“ อ่า .. อืม ดูออกขนาดนั้นเลยหรอครับ ? ”

หลุบตาลงมองพื้นหญ้า นี่เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอว่าตนเองไม่ค่อยชอบการอยู่พื้นที่กับผู้คนเยอะ ๆ ช่วยไม่ได้ ก็มันรู้สึกอึดอัดนี่

เอ่ยตอบกลับไปยังไงอีกดี คิดไม่ออกเลย ทามามูระลูบมือตนเองไปมาซํ้า ๆ การพูดคุยกับคนอื่นนี่ยากจริง

“ คุณชอบ .. ไม่สิ เอ่อ คาราสุชิมะซังชอบอยู่กับคนเยอะ ๆ หรอครับ ? “

จำชื่อถูกหรือเปล่านะ ?

เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ชะงักไปสักครู่เหมือนกับกำลังประมวลผล เด็กปี 1 เนี่ยนะ ?

“ … ครับ ? ปี 1 ? หมายหัว ? .. ประทานโทษ ?”

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เจ้าตัวคิ้วขมวดนิดหน่อยไม่ใช่เพราะโกรธหรือหงุดหงิดแต่เป็นเพราะว่าประหลาดใจอยู่ต่างหาก ในสายตาคนอื่นเขาดูเป็นอย่างงั้นหรอ ?

“ อ่า .. เหนื่อยนะครับ หวังว่าจะผ่านไปอย่างราบรื่นครับ “

เอ่ยตอบอย่างสุภาพ ผงกหัวเล็กน้อย เมื่อกี้เผลอทำให้อีกคนรู้สึกอึดอัดหรือเปล่านะ ?พอคิดแบบนั้นเจ้าตัวก็หลุบตาลงมองพื้น ดูรู้สึกผิดไม่น้อย

รอยยิ้มที่ดูมีเลศนัยนั้นทำให้เขาคิ้วกระตุกขึ้นมาหน่อย ๆ ก่อนถอนหายใจออกมาเบา ๆ ไม่รอช้าเขาก็นั่งลงบนพื้นหญ้าข้าง ๆ อีกคนพร้อมกอดเข่าตัวเอง

“ คาราสุชิมะ ยาชิโระ .. ยูซุยะ ทามามูระ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ”

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกคุ้นชื่อนะ ก็เจ้าตัวแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลยนี่ ถ้ารู้จักก็คงน้อยคนมาก

“ .. ปี 3 หรือเปล่าน่ะ ? ”

เอ่ยถามพร้อมเอียงคอเล็กน้อย ใช่หรือเปล่านะ ?

( 😭😭😭 โฮก ไม่ดึงแก้มก็ได้ จิ้ม ๆ แก้ม กลัวเจ็บ ไม่ทำร้ายรุ่นน้อง /เสียงเข้ม )

ลมเย็น ๆ ที่พัดมากระทบใบหน้าของเขาเบา ๆ ทำให้รู้สึกเคลิ้มไม่น้อย คลายความกังวลใจได้ขึ้นเยอะเลย

“ อะ ร้อนหรอครับ ? ถ้างั้นก็คงจะต้องไปตรงอื่น .. ”

ที่ที่จะไม่โดนแดด หลบตรงต้นไม้ดีมั้ยนะ ? คิด คิด คิด 💭

“ … อ๋อ ครับ ผมปี 3 แล้วครับ ”

พอดู ๆ แล้วอีกฝ่ายก็คงไม่ใช่เด็กใหม่ น่าจะรุ่นเดียวกันกับเขา หรือเปล่า ? เอะ หรือรุ่นน้องหรอ ?

… ?

ทามามูระมองตาค้างด้วยความประหลาดใจ คิ้วกระตุกหน่อย ๆ ในหัวมีแต่คำว่า ‘ ห้ะ ‘ จู่ ๆ อีกฝ่ายก็โพล่งขึ้นมาแบบนี้ทำให้เขารู้สึก .. งงงวย

แต่พอผ่านไปสักพักเจ้าตัวก็หลุดหัวเราะเสียงคิกคักเบา ๆ ออกมา ไม่ใช่เพราะตลกแต่เพราะเอ็นดูต่างหาก การปลอบรูปแบบใหม่หรอ ?

