( ได้โปรด อย่า )

ส่งเสียง ‘อ๋า’ พยักหน้าเบาๆ เกือบปีเหรอ ไม่น่าล่ะถึงไม่ได้รู้สึกคุ้นเท่าไหร่
เขาเดินมาหยุดอยู่ที่เคาน์เตอร์ ใช้เวลาสักพักในการตัดสินใจเลือกเมนู

“เป็นลาเต้แก้วนึงครับ“

เหลือบมองบรรดากระถางต้นไม้อีกฝั่ง ถึงเขาจะมาเพื่อเครื่องดื่ม แต่บรรยากาศภายในร้านชวนให้เขาอดนึกไม่ได้

บางที สีเขียวเล็กๆน้อยๆอาจจะช่วยให้ที่ห้องเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างก็ได้

“ขอบคุณครับ”

ค้อมศีรษะขอบคุณแล้วเดินเข้าไป สายตากวาดดูรอบๆสำรวจภายในร้าน ดูจะชอบใจกับบรรยากาศที่สงบชวนผ่อนคลาย

“ร้านนี่..เปิดมานานรึยังครับ?“

อดไม่ได้ที่จะถาม เขาพลาดที่แบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ

( /พองขนใส่(?) อย่าล้อ!😡 )

(แหม่ คนก็ชอบพูดบ่อยๆว่าเหมือนผี เริ่มไม่แน่ใจเองแล้วสิว่าใช่คนรึเปล่า😔)

ทาคาโอะอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน คงเพราะหันไปเจอคาเฟ่บรรยากาศร่มรื่น ถึงได้เกิดความคิดในหัว

กาแฟยามเช้าสักแก้วคงจะดี

เห็นคนที่เหมือนจะเป็นเจ้าของร้านอยู่ตรงนั้น เขาเดินเข้าไปทักอย่างมีมารยาท

“สวัสดีครับ ร้านเปิดรึยังครับ?”