"ทุกคนอย่าแตกตื่น!"

ซูชิสะดุ้งยกแขนกางกันเพื่อนไว้ไม่ให้ไปวิ่งล้มหัวแตก

"ก็แค่เสียงลมน่า...มั้งนะ"

แต่ในขณะที่พยายามพูดปลอบอยู่นั้น เขาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่ปลายหางตา

"หือ..." เป็นชายผ้าของชุดรำพม่าแวบผ่านไป

"ชิบแม่มึง! ใครจับมือกุ!"

ชิสะดุ้งอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างมาสัมผัสที่มือของเขา แต่พอหันไปมองก็ไม่มีใครจับมือเขาเลยแม้แต่คนเดียว...

"...."

ซูชิผู้เป็นเพื่อนที่แสนดีที่สุดในสามโลกทำการล็อคแขนซีม่อนไว้อย่างแน่นหนาไม่ให้หนีรอดได้

"ต๊ายตายคุรพรี่ซีม่อนกลัวอะไรคะ มีน้องชิสุดที่รักอยู่ด้วยทั้งคน"

ทำเสียงเล็กเสียงน้อยน่าหมั่นไส้สุด ๆ ใส่

"ไปกับกุนี่แหละ! ไปเห็นของจริงจะได้เลิกเพ้อเรื่องวิทยาศาสตร์ไร้สาระสักที!"

"ไปไอ้เช่! นำโลด!"

ด้วยความตัวเล็กกว่าใครเขา โดนลากทีก็แทบปลิวไปกับลม...

"ก็...ถ้าจำไม่ผิดเดินไปตรงนี้อีกนิดหนึ่งก็จะ—"

ว่าแล้วก็มาหยุดอยู่ที่บ้านร้างทรุดโทรมตรงกลางป่าเข้าให้

"เจอแล้วนี่ไง :)"

เงยหน้ามองบ้านหลังนั้นด้วยความตื่นเต้น

"อี๋...วิทยาศาสาตร์"

ซูชิกรอกตา 18 ตลบกับวิทยาศาสตร์อันไร้สาระของเพื่อน

บอกกี่ครั้งแล้วว่าวิทยาศาสตร์มันเป็นเรื่องไร้สาระ!!

"...."

นอกจากจะอี๋กับวิทล่ะยังต้องมาอี๋กับความฟาร์มรักเพื่อนอีก...

"เห้ย! นานๆทีก็คิดเรื่องดีๆกับเขาเป็นด้วยนี่หว่าไอ้เช่!"

"วารา—อะไรนะ??"

งงนิดหน่อยแต่ยังคงเล่าต่อแบบไม่ยอมแพ้

"ช่างเถอะ- อั๊วเคยได้ยินว่าป่าหลังมอมีบ้านร้างหลังหนึ่งอยู่ ว่ากันว่าในนั้นมีชุดของนางรำพม่าที่เจ้าของเดิมหวงมากยังคงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้"

"มีเรื่องเล่าที่เขาเล่าเกี่ยวกับชุดนั้นอยู่หลายเรื่อง ซึ่งเฮี้ยนทั้งนั้น"

"น่าสนใจดีใช่ป่ะ!"

"แหกแม่ร่วง!!"

สะดุ้งสุดตัว มือจับอกตกใจกับเสียงตะโกน ก่อนจะเขย่งเท้าเอามือประทับบนหัวเพื่อนดัง แปะ

"ตะโกนหาบิดาหรือยังไงน่อ!"

"ตอนแรกจะไม่เล่าล่ะ แต่ตะโกนขนาดนี้มึงฟังซะให้เต็มหู!!"

ว่าแล้วก็กระโจนไปล็อกคอซีม่อนก่อนจะเริ่มเล่าออกมาเสียงดังๆ

"ฟังนะ! เรื่องนี้เขาเรียกกันว่าบุหงารำสุดท้าย...."

หลังจากชูนิ้วเยี่ยมให้ซีม่อนจนพอใจ ตาตี๋ ๆ หันไปเห็นต้นไม้ใบหญ้า ชิก็นึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้

"เออ พูดถึงเรื่องน่ากลัวนะ"

"อั๊วนึกเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งของที่นี่ขึ้นมาได้ล่ะ"

"เอ้า! ก็คนมันหิว ใครใช้ให้ไอ้เช่อีสเสบียงจนหมดห้องล่ะ!"

เพราะขนมนมเนยที่ตุนไว้ดันแย่งกันกินจนไม่เหลือแม้แค่ซากให้ดมกลิ่น เลยเป็นเหตุให้ต้องยกขโยงออกมากันนี่ไง...

"แหม่~ทำเป็นพูดดีไอ้ม่อน มึงจัดเต็มกว่าพวกอั๊วอีกนะ!"

หรี่ตามองม่อนที่ถือของเต็มไม้เต็มมือยิ่งกว่าคนชวน

โอมากาเซะข้าวแกงหลังหอก้พอพวกมึงอ่ะ

ชิว่าชิพูดตอนไหนนะ....

กุบอกแล้ววันนั้นมันลางร้ายไม่เชื่อกุไง ว้าย!

อย่าจวบจาบ! จีจี้กุเปงเด่กดี!

ใช่ไหมพรี่ พูดจาดีมีมงคลเอาไป 5 บาท

บ่กแล้วใช่ไหมให้ก้าวเท้าซ้ายออกจากห้อง

[ to: @sushi-tbu02.bsky.social‬

พอเดาออกไหมว่าใคร? อยากกินอะไรก็บอกนะ แต่ถ้ายากไปก็ทำไม่ได้น่ะ ]

ผู้เข้าแข่งขันคนที่ 4 | เดือน

นายคิณณ์ณภัทร ปุญญธาราสกุล นักศึกษาชั้นปีที่ 5 สำนักวิชาสัตวแพทย์ศาสตร์

มุงโดนของชัวร์ กุบ่กแล้ว