(ขนมที่มีขาย สูตรไม่หวานมาก โดยเฉพาะขนมชั้น ฮา)

"Horizon Cafe ยินดีต้อนรับทุกคนค่ะ" อุมะตัวน้อยในชุดเมดสไตล์ญี่ปุ่นร่วมด้วยช่วยเชิญแขกเข้าบูธ

"จะทานอิ่มกับข้าวปั้น หรือจะทานเล่นด้วยขนมจากต่างแดนก็มีให้เช่นเดียวกันนะคะ รับประกันพกพาง่าย ทานสะดวก เข้ากับน้ำชาแน่นอนค่ะ" เธอยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะขยับตัวให้เห็นขนมหวานสี่อย่างที่วางเรียงราดด้วยสีโทนอ่อนๆ ไม่ฉูดฉาดจนเกินไป

กลิ้นท์มองอาจารย์ด้วยสายตาที่แปลกใจ ใบหูของเธอตั้งขึ้นมา "เอ๋~ ตอนเจอกันครั้งแรก อาจารย์ดูเป็นเทรนเนอร์มืออาชีพมากเลยนะคะ"

"ตอนนั้นอาจารย์ชวนอย่างมั่นใจมากเลยล่ะค่ะ" เธอนึกถึงตอนที่อาจารย์ชวนเธอเข้าทีมแล้วก็อดยิ้มและหัวเราะเบาๆ เยี่ยงเด็กๆ ไม่ได้พอรู้ว่าจริงๆ แล้วอาจารย์เองก็พึ่งตั้งทีมครั้งแรกเหมือนกัน

"เอาเลยค่ะคุณเบลซ" กลิ้นท์ยิ้มให้ เอาจริงเธอก็ไม่เคยลอยกระทงกับคนอื่นนอกจากกับที่บ้านเลย ก็เลยรู้สึกแปกลๆ อยู่บ้างแต่พอเป็นรูมเมทแล้วก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร

"แบบนี้ปีหน้าไว้กลิ้นท์ทำกระทงไว้ให้คุณเบลซด้วยดีไหมนะคะ" อุมะตัวน้อยลองถามขึ้นมาเพราะดูเหมือนเบลซเองแลดูจะเกรงใจอยู่เหมือนกัน

พอโดนลูบหัวบ่อยๆ เข้าอุมะตัวน้อยดูเหมือนจะเผลอ เงยหน้าเล็กน้อยหลับตาเอาหัวดันนิดๆ รับมือที่ลูบซะงั้น ก่อนที่กลิ้นท์จะเอียงคอเล็กๆ "เอ๋ กลิ้นท์มีทำอะไรแบบนั้นด้วยเหรอคะ?" เธอไม่ค่อยเข้าใจว่ามอบประสบการณ์ที่ว่าให้กับอาจารย์หมายถึงอะไร

"กลิ้นท์จะพยายามต้นหาดูค่ะอาจารย์" กลิ้นท์ตอบรับ ถึงแม้ว่าจะคุ้นๆ เหมือนจะเดจาวูคำพูดนี้ยังไงชอบกลก็ไม่รู้ซิ

อุมะตัวน้อยไยินก็ยิ้มให้อ่อนโยน "ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเบลซ กลิ้นท์เองก็ลอยแบบนี้ทุกปีอยู่แล้ว คุณเบลซยังไม่เคยลอยกระทง ลองดูก็ได้ค่ะ สบายๆ"

"นอกจากนี้แล้ว ปกติทางบ้านเกิดกลิ้นท์เวลาไปกันหลายคนถ้าเป็นคนรู้จักกันไปด้วยกันก็จะลอยด้วยกระทงเดียวนี่ล่ะค่ะ" กลิ้นท์แบมือแตะที่ขอบอ่างน้ำเล็กใกล้กับฝั่งเบลสเหมือนเชิญให้ทำเป็นนัยๆ

(end)

"กลิ้นท์เองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะวิ่งได้เหมือนกับทุกคนหรือเปล่า ถึงคุณแม่ท่านจะบอกว่าไม่ต้องคิดมากแล้วค่อยๆ ดูว่าตัวกลิ้นท์เองอยากจะทำอะไรระหว่างอยู่ในโรงเรียนก็เถอะค่ะ" ใบหูของเธอลู่ลงเล็กน้อยแค่พอจะสังเกตุได้

"แต่กลิ้นท์จะพยายามดูให้เต็มที่ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากเลยนะคะที่ชวนกลิ้นท์เข้าทีม ทำให้กลิ้นท์ได้มีโอกาสลองวิ่งโดยที่คนคอยชี้แนะ" กลิ้นท์หันกลับมาพนมมือไหว้พร้อมรอยยิ้ม

