เขาถึงเริ่มยกยิ้มและส่งเสียง 'เห-' ออกมา
"แล้วถ้าไม่กลัว..."
"จะวิ่งทำไมล่ะ?"

ในเมื่อมันแค่น้ำแดงจากสนิมของส้วม หรือไฟสีแดงที่มีคนเอามาเปลี่ยน... จะต้องรีบวิ่ง... ทำไม?
.
.

"คงไม่ได้คิดจะเริ่มหาคำตอบจากมันหรอก ใช่ไหม?"
"บางครั้งการไม่ตั้งคำถามเพื่อพยายามค้นคว้าหาคำตอบ จะ 'ปลอดภัย' กว่านะ"

"อะไรกัน หยาบคายจริงๆเลยน๊า ฟุรุยะคุง ไม่เอาน่าๆ-" เซียวมะยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว เอื้อมมือมาแตะบ่าคุณคล้ายว่ากำลังปลอบ แต่อีกนัยคือเป็นวิธีที่ทำให้ความเหนื่อยหอบจากการวิ่งทุเลาลงได้ในเชิงจิตวิทยา

"ไม่ได้กวนโอ๊ยเสียหน่อย เขาเรียกว่า 'ตรรกะศาสตร์' ความเป็นไปได้"
"ว่าแล้วเรียนตรรกะศาสตร์ที่ผ่านมาสนุกไหม?" โยงเรื่องเลขแบบมั่วนิ่มเฉย!?
.
.

จนคุณบอกว่าวิ่งถึงได้หอบอย่างนั้น

+

"เอย์อิจิคุงเป็นเด็กใจร้ายจริงๆ เลยน๊า" เริ่มเล่นละครสวมบทเป็นครูแสนดี(?) ที่กำลังสงสารเหล่าแม่บ้านและช่างบำรุง หรือแม้แต่อาจจะเป็นสาวน้อยน่าสงสารหรือรุ่นพี่ที่กำลังรับน้องเพื่อละลายพฤติกรรมก็ตามที

จนถูกคุณรีบดันพาเข้าห้องเรียนและปิดประตูให้แน่น มองคนหอบผิดกับตัวเขาที่ยังคงทำตัวชิวลั้ลลาราวกับมั่นใจว่าไม่มีอะไรทำเขาได้ว่างั้น...?

"... เห"
"กลัวหรอจ้ะ 🙂"

"สวมแตกอะไรน้ำมันถึงได้แดง สนิมหรือไง? แบบนี้แม่บ้านเสียหายนะ คำพูดเธอกำลังทำให้แม่บ้านน่าสงสารถูกไล่ออกได้เลยนะเอย์อิจิคุง" เมื่อนายตอบมาแบบนั้นทางครูสอนเลขตอบกลับราวกับว่าสิ่งลี้ลับพวกนี้เป็นเรื่องที่สามารถหาเหตุผลได้ตามวิทยาศาสตร์

แม้ว่าจริงๆ เขารู้ดี ว่าที่เกิดขึ้นมันคืออะไร...

ก็เขาเป็นเด็กโรงเรียนคุเมอิเก่านี่หน่า จะไม่รู้เรื่องพวกนี้หรือรู้สึกเลยเชียวหรอ?

"ยาเระๆ..."

+

น้ำนองของเหลวสีแดงชาด สะท้อนคู่แสงสีแดงสุดจัดจ้าน การกระพริบของไฟ และบรรยากาศของความมืด ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานมา

“.....” ทุกอย่างนิ่งค้าง แต่มือของตัวเองยังช่วยบังแสงให้นักเรียนอยู่ไม่มีพลาด

ความเงียบทำให้เกิดความใจไม่ดี จนกระทั่ง...

“.... วันนี้ห้องเราใครมีประจำเดือนมาวันนี้น่ะ ไปขอผ้าอนามัยหรือยัง?” เฮ้ยไอ้เซนเซย์ คนอะไรมันจะไหลเยอะแบบนี้วะคับ!?

“ไม่นะ” เซียวมะตอบโดยไม่รู้ร้อยรู้หนาว จากการที่เขายังมองทางได้ปกติแปลว่าเขาไม่มีปัญหากับแสงสีแดง...

หรือต้องเคยคุ้นชินกับสถายการณ์ที่มีแสงประเภทนี้หรือเปล่านะ? ก็ไม่อาจทราบได้เช่นกัน
.
.

ทว่ายังไม่ทันที่คุณจะมาคุยโวว่าถึงห้อง เท้าของหยิบเข้ากับอะไรเหนอะหนะเล็กๆ จนอดสงสัยไม่ได้ว่านั่นคืออะไร

แม้แต่เซียวมะเองก็รู้สึกได้ผ่านรองเท้าแตะที่สวมใส่ ว่ามีน้ำแปลกๆ..

