอดอกด้วยท่าทางสบายและสงบ นัยต์ตาสีฟ้ามองคนที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

“ขอโทษด้วยถ้าผมมองแล้วมันดู..เสียมารยาท?” ดูไม่แน่ใจว่าหญิงสาวมาหาด้วยเหตุผลใด

เสียงเรียกได้ผล, แน่นอนว่าตรงนี้ค่อนข้างสงบ อันที่จริงร่างสูงคงได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินผ่านพื้นกรวดขาวแล้ว แค่ไม่คิดว่าจะโดนเรียกจริงๆ

ชายในคำถามค่อยหันหน้ามา เขากระพริบตาทีหนึ่งราวกับแมวตัวโตที่สังเกตว่าควรรับมือกับคนตรงหน้าแบบไหน

“โอ้” เขามองคุณทั้งตัว “คุณที่ชนะการแข่ง”

เป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขามองอยู่ กระทั่งการแข่งจบด้วยซ้ำ

+

(โว้ย55555555555555 งั้นไหนพยศมั้ย(?)

(ยินดีเลยครับ🥺)

เขาไม่อยากยุ่งเรื่องของใคร--และยิ่งไม่อยากเป็นส่วนนึงของเรื่องวุ่นวายที่สามารถจินตนาการได้ไม่ยากด้วยเช่นกัน, แต่ถึงแบบนั้นก็อดขยับตัวนิดหน่อยไม่ได้

“ที่นี่การ์ดเยอะนะ” เขาพูดลอยๆ แต่คงได้ยินทั้งสองคน และสายตาของเขาก็มองสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่

“อย่าทำให้มันวุ่นวายเลย จะเป็นการฉีกหน้าเจ้าของงานเสียเปล่าๆ”

ธีโอยิ้มบาง แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา

สถานการณ์นี่มันยังไงกัน?

ธีโอดอร์เลิกคิ้วสูงขณะมองหญิงสาวผู้โชคร้ายโดยไม่ได้ขยับ, ก่อนะจะเลื่อนสายตากลับมอง..คงจะเป็นลูกท่านหลานเธอสักคน

เขาไม่คุ้นหน้าคุณ แต่ถ้าหากตอนนี้มีใครสักคนบอกเขาว่า ‘ก็ไฮยาซินธ์จากโปรแกรมขี่ม้าไง’ ชายหนุ่มคงร้องอ่อ, ชื่อเสียงค่อนข้างขจรไกล

แต่ในตอนนี้ไม่รู้จักก็คือไม่รู้จัก, ไม่ว่าจะคุณชายท่าทางเอาเรื่องตรงหน้าหรือกระทั่งสาวน้อยคนนี้ +

คุณพบเขาอยู่ไม่ไกลจากจากที่ที่คุณเห็นเขาเมื่อตอนบ่ายนัก ตรงนั้นเป็นคอกม้ากลางแจ้งที่อยู่ค่อนข้างไกลจากศูนย์กลางงานเลี้ยงเล็กน้อย, ช่วงนี้เป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่จะเข้าหาคนที่อยากคบหาหรือกระทั่งค้นหาเส้นสายบางอย่าง คงมีเพียงเขาที่ปลีกวิเวกมาแถวนี้

ชายหนุ่มยังดูเรียบร้อย, เช้าจรดเย็นผมไม่กระดิกสักเส้น ศอกทั้งสองข้างเท้าพิงน้ำหนักกับรั้วขาว สายตาทอดมองไปยังกลุ่มม้าที่เดินไปมาไม่ไกล

เขายิ้ม ในฐานะแขกเขาจะโดนดุอะไรได้ เป็นห่วงอีกคนเสียมากกว่า

“เลิกงานไปไหน ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะมีคนชวนไปไหนมั้ย”

ชายหนุ่มตอบยียวน, ดูผิดกับบุคลิคเงียบขรึมและเรียบร้อย แต่นั่นก็สำหรับคนอื่น ไม่ใช่เพื่อนอย่างนาเวียร์

ถ้ามีคนชวนไปไหน เขาจะได้มีข้ออ้างหลีกเลี่ยงมื้อเย็นสุดน่าเบื่อได้

(ม้าตัวนี้แปลกๆ---)

ชายหนุ่มเลื่อนสายตาไปยังม้าตัวใหญ่แทน, สิ่งมีชีวิตที่สง่างาม จำได้ว่าตอนเด็กๆก็เคยฝึกขี่ม้าอยู่บ้างแต่ก็ช่างเลือนลางทว่าสิ่งที่เลือนลางยิ่งกว่าคือสาเหตุที่เขาเลิกทำมัน

ธีโอขุดคุ้ยความทรงจำตัวเองอย่างเพลิดเพลิน, รู้ตัวอีกทีก็เริ่มเห็นการรวมกลุ่มของเหล่านักกีฬา-- การแข่งขันน่าจะกำลังเริ่ม แต่เขาพอใจที่จะดูหญิงสาวจากไกลๆ

สังเกตดีๆ ธีโอก็ดูตัวใหญ่ขึ้นกว่าครั้งก่อนที่ได้พบกัน แข็งแรงเหมือนเดิมแต่ภายในนั้นกลับไม่แน่ใจเท่าไหร่

คนถูกถามนิ่งไปเล็กน้อยเหมือนกำลังเลือกคำตอบ สายตาเหลือบไปทางคุณและคุณนายวิทมอร์ไม่รู้ตัวก่อนจะรวบสายตากลับมา

“..ก็ได้พักล่ะ ถ้านายคิดว่าการฝึก20-30ชม.ต่อสัปดาห์เป็นการพัก” เขายิ้ม แต่นาเวียร์น่าจะรู้ว่าธีโอสามารถดันชม.ฝึกให้ได้มากกว่านั้นแต่นั่นคงเป็นการหมกมุ่นอย่างน่าเป็นห่วงแน่ๆ

“แต่ก็ไม่ตลอดหรอก” เขาเสริม “บางอาทิตย์ก็แค่ฝึกร่างกายกับบาลานส์ธรรมดาๆ วันละประมาณ2-3ชม.”+

(/เอาไม้ล่อแมวล่อ)

คุณรู้ว่าเพื่อนคนนี้เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงมาแต่ไหนแต่ไร, แต่นอกจากเวลาที่เจ้าตัวอยากพักผ่อนจริงๆ ธีโอก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะต้อนรับเพื่อนหรอก

“นายละ?”