(2)

อุมะตัวน้อยหันกลับไปมองที่สนามแข่ง "กลิ้นท์เคยดูรายการแข่งจากที่ร้าน ตอนนั้นกลิ้นท์คิดว่าทุกคนที่ลงแข่งสุดยอดมากเลยล่ะค่ะอาจารย์"

"ก่อนที่จะเข้ามาที่โรงเรียน กลิ้นท์ที่เป็นคนที่คอยส่งของไม่เคยคิดถึงเลยค่ะว่าจะได้มาวิ่งในสนามแข่งแบบนี้" เธอมองดูเหล่าสาวม้าที่กำลังวิ่งซ้อมอยู่ในสนามแข่ง

"พอได้มาวิ่งเลยยิ่งรู้สึกว่าทุกคนสุดยอดจริงๆ ทั้งความลำบากทั้งความรู้สึกอะไร" เธอค่อยๆ พูดเบาๆ

(2)

กลิ้นท์หันกลับไปมองสนามซ้อมอีกครั้ง "ก่อนที่กลิ้นท์จะเข้าโรงเรียน กลิ้นท์เคยดูรายการแข่งที่ร้าน..." อุมะตัวน้อยค่อยๆ พูดขึ้นมาเบาๆ

"กลิ้นท์คิดว่าทุกคนที่ลงแข่งนี่สุดยอดมากๆ เลย สำหรับกลิ้นท์ที่คอยส่งของแล้ว ก่อนหน้ากลิ้นท์ไม่เคยคิดถึงเรื่องจะได้มาวิ่งในสนามเลยน่ะค่ะอาจารย์" เธอมองดูสาวม้าที่วิ่งซ้อมกันอยู่บ้างในตอนนี้

(1)

กลิ้นท์หลับตาส่ายหัวช้าๆ "คุณแม่ท่านก็ว่ากลิ้นท์ตัดสินใจอะไรไวๆ กับเขาไม่ค่อยได้น่ะค่ะ" แม้จะว่าอย่างนั้นแต่น้ำเสียงของกลิ้นท์ไม่ได้แสดงถึงความเสียใจหรือท้อใจแต่อย่างใด

ก่อนที่เธอจะพยักหน้ากับเวลา 5 วินาทีที่อาจารย์ว่า "กลิ้นท์จะลองดูค่ะอาจารย์" ก่อนที่เธอจะเริ่มใหม่อีกทีหนึ่ง รอบนี้อุมะตัวน้อยแลจะมองดูที่สนามนานกว่าเดิมเสียอีก ก่อนจะเกาแก้มตัวเองแล้วเอานาฬิกาให้อาจารย์ดู

อุมะตัวน้อยหัวเราะเบาๆ "ขอบคุณนะคะคุณเบลซ แต่อันนี้เป็นของจำลองที่กลิ้นท์ซื้อมาน่ะค่ะ กลิ้นท์ทำเป็นแค่อาหารเอง"

กลิ้นท์เอามือรวบกระโปรงก่อนจะค่อยๆ นั่งพับเพียบลงข้างอ่าง "คุณเบลซถ้าขอพรแล้วก็เอากระทงลอยบนน้ำได้เลยค่ะ วางกับพื้นอาจจะลำบากตอนจะลอยนิดนะคะ"

หูของกลิ้นท์กระดิกนิดหน่อยเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ "ไม่มีพิธีอะไรเป็นพิเศษนะคะ ลอยได้เลย"

(End)

นิ้วของเธอกดเริ่มจับเวลาพร้อมกับใบหูที่ตั้งตรง ดูเหมือนว่าอุมะตัวน้อยจะจริงจังมากมาย ก่อนที่ทั้งนิ้วและใบหูของเธอจะกระดิกเมื่อถึงเวลาอีกครั้งนึง พร้อมกับลู่ลงอย่างชัดเจนเมื่อเธอมองนาฬิกา

"งือ... ป ไปไกลเลยค่ะอาจารย์" อุมะตัวน้อยเกิดอาการล่กทันทีเมื่อเวลาเพี้ยนไปพอควร "พอคิดว่าต้องวิ่งไปด้วยแล้ว ยังไม่ทันคิดออกก็หมดเวลาแล้วอ่ะค่ะอาจารย์" ดูทรงแล้วเธอไม่น่าทำพร้อมกันไหว

(1)

