(ขออภัยค่ะ คือฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ｡⁠:ﾟ⁠(⁠;⁠´⁠∩⁠`⁠;⁠)ﾟ⁠:⁠｡ ขอบคุณที่เป็นความน่ารักในวันนี้ให้ฉันนะคะ(⁠´⁠;⁠︵⁠;⁠`⁠))

" ตายแล้ว! ไม่เห็นต้องซื้อมาให้เลยค่ะ "

เธอลนลานเกรงใจ แต่ก็รับช่อดอกไม้นั้นไว้ กระชับกอดไว้กับตัวและยิ้มกว้างด้วยความยินดี

" ขอบคุณมากนะคะ จะดูแลดี ๆ เลยล่ะค่ะ "

" แหม~ ขอบคุณนะคะ " เธอหัวเราะ

" ที่ผ่านมาทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอื่น ๆ ฉันคนนี้คงไม่มีวันนี้เช่นกันถ้าไม่มีอาจารย์ค่ะ "

ค้อมตัวให้คุณค้างไว้เนิ่นนาน ส่งต่อความจริงใจสู่อาจารย์ผู้เป็นที่พึ่งพิง และคอยชี้แนะมาเสมอ

" ตายจริง? อีกแล้ว ๆ ท่านรองประธานที่ยิ้มเก่งไปไหนคะเนี่ย"
เธอหัวเราะขบขัน รับช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาไว้ในมือ ค้อมตัวให้คุณเล็กน้อย

" ฉันเองก็ขอบคุณในทุก ๆ เรื่องนะคะ "

"ทางนั้นเองก็ด้วยนะคะ พยายามเข้านะกับอีกปีที่เหลือ"
/ยิ้มให้เธอ(´⁠ᴗ⁠｀ )

"ร้องไห้ทำไมคะเนี่ย" /หัวเราะ

"อย่าเสียใจไปเลยค่ะ ฉันไม่ได้จากไปไหนไกลนะคะ เอ้า ฮึ้บ୧⁠(⁠﹒︠⁠ᴗ⁠﹒︡⁠)⁠୨"

/รีบชักมือออกมาจากมืออีกฝ่ายทันที

" อะ. อี๋ไอ้ขี้เก๊ก อย่ามาทำตัวเหมือนคนแสนดีนะเว้ย!! "
" ทั้งที่แกเป็นคนเตะมันจนฉันเหยียบแล้วต้องมาล้มหน้าคว่ำแบบนี้!!! "

บรรยากาศเหมือนสาวน้อยไร้ทางสู้นี่มันอะไรกัน....

(คุยกันแบบนี้แน่ๆเยย🤲)

(ระบมแบบนี้ต้องโดนรุมฮีล🤕❤️‍🩹✨)

( นากาบะซังรังแกคุณผีได้✅ 🙂‍↕️แต่ห้ามคุณผีรังแกนากาบะซัง❎ 🙂‍↔️ถึงชุนคุงจะไม่ชอบผีแต่ว่าจะหัวฟูกางแขนบังนากาบะซังให้เอง🍅👐🏻🐱 )

(ฟอลขนาดนี้ดื้อไม่ได้แล้วนะคะ)