เขาขนลุก ยกมือขึ้นลูบแขนเพื่อปลอบอาการร้อน ๆ หนาว ๆ ที่ตนเองก็แยกไม่ออกว่าเป็นเพราะความอ่อนแอของร่างกาย หรือเป็นเพราะความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องที่เกิดขึ้นมาทั้งวัน ท้ายที่สุดก็สรุปเอาเองว่าคงเป็นเหตุผลแรกมากกว่า

สายตามองตรงไปที่คำสั้น ๆ แต่ได้ใจความกลางกระดาษ หลังชั่งใจอยู่สักพักเขาก็สลัดความรู้สึกไม่ดีทั้งหมดที่มีทิ้งไปแล้วตัดสินใจที่จะ【ตามหาเจ้าของกระดาษ】เพื่อนำไปคืน—

ท่ามกลางนักเรียนที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ไทเซย์ก้มมองกระดาษในมือที่ติดมือมาระหว่างวัน

เขากระพริบตาปริบ ตาเหลือบมองชื่อที่ถูกลงนามไว้ที่มุมกระดาษ ชั่งใจว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

หากจะเอาไปทิ้งก็คงดูใจร้ายแปลก ๆ แต่จะเอากลับบ้านไปด้วยก็คล้ายจะเป็นการลักขโมย แต่จะให้เอาไปคืนโดยตรง—นึกได้ถึงตรงนี้ ไทเซย์กลับลังเลขึ้นมา

+

[ตัวอักษรสีดำ]
เจ้าของจดหมายฉบับนี้อาจจะตามหาคุณไม่เจอ หรือไม่คิดตามหา คุณถึงไม่เห็นหัวคนที่ชื่อโคโบะ ริวอิจิ โผล่มาทวงจดหมายคืนเลย

[ตัวอักษรสีแดง]
เจ้าของจดหมายฉบับนี้จะตามมาขอกระดาษจากคุณคืนตอนท้ายวัน (ถ้าคุณเปิดโอกาสให้เขารู้)

[พื้นหลังสีดำ]
ไม่มีใครโผล่มาขอจดหมายฉบับนี้คืน แต่คุณจะรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจากทางไหนก็ไม่รู้ไปตลอดทั้งวัน

ปากอ้ากว้างพยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด แต่ท่อยาวในลำคอกลับตีบเสียจนการกระทำนั้นไม่เป็นผล ในหัวเริ่มนึกไปถึงสิ่งที่ควรทำในสถานการณ์คุ้นเคยเช่นนี้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าครั้งนี้เขาไม่มียาติดตัวไว้

อะไรกัน เพิ่งจะเปิดเทอมวันแรกแท้ ๆ หรือชีวิตของเขาจะต้อง…?

อิจิโนะเสะ ไทเซย์ — ย้อนกลับไปเมื่อก่อนหน้าสักนาทีเขาเองก็ยังดูเหมือนกับนักเรียนคนอื่น ๆ จนเมื่อครู่นี้เองที่โรคเจ้ากรรมกลับกำเริบเข้า จะด้วยอะไรก็ตาม ในหัวของเขาตอนนี้มีเพียงคำว่า 「หายใจไม่ออก หายใจไม่ออก」วนซ้ำไปมา

“ปีหนึ่งห้องบี” ผมว่า สายตาจดจ้องอยู่ที่เธอ “ผม—หืม—หนึ่งเอเหรอ…น่าเสียดายจังที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน”

อา ผมเห็นแล้ว

ดวงตากลมใสไร้ชีวิตชีวาดวงนั้น ดวงตาสีเดียวกันกับท้องฟ้าในวันนี้ ดวงตาที่ผมเฝ้ามองมาโดยตลอด มันหันกลับมาสบประสานเข้ากับผมแล้ว

ร่างกายอ่อนแอของผมพลันรู้สึกแข็งแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ผมยกยิ้ม เอ่ยถามแล้วเรียกชื่อเธอออกไปทั้งอย่างนั้น

“ว่าไหม รี่จัง?”

ผมพยักหน้า หยักยิ้มยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนขยับพาเท้าให้เดินออกจากฝูงชน ระหว่างนั้นก็หันซ้ายหันขวาดูทิวแถวสีสดใสตัดกับฟ้าสีหม่นในฤดูใบไม้ผลิ ท่ามกลางสีสันเหล่านั้น สีน้ำตาลยาวสยายพลันตรึงให้ผมหันมองอย่างไม่อาจละสายตา

เธอยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน—ท่ามกลางฝูงชนที่ผมเดินออกมา

ผมก้าวกลับเข้าไป

ต่อให้รู้อยู่แก่ใจว่าเสียงรอบข้างจะดังกลบทุกพยางค์ที่ผมกล่าว แต่ผมกลับไม่ลังเลที่จะพูดออกไป

+

“เธอได้ยินมันหรือเปล่า”

หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง

หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง

หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง

หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง

หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง หริ่ง

“เสียงของจั๊กจั่นที่กำลังกรีดร้อง”

(end route.)