“ผมไม่มีร้านที่สนใจหรอกครับ ถ้ามิสึกิจังอยากกินอะไรก็กินได้เลย!”

เขายิ้มตอบก่อนจะมองตามกลิ่นที่โชยมาแล้วท้องร้อง

“… เอ่อ เอาจริงๆแล้วผมว่าเราก็ควรรีบเข้าไปกินหน่อยนะครับ! ฮ่าๆ..”

เขาเขาหลังคอเบาๆแก้เขินก่อนจะรีบเดินเข้าร้านดังกล่าวไป

“อากาศแบบนี้ได้กินอะไรซักหน่อยก็ดีนะครับ” เขาพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“อันที่จริงแล้วตอนมาที่นี่ผมตั้งใจว่าจะตามล่าหาร้านขนมหวานด้วยล่ะครับ!”

“แต่ว่า..ถ้ากินของหวานก่อนของคาวคงไม่ดีสินะครับ..“ เขาแพลนสายตามองหาร้านอาหารที่คิดว่าเข้าตาแถวๆนั้นเรื่อยๆ

“ได้เลย อเมริกางั้นเหรอ เป็นสถานที่ที่ดูไกลตัวจังเลยนะครับ~ ถ้าอย่างงั้นตอนที่ผมได้กลับจีนจะนำเปลือกหอยจากที่นั่นมาฝากบ้างละกันครับ!“

เขาพูดอย่างมุ่นมั่นและตั้งใจที่จะทำอย่างนั้นจริงๆแล้วนำถุงใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายเหมือนลูกหมารอเจ้านายนำทาง

”ขยะก็เก็บเรียบร้อยแล้ว.. ไปที่ไหนกันดี?”

“นั่นสินะ ถ้าเอามาแต่งโต๊ะที่บ้านผมก็คงสวยดี อีกอย่างผมเคยได้ยินมาด้วยว่าเปลือกหอยนี่แหละคือความทรงจำที่สำคัญจากทะเลล่ะครับ!”

เขายิ้มกับคำพูดอีกคนก่อนจะรีบควักหาหอยที่สวยที่สุดในถุงนั้นซักสี่ห้าอัน

“ดังนั้นแล้วมิสึกิจังก็เอาไปสิ เป็นความทรงจำของพวกเราไง!“

เขายิ้มกว้างสดใสยื่นเปลือกหอยสีสวยที่เด่นร่าในกองเปลือกหอยทั้งหมดที่เขามีให้อีกคน

“ความพยายามของผมสำเร็จด้วยล่ะ” เขาปาดเหงื่อออกตรงหน้าผากเท้าเอวอย่างภาคภูมิใจหลังจากจัดการขยะทั้งหมดเสร็จ

“จริงๆผมก็มีเรื่องที่อยากถามอีกนิดหน่อยน่ะครับ.. แต่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับขยะหรอก” เถิงหยุนเอ่ยออกมาก่อนจะควักหาบางอย่างในกระเป๋ากางเกง

“ผมแอบไปเก็บเปลือกหอยตามทะเลมาครับ แต่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี” เขายิ้มพร้อมจ้องมองถุงพลาสติกใสที่มีเปลือกหอยหลากสีในนั้น

“ผมขอโทษนะ คงทำมิสึกิจังลำบากแย่เลย” เขาเบะปากบึ้งสำนึกผิดแต่ก็ยอมฟังอีกฝ่ายแต่โดยดี

ไม่นานที่เขาฟังคำสอนก็เริ่มแยกออกในไม่ช้า

“เหมือนผมจะเข้าใจแล้วครับ เอาจริงๆมันก็ง่ายนะเนี่ย” เขายิ้มเอ่ยเป็นคำขอบคุณก่อนจะรีบขยับร่างกายแยกขยะอย่างชำนาญทันที

เขารับมันมาแล้วโค้งขอบคุณ “เซี่ย เซี่ย!” เอ่ยคำขอบคุณแบบภาษาจีนอย่างลืมตัว

“โอ๊ะ หมายถึงว่าขอบคุณครับ!” หลังจากรับมาเขาก็กางแล้วพยายามแยกขยะออกจากกัน

ตอนอบรมหรือตอนเรียนเขาไม่ได้ตั้งใจฟังมันทำให้เขาสับสนว่ากระดาษอยู่ตรงไหน พลาสติกอยู่ตรงไหน

“ผมควรตั้งใจเรียนกว่านี้จริงๆแฮะ ว่าแต่หลอดนี่ต้องเอาไว้ถุงไหนนะ?”

เขาหันมองตามที่อีกคนบอกก่อนจะทำหน้าเหมือนเข้าใจบางอย่างพลางพยักหน้าเบาๆตลอดที่เธอพูด

“พอดีผมเห็นอะไรก็วิ่งเก็บมาตลอดทางเลยน่ะครับ ลืมคิดเลยแฮะว่าต้องแยกขยะด้วย” เขาเกาหัวแกร็กๆก่อนจะก้มไปโยนขวดพลาสติกลงถังทีละใบ

“ถ้ามีถุงอีกใบก็คงดีแฮะ..” เขาเริ่มพูดพึมพำเมื่อมันเริ่มเลอะเทอะต่างจากคนอื่นที่มัดรวมแยกชนิดเป็นถุงเดียวกัน

“มิสึกิจัง! กำลังตั้งใจทำความดีอย่างขยันขันแข็งเลยสินะ มีส่วนไหนให้ผมช่วยไหมครับ!!”

เขาเดินไปหาพร้อมลากถุงขยะขนาดใหญ่ที่ยังไม่ทำการแยกเลยด้วยซ้ำ

เมื่อเขาศึกษาอีกฝ่ายที่ทิ้งขยะตรงจุดต่างๆก็เตรียมเดินไปทิ้งขยะที่ยังไม่แยกลงจุดทิ้งพลาสติกแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว

( เอาเถิงหยุนไปแล่นด่วยได้มั้ยคับ! )