จนหันหลังไปมอง
+

ตามสไตล์ครูสอนเลขที่เป๊ะทุกอย่สฃในด้านตัวเลขคงช่วยให้คุณไม่รู้สึกแสบตา

“ถ้ามองทางไม่ชัดก็จับชายเสื้อฉัน แล้วเดินตามมาดีๆ”

“ไม่ต้องรีบ” นายทำตัวเท่เป็นด้วย!?

เซียวมะมือล้วงกระเป๋ากางเกงวอร์มมองสลัยระหว่างคุณกับไฟและยกยิ้มให้ด้วยท่าทีสบาย

เหมือนครูท่านนี้เองก็ไม่ค่อยจะกลัวเรื่องลี้ลับเท่าไรเช่นกัน
“แน่นอน เพราะเวลานี้มันไม่เหมาะที่จะมาตามตัวคนผิดไงล่ะ” เรียกว่าตามน้ำ? หรืออาจจะคิดทำงั้นจริงๆก็ได้ ใครจะไปรู้ (...)

พอคุณบ่นเรื่องแสงขึ้นมา ทางเซนเซย์สอนเลขไม่รอช้าขยับมือมาป้องบางแสงให้

ด้วยมือที่เป็นผู้ใหญ่และการกักมุมอฃศาแม่นยำ

+

บางทีสีมันก็ไม่ได้ต่างจากโลหอตที่ไหลลินออกมาจากผลฑาฆิมสีสด

ตาสีเปลือกไม่เอลเดอร์ปฏิกิริยาของคัณ ก่อนไว้ไหล่เชิงว่าไม่รู้ แถมไม่กลัวเท่าไรด้วย

“ไม่น่ะ”
“แต่ถ้าเป็นพวกรุ่นพี่ติดตั้งแกล้งพวกเด็กๆ ทำนอกกฎระเบียบก็พอเป็นไปได้อยู่-” เขาตอบอิงหลักความจริง สีหน้าบางทีก็ดูล่อตีนไม่ใช่น้อยๆ (...)

“ม่ายๆ ถ้ามีจริง มันจะเป็นหนังคนละม้วน เชื่อที่ฉันพูดเถอะนะ ฟุรุยะคุง” เขาเน้นย้ำอีกครั้ง แต่พอสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงจริงจัง แม้ว่าท่าทางจะดูสังเกตได้ยากอยู่ประมาณหนึ่ง

“อะ ดีเลย กลับไปนอนได้แล้วไปๆ ชิ้วๆ-” ไล่เด็กเป็นหมาเลย ไรวะ!?

พร้อมเดินตามรั้งท้ายคุณเพื่อป้อวกันไม่ให้คุณหลงทางตามหน้าที่เซนเซย์ตามปกติ
.
.

ปรากฎการณ์แปลกๆเกิดขึ้นได้ แสงสลัวกลาบเป็นสีแดงแบบห้องฟิล์ม

+

"....อะ" เมื่อรู้ตัวว่าเรียกผิดอีกแล้วเลยยกมือขออภัย แต่หน้าของเจ้าตัวนั้นช่างไร้คำว่าสำนึก
"เกือบถูกละ ถือว่ามีพัฒนาการ เธอต้องชมฉันนะ ฟุรุยะคุง" ไม่จำจริง!

แถมมั่นหน้าอีกต่างหาก

"อืม.... ก็อาจจะมีก็ได้นะ ตัวอะไรสักอย่างที่โฉบไป" จังหวะพูดแบบนั้น เซียวะมหรี่ตามองคุณ และรอยยิ้มสบายๆนั่นเริ่มกลายเป็นเหยียดยิ้มชวนขนลุก... กำลังแกล้งตุณไหมนะ!?

“ยังไงร้อยทั้งร้อยก็มีโอกาสหลงทั้งนั้น” เขาพูดตามจริง แม้ว่าจะมีท่าทางกวนโอ๊ยกวนประสาทไปสักนิด แต่นั่นก็คงทำให้ดูเป็นคำเตือนของเพื่อนเตือนกันมากกว่า

จังหวะที่แสงส่องลงมาที่ครูสอนเลข จะเห็นที่หูมีรูบางอย่สงชัดเจน จึงได้พบว่าเซียวมะนั้นใส่ก้านใสตามหูเพื่อคงามเรียบร้อย

ท่าทางจริงๆ เซนเซย์ตรงหน้าคุณน่าจะเฟี้ยว(?) ใช้ได้

“จะใกล้หรือไกล การไปคนเดียวก็อันตรายอยู่ดี ฟุรุยุคุง”

“ไม่เอาน่า... ฉันเป็นครูประจำชั้นของเธอเลยนะ จะไม่ให้กอดปลอบจริงๆ น่ะหรอ?”
“รู้ไหมว่านักเรียนรุ่นพี่น่ะ ต่างอยากให้ฉันเป็นกอดทั้งนั้น-” ไม่ทราบว่าคุณพี่สูดกระปุกกาวไปกี่อัน!?

