(ตัวกะเปี๊ยก)

จะน่ากลัว หรือเห็นต่าง
อ่อนโยน หรือโหดร้าย

…เธอมองอย่างไร…

อสูรตนนั้นเอียงศีรษะเมื่อเห็นเธอค้างฝ่ามือ เขาก็ชะงักคอย ไม่ดึงดันหรือบังคับ

“ที่ที่เจ้ามา…“

เขาจะเดินไปส่ง หากหล่อนอยากกลับเอง

เขาจะหันหลังจากไป

ผิดกับดวงตาอสูร เขาเห็นเด็กชายที่เย้าหยอกไปกับการละเล่น ซ้ายที ขวาที หลอกล่อให้ ’ผู้ล่า‘ ได้หาพบ

แม้อสูรจะพบ แต่ไม่ออกล่า

ปล่อยให้เด็กชายหยอกเย้าผู้มาเยือน สร้างเสียงหัวเราะ จนการละเล่นจบ

ดอกไม้ขาวเบ่งบานมากขึ้นทุกชั่วขณะ เต็มกรอบหน้ากากอสูรจนแทบย้อมเป็นสีเดียว

หากเทียบเคียงถึงตัวตน
เป็นอย่างไร อยู่ที่คนจักมอง

(+)

ไม่มีใครรู้ว่าชายหน้ากากเท็นงุรู้ได้อยากไร
บางทีมันก็อาจจะมากกว่าสิ่งที่ตาเห็น…

เฉกเช่น…ความรู้สึก

“ท่านเป็นใคร”

เขาอยากรู้ว่าใคร อยู่ภายใต้หน้ากากนั่น
แซฟไฟร์นี่ เป็นของจริงหรือไม่…

|

(+)

— ไร้ความกลัว

เทโจ วางคมเปโตะลงบนมือของสตรีสวมหน้ากากกระต่าย ปลายนิ้วสัมผัสอยู่บนมือเรียวที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย มอบขนมที่เลือกให้ราวกับสิ่งของที่ต้องถวาย

บางสิ่ง เริ่มทำให้ ‘เทโจ’ รู้สึกระแคะระคายว่าที่แห่งนี้อาจไม่ใช่ที่ของเขา

เสียงของทับทิม เสมือนตัวตนที่ได้พบ…นำพาสติให้เขาได้เป็นเจ้าของร่างกายที่เป็นของ ‘เทโจ’ อีกคน

“ท่านยิ้มออกมาด้วยเหตุอันใด…”

(+)

เหมือนเป็นจริงอยู่ชั่วขณะ

“…มิรู้หรือ” น้ำเสียงตอบกลับอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

ไม่ใช่ คิมุระ
ไม่ใช่ สุโนะฮาระ
แค่… เทโจ

“ ██ ”

มือของยักษายื่นตรงหน้า เจ้าของดวงตาสีทับทิม รอให้เธอจับ

’ต้องกลับแล้ว…‘

ชายหน้ากากอสูรบอกเธอในความคิด ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะไปหรือไม่ไป

「まあだだよ」 — 'ยังไม่ได้นะ'

เสียงเด็กเล็กดังเจื้อยแจ้วสะท้อนกลับมา

อสูรตนนั้นนิ่งเฉย ปล่อยให้รากไม้เรื้อยล้อมหน้ากากสีชาด ดอกไม้ผลิบานบนความน่าพรั่นพรึงแต่ดูแล้วไม่น่าหวาดกลัว

เธอจะเห็นเรือนผมสีแดงถูกมัดรวบพาดอยู่ช่วงบ่า ปลิวไสว

ชายภายใต้หน้ากากยังคงเงียบงัน

เขาได้ยินเสียงของทับทิม แม้จะเห็นหน้ากากกระต่ายประดับแซฟไฟร์

(+)

ฝันของโยชิ อาจได้ยินเสียงเด็กชายคนหนึ่งดังแว่วมาตามลม เขาวิ่งผ่านเธอไปเหมือนเด็กที่กำลังจะเล่นซ่อนแอบ

