ได้ยินแบบนั้นอยู่หลายครั้ง ก็ไม่ใช่ว่าอยากจะให้อีกฝ่ายรู้สึกเกรงใจหรือลำบากใจขนาดนั้น ก็แค่เธอไม่รู้จะแสดงความขอบคุณด้วยวิธีไหนที่มันจะไม่ไปทำร้ายอีโก้ของตนเองเท่านั้นเอง

"ดิฉันก็ไม่ได้อยากเลี้ยงคุณเพราะเรื่องปัญหาการเงินสักหน่อย—"

พูดไประหว่างเดิน หางลู่ลงแล้วดวงตามองไปข้างหน้า

"...แค่ไม่รู้จะขอบคุณยังไง"

เสียงในใจหลุดออกมานิดหน่อยตอนพึมพำ ก็รู้จักวิธีเงินแก้ปัญหาอย่างเดียวนี่นะ

"ล้อเล่นน่ะ... ดิฉันไม่ว่าอะไรคุณขนาดนั้นหรอก"

พึมพำเบา ๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย

"งั้นหลังจากนี้อยากไปกินด้วยกันไหมล่ะ ดิฉันก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน เดี๋ยวเลี้ยงเอง"

เลื่อนแว่นตากันแดดลงมาสวมแล้วยิ้มกริ่มเล็ก ๆ ทำท่าทางเหมือนพึ่งพาได้ทั้งที่เพิ่งขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายเมื่อครู่

"โอะ โฮะ โฮะ~"

"ดิฉันไม่เคยกลับคำที่พูดไว้อยู่แล้ว"
คางรองมือตนแล้วหันไปให้คำมั่นอีกรอบกับรัน

"อาจจะเป็นสิ่งที่ดิฉันเป็นมาตั้งแต่เกิด แต่การชนมันคือการประชันผู้แข็งแกร่ง ผู้มีความสามารถ ถ้าชนะก็พุ่งสูง ถ้าแพ้ก็ตกต่ำ เข้าใจง่ายและดิฉันชอบ"

ตอบคำพึมพำของอีกฝ่ายด้วยระดับเสียงใกล้กัน

"เรื่องระยะไกลคือสิ่งที่ควรกังวลสินะ"

มือกุมคางครุ้นคิดคำอธิบายจากมิไร ซุยเซยิ่งมีจุดอ่อนด้านนี้อยู่

"แต่ดิฉันจะจัดการด้วยขาคู่นี้แหละ"

"เก่งมาก"

มือยื่นไปลูบเบาอีกฝ่ายเบา ๆ ไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะชักมือกลับ

"อยู่กับดิฉันคงไม่สนุกเท่าไหร่ ถ้ารบกวนเวลานอนล่ะก็ โดนหมอนคลุมหน้าแน่"

พูดดูเหมือนจริงจังแต่ดวงตาก็ยิ้มเล็ก ๆ อยู่ ตนจึงเดินไปช่วยยกอีกแรง ถึงจะขอให้มาช่วย แต่ให้ยกคนเดียวตลอดทางก็คงไม่ไหว สัมภาระมันก็หนักเอาเรื่อง

"แล้วคุณล่ะสตาร์ ได้พักผ่อนหรือยัง หิวหรือเปล่า"

กําลังหาเรื่องตอบแทนอยู่แต่อุบอิบเงียบ

"อย่างน้อยก็ให้ดิฉันทำอะไรให้หน่อยเถอะ ไม่อยากติดหนี้อะไร—"

ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ สัมภาระก็ไม่ได้อยู่ในมือเรียบร้อย ถึงน้ำเสียงจะดูไม่ค่อยพอใจ แต่ก็มีอมยิ้มโผล่ขึ้นมาเล็กน้อย

"เอ๋ คุณเป็นรูมเมทดิฉันเหรอ"

ชะงักไประหว่างทาง ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เหมือนตนเองจะดูแค่หมายเลขห้องแล้วตรงมาเลย ไม่ได้ดูชื่อรูมเมท บังเอิญจริง ๆ

"แล้วคุณขนของขึ้นไปเสร็จแล้วเหรอ"

หางส่ายไปมาเบา ๆ

ถึงจะชี้ไปโดยไม่ได้ใส่ใจและไม่มองหลัง แต่พอเสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาข้างหลัง ใบหูก็หันไปหาก่อน ขณะที่หางสีเทาสะบัดเบา ๆ

"สตาร์เหรอ"

จากนั้นก็ค่อย ๆ หันมามองตัวตนที่เข้าประชิดมาหาด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"—ใช่แล้วล่ะ พอดีเพิ่งจะเอาของมาน่ะ กำลังคิดอยู่ว่าจะขนยังไง คุณมาพอดีเลย ถ้าช่วยเดี๋ยวดิฉันจะเลี้ยงอะไรก็ได้ที่จ่ายไหว"

กอดอกทำไม่รู้ร้อน ทั้งที่ความจริงแอบเหนื่อยถ้าต้องขนคนเดียวขึ้นชั้น 4

( ได้ค้าบ มาเลยครับผม ✨🙌 )