“ ข ขอโทษที่ขำครับ .. แต่ว่าให้หรอ ? ”

เอ่ยถามพร้อมชี้ไปที่คูปองในมือ กลั้นขำหน่อย ๆ

“ อะ ค ครับ .. สีแดงครับ ”

รีบพยักหน้าหงึก ๆ ท่าทางดูประหม่าน้อยลงกว่าเมื่อครู่ ถามแบบนี้แปลว่าอีกฝ่ายได้พบเห็นผ้าพันคอของเขาหรือเปล่านะ ? ถ้าเห็นก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย

( อ่ย เอ็นดู 🥺 มาให้ดึงแก้มยื้ดหน่อยเร้ว )

!

เจ้าตัวสะดุ้งหน่อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกทักจากอีกคน ตกใจหมดเลย เขาหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความประหม่า พยักหน้าหงึก ๆ

“ อ่า .. อืม ครับ ร้อน ”

เอ่ยตอบสั้น ๆ ความร้อนก็มีส่วนอยู่หรอกแต่ตัวของเขากลับรู้สึกกังวลใจมากกว่า เมื่อเห็นว่าอีกคนยกปีกกางเพื่อบังแดดให้ก็โล่งใจเล็กน้อย อย่างน้อยก็ไม่ได้ดูเป็นคนไม่ดี

พอเห็นปีกแล้วก็มองตาไม่กะพริบเลย ดูนุ่มนิ่ม ฟู ๆ

!

“ ผ ผมดีใจที่ไม่ได้โดนมองว่าแปลก— เอ้ย ! ไม่ใช่ ! คือ ผม เอ่อ .. ดีใจครับ ดีใจที่คุณดีใจครับ .. ”

เอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกัก ความคิดของเขากำลังรวนถึงขั้นสุดจนไม่รู้ว่าตนเองในตอนนี้กำลังพูดอะไรออกไป คำพิลึกหรือเปล่านะ ? หรืออาจจะดูมั่วซั่ว ?

มือทั้งสองกำผ้าพันคอที่ตัวเองห่วงแหนแน่นจนยับยู่ยี่ เหงื่อก็เริ่มตกหน่อย ๆ สถานการณ์แบบนี้เขาควรตอบสนองอย่างไร ?

ทามามูระชะงักกับคำพูดของอีกคน ไม่ค่อยได้ยินแบบนี้บ่อย ๆ จึงแอบตกใจเล็กน้อย ใบหน้าที่เรียบนิ่งก็ดูเหวอหน่อย ๆ

“ ใจดี .. อะ ผ ผมหมายถึง เอ่อ ขอบคุณครับ ”

ดันหลุดคำพูดที่อยู่ในหัวซะได้ หวังว่าจะไม่โดนมองว่าแปลกนะ แต่ถึงอย่างงั้นตัวเขาก็รู้สึกโชคดีที่ได้เจอคนที่ใจดีแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกชื่นชมไม่น้อยเลย

?

เมื่ออีกคนยื่นผ้าเช็ดหน้าเพื่อประคบเย็นให้ ทามามูระก็ชะงักไปซักพัก สงสัยกำลังประมวลผลอยู่หรือจะว่าว่าอึ้งอยู่ก็ได้ เขาไม่ค่อยได้รับการปฏิบัติแบบนี้บ่อยเท่าไหร่นักจึงไม่รู้สึกชิน

“ ขอบคุณ .. ครับ ”

เขารับมาด้วยความประหม่าเล็กน้อยก่อนจะเอามาประคบตรงบริเวณหน้าผากที่ชนกับไม้กวาด บรรเทาได้เยอะเลย

“ ทามามูระ, ยูซูยะ ทามามูระ ครับ .. ”

ดูไม่ได้ถือสาที่อีกคนนึกชื่อไม่ออกนะ ?

?