‘อิจิ… นิ… ซัน… ย่ง…‘

เสียงนับเลขดังทั่วอาณาบริเวณที่สงบ

「もういいかい」 — “หาได้หรือยัง”

เสียงทุ้มอาจคุ้นหู แต่ก็อาจไม่
อาจเป็นเสียงของใครบางคนที่เธอไม่รู้จัก
เหมือนไม่ใช่ ‘เทโจ’ ซึ่งเธอก็อาจไม่ได้นึกถึงเขา

……
…

(+)

งานเทศกาล มีขนมมากมายให้เลือก ดูละลานตา…แต่เขากลับเลือกเพียงเกล็ดก้อนน้ำตาลที่บรรจุอยู่ภายในขวด

“คมเปโตะ…”

ลูกอมเล็กจิ๋วมีรูปร่างคล้ายดาว แต่งสี เติมกลิ่น แต่มีแค่รสหวาน

ขนมแสนธรรมดา ที่ลูกชายเจ้าของร้านขายขนมญี่ปุ่นไม่ได้โปรดปรานเท่าใด

ทว่าในใจ เป็นสิ่งที่ ‘เทโจ‘ กลับคิดว่า มันคือขนมที่ไม่ได้กินมาเนิ่นนาน

ประหลาด แต่เขาก็เลือก…

หนึ่งก้อน อยู่ในมือ

|

‘เทโจ‘ รู้สึกได้ถึงน้ำหนักจากฝ่ามือที่เกี่ยวท่อนแขน เหมือนเป็นจริง คนสองคนเดินเคียงคู่ ผ่านกลุ่มคนที่ส่งสำเนียงที่ฟังไม่ออก

มันมีเสียงหัวเราะของเด็กหนึ่งคนแทรกอยู่ มือถือดาบไม้ สวมเสื้อที่มีตราลายพฤกษา

เขามองผ่านไป — รู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่หน้าร้านขนมหวาน

เจ้าของหน้ากากเท็นงุเหมือนกวาดตามอง

(+)

“นายท่าน” สิ้นคำ — เทโจสัมผัสหน้ากากตัวเอง บริเวณเหนือปาก แต่เขาไม่ได้เป็นคนเอ่ย

“…เรายังไม่พลาดขนมหวาน”
“ท่านอยากกินอะไร”

เท็นงุ — ยื่นแขนให้ควง หวังช่วยพยุงคนที่เดินลำบาก

สตรีผู้สวมใส่ หากเป็นดังที่เคยฝัน…มีเพียงคนเดียว
คนที่เขาคิดว่าตนรัก แต่กลับปันใจเมื่อได้เห็นหน้านางอีกคนในชีวิต

แซฟไฟร์ และทับทิม เป็นอัญมณีคนละอย่าง
คนหนึ่ง มีความสุขเมื่อได้เห็นยามหลับฝัน
อีกคน ก็ชวนสะกดตาเมื่อพานพบก็ยากจะละจาก

“อิจิ“ … “นิ” เหมือนคำพูดทวนคำสำหรับคำตอบที่ได้รับ

“เหมาะสม”

(+)

ผมสีแดงไม่เคยยาวพอจนถูกมัดรวบ ครานี้กลับยาวสลวยจนสามารถปล่อยหางพาดช่วงไหล่ ดูน่ารำคาญแต่กลับไม่น่ารำคาญ ร่างกายเหมือนเชยชิน ทั้งดูเป็นตัวเองแต่ก็ไม่

เขาเหมือนเป็นใครอีกคน แต่ก็ไม่ผิดไปจากความเป็นตัวเอง

เบื้องหน้าเขาเป็นสตรีสวมกิโมโนสีทึบ กับหน้ากากกระต่าย ลึกลับแต่ก็คุ้นชิน หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวราวกับคนยินดีและตระหนก

