Akbaba korkuyor. Sona yaklaşmanın içinde doğurduğu korku ve çaresizlik içinde son atılımını yapacağı ana doğru ilerliyor.

Varlık hazır. Ne olacağını o da tam olarak bilmiyor ama neler olabileceğinin farkında, düşmanını görüyor, taşını biliyor.

Akbaba açlığın ve leş bulamamanın sürprizi ile ya bir ihtimal yiyebileceği bir leş bulmak için uzaklara uçacak ya da düşmeden önce kalan son gücü ile yaşayan varlığın üzerine çullanmayı deneyecek. +

Akbaba yiyecek leş bulamadan gökyüzünde dört dönmeye ve gövdesini göstermeye devam ediyor. Yoruluyor. Daha fazla yiyecek bulamadığı takdirde bütün o haşmetine rağmen düşeceğinin farkında. Çok vakti kalmadı. +

Ama varlık uyandı, yaşıyor, hareket ediyor ve daha da önemlisi kısa bir periyotta alışageldiği gibi korkup kaçmak ve üzerinde dört dönen leş yiyicinin korkusuyla daha fazla sinmek yerine başını kaldırıp akbabanın gözlerinin içine bakıyor. Ona meydan okuyor. +

Bu yüzden üzerimizde dört dönmeye, gövde gösterisi yapmaya devam ediyorlar. Gücün onlarda olduğu yanılsamasına inanmaya devam ederek korkup sinmemizi ve sindiğimiz köşede geberip iştahla yiyebilecekleri birer leş haline gelmemizi istiyorlar. +

Üzerimizde dönen akbabalar bizden korkuyorlar. Yaşayan, hareket eden, korkup kaçmayan ve dağılmayan varlığın onlara ne yapabileceğini biliyorlar. Ve de o varlığa ne yapamayacaklarını. +

Akbabalar leş yiyicidirler, yaşayan, hareket eden, uzandığı yerden başını kaldırıp gözlerinin içine bakan daha büyük varlıktan korkarlar.

O varlık biziz, halkız. +

Sarf ettiğimiz emeğin karşılığını alamadan çalışıp ürettiğimiz değer ve zorla bizden aldıkları vergiler bize gaz, cop, gözaltı, hapis ve işkence olarak geri dönüyor. +