“เห็นกลีบซากุระเหล่านี้ก็นึกถึงพวกเขา, อาจเพราะดูซุกซนไม่น้อย—แต่ก็เพราะยังเยาว์วัย”

“ความเป็นเด็กชวนน่าเอ็นดู ทว่าสักวันก็คงร่วงโรยเพื่อก้าวสู่การใช้ชีวิตอย่างผู้ใหญ่”

พึมพำเสียงสนทนา

”มินาคามิคุงเองก็เป็นเหล่าผกาเหมือนกันด้วยน้า”

ลากเสียงยาว, หัวเราะเบาจนออกคล้ายเสียงจิ้งจอก

ถึงอย่างนั้น, ทามาโมะกลับมีเส้นผมที่ตัดสั้น, เป็นอะไรที่เขาคงสังเกตได้ในระยะการเรียนที่ผ่านมา

มันเพิ่งจะยาวเกินคางมาอีกนิด; หากการเกลียวปิ่นเข้ากับเส้นผมเป็นสัญญาณของการอนุรักษ์ ชูเคียวคนนี้ก็ออกจะหัวสมัยใหม่แลท้าทายเป็นแน่

“นั่นสินะ”

ตอบรับคำนั้น, ด้วยสายตาของรองหัวหน้าห้อง

+

ค้อมศีรษะลงไม่ต่าง รอยยิ้มเคลือบสีเปลือกส้มเผายังคงงามงด

“ไม่หรอก, ไม่เลย; ชุดออกมาเดินเล่นน่ะ”

หากจะขยายความกว่านั้น—ในย่านอิเอะต่างทราบกันดีถึงการมีอยู่ของโรงนาฏศิลป์ที่ชูเคียวดูแลและปกปักษ์ไว้ไม่ห่าง พวกเขาเหล่านั้นล้วนหัวอนุรักษ์นิยม และสิ่งนั้นคงมีอิทธิพลมาถึงตัวหลานสาวเพียงคนเดียวผ่านเครื่องแต่งกาย

+

“หัวหน้าห้องของพวกเรา, สนุกกับมันรึเปล่า ?“

ด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก

หล่อนรู้ตัวดีว่าไม่ค่อยมีโอกาสสนทนาเรื่อยเปื่อยกับเขานอกเหนือไปจากเรื่องงาน

ถึงอย่างนั้น, มินาคามิคนน้องก็เป็นหนึ่งบุคคลที่ชวนเอ็นดู และอยากเฝ้ามองไปเรื่อย ๆ

“ว่ากันตามตรงแล้ว, มาทักทายเธอเสียมากกว่า“

ซากุระเป็นของแถมในเรื่องราวนี้ แต่ทามาโมะก็ใช่ว่าจะรังเกียจสีชมพู

“จบปีหนึ่งแล้วสินะคะ”

ดวงตาปรายมองไปยังตัวเขา ก่อนจะหลุบแพขนตากลับไปยังกรุ่นบรรยากาศ

+

จนเสียงเกี๊ยะหยุดเข้าเคียงตัว
เว้นระยะห่างอย่างเหมาะสม

ทุกสิ่งไม่เกินงาม

ไม่เลือกเอ่ยทักก่อน
ไม่ทำลายบรรยากาศของกลีบซากุระโรย

รั้งรอเขารับรู้การมีอยู่ของตน

.

ฝีเท้าก้าวเข้ามาอย่างแช่มช้า ทุกกิริยาคล้ายถูกโอบล้อมด้วยอุ้งเบาเหล่าสมุนอินาริ

แสนสงบ, บางเบา, แต่มีเป้าหมายเด่นชัด

คือการก้าวตรงมาที่เขา

บัดนี้; ชูเคียว ทามาโมะ อยู่ในชุดยูกาตะเนื้อดี เส้นผมกลัดเกลียวด้วยคันซาชิประจำเดือนมีนาคม

+

เมื่อประตูเปิดออกก็พาลให้แสงสลัวพาดทับลงบนเงาร่างหนึ่ง ชายคนนั้นก้าวขาขึ้นรถเมล์รอบดึก มุ่งตรงไปยังที่นั่งของเพื่อนเจ้าปัญหาขณะส่งข้อความหารุ่นน้องที่กำลังเป็นกังวล

“ ไม่ใช่ว่าเดือนนี้มันบ่อยกว่าปกติเหรอ? ” ไม่ทันที่จะได้รับคำตอบเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ อย่างถือวิสาสะ

“ รู้ไหมว่าฉันนั่งอยู่ตรงนั้นมานานแค่ไหนแล้ว...? ” ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคาดโทษ

(โซวตันนนน น่ารักอา)

(หลานป้า หล่อมากกก)