รู้สึกได้ถึงความเบาตัวในที่สุดแต่ในเวลาเดียวกันความเจ็บก็ยังแล่นแปล๊บขึ้นมาชวนให้ร้องครวญอยู่พอสมควร

ดวงตาชำเลืองมองคนประคองที่กำลังตัดพ้อ

"ใคร๊.. มันจะกล้าไปด่าลูกเจ๊กลูกคุณหนูเหมือนหมา"

มุมปากยกแอบยกยิ้มไม่ได้รู้สึกสำเหนียกสักกระฝีก

ถึงบนบ้านได้ก็แทบจะกรีดร้องด้วยความระบมเมื่อก้นถึงพื้นบ้าน

"หายามาทาให้กูหน่อยเหอะว่ะเฉิน"

ตั้งหน้าดูหน้าขาตัวเองที่มีแต่แผลเลือดซิบ

สีหน้าตระหนักไตร่ตรองอย่างพินิจ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันด้วยความขัดอก ลมหายใจพรูออกมาสุดปอดเสียงดังฟังชัด

"ไอ้เฉิน ถ้ามึงไม่ช่วยสาบานเลยว่างานมึงจะไม่เบาและไม่มีคนช่วยแน่"

"เร็ว!"

ไม่ได้สำเหนียกตระหนักถึงมารยาทที่อีกฝ่ายต้องการแต่อย่างใด ยังคงพูดไปและพยายามดันรถออกจากขาด้วยความเจ็บที่แทบจะทนไม่ได้ แม้จะช่วยตัวเองไม่ได้ แต่ฝีปากมันก็ไม่แผ่วเช่นกัน

ด้วยสติสัมปชัญญะที่แหลกลานไม่สามารถก่อร่างให้แข็งแรงแต่ก็ไม่ได้เจือจางมากจนริบหรี่

"ไอ้เฉิน... ช่วยกูก่อน อู้ย"

น้ำเสียงอู้อี้บวกกับความเจ็บทำให้ดูน่าเวทนาไม่น้อย การเรียกชื่ออย่างถูกต้องก็นับเป็นคำไพเราะที่สุดเท่าที่เริงจะพูดได้แล้ว

/ชำเลืองสายตาขึ้นมาจากพื้นดินทั้งยังปรับความคมชัดให้พร้อมในความมืดที่มีแสงตะเกียงสะท้อนก็มองออกทันทีว่าเป็นใคร

"เห้ย! ใจคอมึงไม่คิดจะช่วยกูเลยรึไงไอ้เจ๊ก"

พยายามคลานลากขาออกมาจากตัวมอเตอร์ไซค์ที่ทับอยู่อย่างอเนจอนาถ

[ไม่อยุนาดให้ขรรมพ์แบบนี่คะ]