หางของอุมะตัวน้อยโบกไปมาเล็กน้อยเมื่อโดนลูบหัวชม ทำเอากลิ้นท์เริ่มมีไฟขึ้นมาบ้าง

"ลองเพิ่มความท้าทายเหรอคะอาจารย์?" กลิ้นท์ฟังอย่างตั้งใจ "ให้กลิ้นท์ลองคิดว่าวิ่งอยู่ในช่วงโค้งสุดท้ายเหรอคะ..." เธอเงยหน้าเล็กน้อยพยายามนึกภาพตาม

นึกอยู่ชั่วครู่เธอก็หยักหน้า "กลิ้นท์จะลองดูค่ะ" ก่อนจะมองไปที่สนามซ้อมตรงช่วงโค้งด้วยสีหน้าจริงจัง

กลิ้นท์มองดูอาจารย์ที่กำลังสอนอย่างตั้งใจ(มาก) "เข้าใจแล้วค่ะอาจารย์" ก่อนจะพยักหน้าแล้วลองกดปุ่มหยุดดูบ้างอยู่หลายทีให้ชิน

"3 วินาทีซินะคะอาจารย์" อุมะตัวน้อยทวนเป้าหมายอีกครั้งหนึ่ง ใบหูเธอตั้งขึ้นเล็กน้อยแสดงความตั้งใจก่อนจะลองกดดูในครั้งแรก

ใบหูของเธอกระดิกทีหนึ่งเมื่อครบสามวินาทีพร้อมกับนิ้วที่กดหยุด "ของกลิ้นท์ไกลเลยอ่ะค่ะอาจารย์" เธอมองดูตัวเลขที่ห่างกับอาจารย์ของเธอไปเยอะ

(End)

"ปกติแล้วจะเอาไปลอยกันที่แม่น้ำน่ะค่ะ แล้วค่อยเก็บออก แต่หลังๆ พอคนเยอะแล้วพอลอยทีมันจะมีคนที่ไม่เก็บจนลำบากคนดูแลแย่เลย ตอนนี้เลยแค่ลอยกระทงในอ่างเล็กๆ เป็นพิธีเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้น่ะค่ะ" อุมะตัวน้อยอธิบายให้รูมเมทต่างประเทศฟัง

"จริงๆ จะมีจุดธูปเทียนที่กระทงด้วย ลอยตอนกลางคืนเยอะๆ ก็สวยดีนะคุณเบลซ แต่อันนี้แค่ลอยเฉยๆ ก็พอค่ะ" กลิ้นท์ค่อยๆ ย่อตัวลงก่อนจะวางอ่างน้ำบนพื้น

(1)

อุมะตัวน้อยยิ้มอย่างอ่อนโยน "สมเป็นคุณเบลซดีนะคะ" ก่อนจะยื่นกระทงให้เบลซถือไว้ในมือก่อน "คุณเบลซช่วยถือไว้ซักแป๊บนะคะ ขึ้นชื่อว่าลอยมันก็ต้องเอาไปลอยนี่ล่ะค่ะ แต่แบบนี้คุณแม่เคยบอกกลิ้นท์ว่าให้ทำแบบนี้แทน"

แล้วกลิ้นท์ก็เดินออกไปจากห้องซักครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับอ่างน้ำในพอประมาณที่มีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง "เรียบร้อยค่ะ เท่านี้ก็ลอยได้แล้ว"

"เอ๋~" อุมะตัวน้อยรับนาฬิกาจับเวลามาดูด้วยความสนอกสนใจ ด้วยความที่เธอไม่ได้เป็นสาวม้าสายวิ่งในสนามเหมือนกับคนอื่นเขา เลยไม่เคยได้สัมผัสตัวนาฒิกาแบบนี้ด้วยตัวเองเลยซักครั้ง ทำเอาเธอสนอกสนใจน่าดูชม พลางค่อยๆ จับพลิกไปมาอย่างระวัง

"จับเวลา 3 วินาทีเป๊ะๆ งั้นเหรอคะ?" กลิ้นท์ที่ฟังแล้วก็ไม่แน่ใจว่ามันจะยากหรือเปล่า เพราะปกติทำขนมหรือทำอาหารนั้นนับกันเป็นนาทีเสียด้วยซิ

(end)

"เมื่อก่อนคุณแม่กลิ้นท์เล่าให้ฟังว่าเป็นการลอยกระทงเพื่อเคารพให้กับพระแม่ที่คอยดูแลแม่น้ำ แต่เดี๋ยวนี้ประมาณว่าเพื่อขอพรกันเป็นส่วนมากแทนน่ะค่ะ" กลิ้นท์อธิบายแล้วก็หัวเราะเบาๆ ในตอนท้ายที่จุดประสงค์เปลี่ยนไปเยอะเลยทีเดียว