“ บ แบบนั้นจะดีหรอครับ ? จะดูไม่เอาเปรียบเกินไป .. ? ”

เอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกติถ้าใครสักคนช่วยเหลือเขาเขาก็ต้องตอบแทนบุญคุณคนนั้น เขามักจะโดนสั่งสอนแบบนี้อยู่บ่อย ๆ จากญาตผู้ใหญ่จึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่คุ้นเคย ไม่ชิน

!

เจ้าตัวสะดุ้งโหย่งเมื่อได้ยินเสียงเรียกทัก ไม้กวาดที่กำอยู่ก็กำแน่นขึ้น ดวงเนตรที่เบิกกว้างเหลือบมองไปทางอีกคนด้วยความตกใจ ดูเหมือนกำลังฝันหวานอยู่เลยนะ

“ ข ขอโทษครับ .. ขอโทษจริง ๆ ครับ ”

เอ่ยด้วยนํ้าเสียงตะกุกตะกัก นี่เขาเผลอหลับหรอ ? ทำไมไม่เห็นจะรู้เรื่อง ? จะโดนมองว่าเป็นคนไม่เอาไหนหรือเปล่านะ ? คอตก ท่าทางดูกังวลใจไม่น้อย

ตัวเขาต้องสะดุ้งเฮือกอีกคราเมื่อจู่ ๆ อีกคนก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วปัดผมหน้าม้าของเขา ทำให้เจ้าตัวคิ้วขมวดทันที หน้าตาค่อนไปทางบึงตึงเลยทีเดียว ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

!

ดวงเนตรเบิกกว้างเหมือนกับคนถูกจับได้ยังไงอย่างงั้น ได้ไง ? ทำไม ? นี่ท่าทางของเขาดูออกขนาดนั้นเชียว ?

“ ธ เธอรู้ได้ไง ? ม ไม่สิ คุณรู้ .. ม ไม่ ผมไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย ”

หลุบตาลงมองพื้น รู้ได้ไงกัน

เขาพยักหน้าเบา ๆ พร้อมสายตาที่หลุบลงมองกับพื้น พยายามที่จะไม่มองอีกคนมากเกินไป เพราะถ้าเผลอมองก็จะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ .. ถ ถ้าคุณไม่ได้ถือสาผมก็ดีใจครับ”

เอ่ยกล่าวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พร้อมยกมือเกาท้ายทอยเพราะความประหม่า ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำตัวยังไงถึงจะไม่รู้สึกเกร็ง

“ .. แล้วก็ถ้าอยากให้ผมตอบแทนบุญคุณคุณเมื่อไหร่ก็บอกได้เลยนะครับ ”

!

เมื่อถูกแตะด้วยขวดนํ้าเย็นเฉียบตรงแขนเจ้าตัวก็สะดุ้งโหย่งทันที ตื่นเต็มตาเลย แต่ดูเหมือนจะตกใจไปหน่อยจนหน้าผากกระทบไปโดนก้านไม้กวาดที่ตนเองถืออยู่

“ โอ้ย ! ”

ร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บก่อนจะลูบไปมาตรงบริเวณหน้าผากและเหลือบมองอีกคนที่อยู่ตรงหน้า

“ .. ข ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลับ ”

เอ่ยกล่าวด้วยนํ้าเสียงซึม คอตกนิด ๆ นี่เขาเผลอหลับหรอ

“ .. ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องขอโทษด้วยครับที่ทำตัวเสียมารยาทแบบนั้น .. ขอโทษที่ทำให้รู้สึกผิดนะครับ ”

เอ่ยตอบด้วยนํ้าเสียงซึม ๆ คอตกเล็กน้อย อีกคนอุตส่าห์หาเจอแท้ ๆ แต่ตัวเขากลับทำให้รู้สึกแย่ซะได้ ท่าทางยุกยิกเหมือนคนกำลังประหม่า

แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูโกรธหรือไม่พอใจ ทำให้เขารู้สึกโล่งอกขึ้นมา หวังว่าเขาจะไม่ได้ดูเป็นคไม่ดีนะ