จนคุณถามแบบนั้นเขาถึงเริ่มเล่าระหว่างที่เท้าคางมองวิวราตรีที่พอมีแสงจันทร์ให้เห็นบ้าง

“มีสิ... กลางคืนแบบนี้ ปี 1 แบบเธอแบบนี้-” เนียนขยีบมือมาดีดเหม่งคุณเบาๆ

“คนที่ไม่ชินทางและนี่ไม่ใช่เวลาของมนุษย์”

+

“มันต้องเกี่ยวอยู่แล้ว”
“ไม่งั้นถ้าเกิดจู่ๆ นักเรียนร้องไห้น้ำตาแตก จะมีใครมาปลอบกันล่ะ ก็ต้องครูแสนน่ารักอย่างฉันแน่นอน--”

พูดจาได้น่าหมั่นไส้ ความซึ้งเป็น 0 ความน่ารำคาญเต็ม 100

“ที่จริงเวลาแบบนี้เธอไม่ควรออกมาอยู่คนเดียว”
“ถ้าเกิดเธอหลงขึ้นมาจะทำยังไง หืม?”

“เห... เดี๋ยวนี้เหิมเกริมหรือไงเรา ตอนเจอกันแรกๆ ยังเป็นเด็กหนุ่มน้อยมารยาทดี จิตใจงามอยู่เลย หรือว่า...!”

“เข้าวัยต่อต้านซะแล้วหรอนี่-” ไม่ว่าเปล่าเขาเริ่มเดินมาล็อคคอนักเรียนหลวมๆ แล้วเนียนมาพิงหน้าต่างเป็นเพื่อนแบบงงๆ

ก็ทำตัวไม่รู้จักโตนี่แหละใครมันจะไปเคารพฟะ?!

“โอเคๆ ฟุรุยะๆ” ย้ำอีกรอบว่าพอจะจำได้- ไม่อ่ะ อย่างมันจำไม่ได้หรอก (...)

“อะไรเล่า-”

+

“โอ่ย ดึกดื่นเกิดคิดถึงบ้านขึ้นมาเรอะ? ฟุยุกิคุง” ครับ... ไอ้หมอนี่เรียกชื่อนักเรียนผิดไม่เว้นในแต่ละวันจริงๆ (...)

(ย้อนไปเป็นครูเซียวมะ นิวบี้เซนเซย์วัย 26-)

ปัก-
มือแกร่งของใครบางคนสับเข้ากลาฃศีรษะคุณเข้าให้ พอหันมาก็เจอครูประจำชั้นที่มีเรือรผมสีน้ำตาลแดงชวนอารมณ์ร้อนพลุพล่านตาม ตาสีเปลือกไม้เอลเดอร์แสนเอกลักษณ์ ใบหน้าคมเข้มที่ดูไม่น่าเป็นคนพื้นเพชาวเกียวโตเท่าไรนัก

เขาสวมชุดทีเชิ้ตเรียบง่ายสีขาว กับกสงเกงวอร์ม และรองเท้าแตะที่ไว้คุมเด็ก และนอนร่วมกับเด็กๆในกิจกรรมนี้

+

+

"แน่นอน ความคาดหวังเองก็มากขึ้นด้วย"
"แต่เซนเซย์เป็นพวกดื้อน่ะนะ เพราะงั้นเลยตัดเรื่องหนักใจพวกนั้นไปไม่น้อยเลยล่ะ" สมแล้ว นิสัยเสียแบบนี้ถึงได้มีแต่คนหมั่นไส้(...)

"แต่เพราะมนุษย์ไม่มีทางทำได้สมบูรรืแบบเป็นธรรมชาติ การพลาดหรือการปล่อยวางบางเรื่อง มันก็ไม่แย่นักหรอก"

"แล้วเธอละ? ถามแบบนั้นขึ้นมาแปลว่ามีเรื่องหนักใจหรือไง?"

คำพูดแบบนั้นราวกับจี้แทงใจแปลกๆ เซียวมะไม่ได้ตอบในทันที ปล่อยให้เสียงของรถเมย์ดัง เคียงคู่กับเสียงลม และการเสียดสีของแมกไม้ประกอบ

"เป็นปกติอยู่แล้ว เหมือนสำนวณประมาณว่า ยิ่งเรารู้เยอะมากเท่าไร เรื่องทุกข์ใจก็มีมากเท่านั้น"
"ยิ่งรู้มากก็ยิ่งคิดมาก รวมถึงความซับซ้อนในการตัดสินใจ เธอฟังแล้วอาจจะเห็นด้วก็ได้นะ" เขาเดาไปเรื่อย แต่มันก็เพื่อให้บรรยากาศกันเองและกระตุ้นอีกฝ่ายพูดมากขึ้น