De helft van de dichters, een uurtje poëzie en een gele tent. Verder blijf het gewoon Dichtclub. De Dichtclub, waar ik onderdeel vanuit maak, maakt deze zomer een uitstapje naar het Suikerbrijfestival.

Een papieren blad vol taal van echte mensen. Dichters essayisten, schrijvers uit het Noorden van het land. Een gedicht van mij ook: Zwellen.

Natte neuzen worden gebroken neuzen voor Dichters in de Prinsentuin. En daar lees ik dan weer gedichten voor. Volg je het nog?

Overal klaprozen in mei.

Afleiding: noodzaak tot vogelbescherming. Open een raam en de kat springt van het dakje. Herhaal zo vaak als nodig lijkt.

Narcissen tegen hackersmalaise. Goede overgang naar de poëzie: Dichtclub vanavond.

Overgang tussen glas en lift.

Las in Nrc over onze omgang met natuur zonder hartslag. Voortdurend is alles in beweging, stenen 'verweren, plooien of verschuiven'(Marcia Bjornerud). Is dat waarom er 'uplifting' op de kaft staat? Zelf eerder bedrukt 'Some metal separates us from the void. Death is so close. Life is everywhere.'

Denk na over ijsberen, knoflook en de functie van de Nederlandse literatuur in de wereld. En of dat zin heeft.

Omdat poëzie een podium nodig heeft, geaaid zou moeten worden, ook als ze stekelig is.