กระต่าย เอียงศีรษะ
เท็นงุ เอียงศีรษะตาม

(+)

ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสถึงคนปลายทาง ร่างกายเหมือนถูกดูดเข้าหมอกทึบ ชั่วอึดใจก็มาอยู่ท่ามกลางแสงสีและกลิ่นอายของงานเทศกาล ดูสนุก ครึกครื้น ผิดจากเรื่องสยองขวัญที่เพิ่งพ้นผ่านไป

เหมือนจุดหมายปลายทางที่นำพาเจ้าของร่างมาจะมีเพียงบันทึกคำอธิษฐาน กระดาษสีฟ้าเคียงคู่สีขาวลู่ตามลมบนกิ่งไผ่

งานเทศกาล…

(+)

นอกเหนืออื่นใด ปลายทางนั่นกลับมีหญิงสาวยืนอยู่ด้วยกันอีกคน

เวลาแห่งความคุ้นเคยหรือเป็นเพียงแค่ภาพซ้อนทับ ใบหน้าที่เหมือนกันระหว่างหญิงสาวทั้งสอง ไม่ว่าจะเป็นนางในฝันหรือเป็นเธอที่อยู่ในชีวิตจริงดูไม่ต่างกัน

@kmiyoshiharu.bsky.social

“ร รอด้วย!”

ขอเพียงเขาได้พึ่งพาใครสักคน และนำพาตนเองไปถึง…

หัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำเริ่มทำให้เขามองแสงสว่างนั้นอย่างตรงไปตรงมา

‘ปลาทอง‘ ที่ไม่รู้สี ทั้งครีบมันน่าเกลียดเหลือทน กำลังแหวกว่ายในทางทิศที่เขาจะดำเนินไป

ชื่อของปลาดังเข้ามาในความคิด แต่ไม่รู้ว่าตัวไหนเป็นตัวไหน

“อิจิ…“
“นิ?”

(+)

ความหวาดกลัวพุ่งทะยานมาจนสุดขั้วหัวใจ เสียงหวีดร้องอย่างเสียผู้เสียคนดังออกมาจากชายอกสามศอก สองเท้าวิ่งพรวดอย่างสุดชีวิตโดยไม่คิดหันหลังกลับ กลัวว่าหัวนั่นจะกลิ้งตามมาเหมือนภาพหลอนในหนังสยองขวัญ

เทโจหลับตาวิ่ง กระนั้นกลับมีแสงลอดผ่านเข้ามาในดวงตา ออร่าอบอุ่นและเรืองรองทำให้ฝีเท้าที่ก้าวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดค่อย ๆ ชะลอมาเป็นเดิน

(+)

ชายหัวแดงมองซ้ายขวาอย่างรู้สึกพะว้าพะวง กระทั่งเสียงตกของอะไรบางอย่างดัง และกลิ้งหลุน ๆ เข้ามา

“ใครน่ะ”

อาจเป็นลูกบอลหรือลูกบาสของเด็กในชมรมที่เล่นแล้วไม่ยอมเก็บ เขาคิดอย่างคาดหวังว่ามันจะไม่ใช่สิ่งใดที่เหนือธรรมชาติ กระทั่งสิ่งที่กลิ้งมาถูกพันเกี่ยวด้วยสาหร่ายสีดำ หรือมันอาจจะเป็น…เส้นผม?

(+)

เขาจำได้ว่าตัวเองเข้าห้องนอนไปแล้วหลังกิจกรรมเสร็จสิ้นทั้งหมด เทโจมองซ้ายมองขวาอย่างรู้สึกวังเวง ทั้งที่ทุกอย่างเหมือนเวลาปกติแต่เขากลับรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

อาจด้วยความผวาที่มีอยู่เป็นทุน เริ่มทำให้ชายหนุ่มก้าวเท้าไม่ออกและใจไม่อยู่กับที่กับทาง

“ม มีใคร…อยู่ไหม”
“ได้โปรดตอบด้วย”

(+)