"คุณเบลซมีอะไรอยากจะขอพรไหมล่ะคะ?" อุมะตัวน้อยยื่นกระทงให้เพื่อนขอเธอลองถือ "ส่วนตัวกลิ้นท์คิดว่าน่าจะ... คล้ายๆ กับไหว้ศาลเจ้าของญี่ปุ่นกระมังคะ"

(2)
พอได้ยินที่เบลซถามขึ้นมากลิ้นท์ก็มองในมือตัวเอง "อันนี้น่ะเหรอคะ? ที่บ้านเกิดกลิ้นท์เรียกว่ากระทงน่ะค่ะ ถึงอันนี้จะเป็นพลาสติกเพราะเอามาใช้ต่างประเทศก็เถอะ แต่ปกติจะทำจากพวกใบไม้สดๆ กัน"

กลิ้นท์เดินเอากระทงไปยื่นให้เบลซดูใกล้ๆ ด้วยความที่เธอตัวเตี้ยเลยยืนอยู่ข้างเตียงได้สบายๆ ไม่ต้องก้มมากนักเลยด้วยซ้ำ "กลิ้นท์พึ่งนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ที่บ้านเกิดกลิ้นท์เป็นวันลอยกระทงน่ะค่ะ"

(1)
"ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณเบลซ" กลิ้นท์ที่เห็นรูมเมทกลับมานอนปุ๊กก็อดยิ้มขึ้นมากับความสบายๆ ของเพื่อนเธอไม่ได้

"เหนื่อยหน่อยนะคะ วันนี้วิ่งไปขนาดไหนคะเนี่ย?" เห็นสภาพของเบลซแล้ว กลิ้นท์เองก็อดไม่ได้ที่จะถามคนแรงเหลือถึงกับนอนปุ๊กแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน

กลิ้นพยักหน้าเล็กน้อยพยายามทำความเข้าใจ "แต่กลิ้นท์เองก็ไม่ค่อยได้วิ่งเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่เลยน่ะค่ะ พอรู้สึกแบบนั้นแล้วก็เลยอดอยู่เฉยๆ ไม่ได้ เลยทำขนมมาให้ทุกคนแทน" เธอหันไปหากองคุ๊กกี้ที่เยอะกว่าที่เคยแบบชัดเจนมาก ประหนึ่งว่าทำอย่างหนึ่งไม่ได้ ทำมันอีกอย่างละกัน

"เล่นเกมเหรอคะอาจารย์?" ใบหูของกลิ้นท์กระดิกเบาๆ ด้วยความสงสัยพร้อมกับอุมะตัวน้อยที่เอียงคอตามอาการ

พอถูกลูบหัวเข้ากลิ้นท์หลับตาลงก่อนจะอยู่นิ่งแบบนั้นซักพักหนึ่งเหมือนจะนึกถึงอะไรในสมัยก่อน

"กลิ้นท์คิดว่า กลิ้นท์น่าจะโอเคค่ะอาจารย์" เธอตอบโดยที่ยังไม่ได้ลืมตาและยังนิ่งแบบนั่นอยู่อีกชั่วหนึ่ง

ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นมาสบตากับอาจารย์ตามปกติ "แต่เหมือนวันนี้กลิ้นท์รู้สึกว่าตัวมันไม่อยากลงไปวิ่งยังไงชอบกลก็ไม่รู้น่ะค่ะ" เธอก็ตอบคำถามอาจารย์ของอาจารย์ไม่ค่อยถูกเหมือนกัน

(end)

กลิ้นท์วางกล่องใส่เสบียงลงบนโต๊ะข้างสนามฝึกก่อนจะเปิดฝาและทยอยหยิบเครื่องดื่มอย่างน้ำแอ๊ปเปิ้ลและขนมเติมพลังงานอย่างกล่องใส่คุ๊กกี้แครอทมาวางบนโต๊ะเตรียมให้เพื่อนๆ ที่ต้องวิ่งเหนื่อยๆ เสร็จสรรพ

"ขอโทษด้วยนะคะอาจารย์ที่วันนี้กลิ้นท์ไม่ได้ลงไปวิ่งซ้อมด้วย" พอจัดเรียงอะไรเรียบร้อยเธอก็เดินมาสารภาพหน้าจ๋อยนิดๆ กับอาจารย์พร้อมกับใบหูที่ลู่ลงพอควร