"ของตอบแทนที่จับต้องได้ก็ถือเป็นเป้าหมายเหมือนกัน จะขนมหรือถ้วยงานแข่ง ดิฉันบอกเลยว่าเตรียมพื้นที่จัดตั้งไว้ในห้องเรียบร้อยแล้ว~"

กระหยิ่มยิ้มย่องประหนึ่งว่าเตรียมที่จะชนะเอาไว้แล้ว

"จะว่าไปงานแข่งคลาสสิคของปีที่แล้วของรุ่นพี่มิไรเป็นอย่างไรบ้าง เอาตามตรงได้ยินจากคนที่เคยผ่านมาน่าจะดีกว่าไหน ๆ ถือเสียว่าเป็นวิทยาทานสู่รุ่นน้องสองคน"

หยิบขนมขึ้นมากินแล้วเอียงคอเตรียมฟัง

"แบบนี้นี่เอง แต่ก็สนุกดีใช่ไหมล่ะ ความรู้สึกที่ได้เอาชนะแล้วมีของตอบแทนรออยู่ สำหรับดิฉันไม่ใช่ขนมแต่เป็นชัยชนะอันหอมหวานไง"

มือกอดอกโยกหัวไปมาช้าๆ อย่างขี้เกียจ

"จำความรู้สึกพวกนั้นไว้แล้วกัน จะคิดว่าถ้าชนะแล้วได้กินขนมอร่อยๆก็ได้ ถ้ามันช่วยให้อยากชนะ"

เลื่อนไปมองมิไรด้วยหางตา

"หรือจะเอาเป้าหมายเป็นม้าสาวที่ประสบความสำเร็จก็ได้เหมือนกัน"

กล่าวด้วยความชื่นชมและอยากเอาชนะ

ใบหน้าวางบนมือที่รองโต๊ะอยู่เฝ้ามองทั้งอย่างใจเย็น ตอนแรกรู้สึกเซ็งหน่อย ๆ ที่มิไรไม่ค่อยออกอาการอะไรเวลาหยิบขนมที่เธอวางไว้ให้ เธอก็ไม่ได้สังเกตหางอีกฝ่ายด้วยนั่นแหละ

แต่พอเริ่มหยิบไปกินเยอะขึ้นก็แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา "ชนะ~" กระซิบเบา ๆ ใส่แล้วทําหน้า

"จะว่าไปนี่ก็เป็นปีแรกที่มาเรียนใช่ไหมรัน ปกติคุณวิ่งแบบนั้นเหรอ สไตล์ที่พุ่งเข้ามาชนน่ะ"

เอนหลังไปกับเก้าอี้แล้วถามสาวม้าสีชมพู

จากนั้นก็เริ่มยื่นมือไปหยิบของที่มิไรแนะนำขึ้นมาทานตาม แม้จะไม่ได้ส่งเสียงความอร่อยเหมือนเมื่อครู่ แต่หางที่วางอยู่บนเก้าอี้ก็สะบัดสั่นไปมาไม่หยุด

มีบางรอบที่เอาคุกกี้สตรอว์เบอร์รีไปจ่อหน้ารันแนะนำให้กินบ้าง หรือไม่ก็แอบเอาของโปรดของตนวางไว้ในจานของมิไรอย่างไม่ตั้งใจ

พอเผลอตัวไม่ได้อยู่ใกล้สนามแข่ง และอยู่ต่อหน้าความหอมหวานอร่อย ก็เผลอลดตัวความดุร้ายในคราแรกลง

ซุยเซปกติจะไม่ได้กินเยอะเท่านี้ แต่ไม่รู้เป็นเพราะไม่อยากเสียหน้าหรือเพราะมีมิไรนั่งอยู่ตรงข้าม เธอจึงหยิบกินเหมือนเร่งรีบและท้าทายไป เหมือนจะอยากแข่งกันอีกแล้ว เริ่มต้นด้วยขนมรสสตรอว์เบอร์รีสุดน่ากิน

หน้าเธอแทบจะละลายตอนได้ลิ้มรสของโปรด เห็นเป็นช่วงขณะนึงที่เธอส่งเสียงเบา ๆ แล้วยิ้มออกตั้งแต่ปากยันดวงตา ก่อนจะสำรวมตัวเองกลับมาดังเดิม

"ไม่เลว"

นำทิชชู่มาเช็ดปากเบา ๆ

+

ยิ่งได้ยิงหางยิ่งส่ายด้วยความภูมิใจ แต่พยายามเก็บสีหน้าอยู่ว่าชอบโดนชม เลยทำออกมาขรึม ๆ ใส่

"ปกติดิฉันใช้เส้นทางตรง เสียดายที่โรงเรียนห้ามการลัดเลาะที่จะทำลายทรัพย์สินของโรงเรียน ไม่เช่นนั้นดิฉันก็คงพุ่งเหยียบทุกอย่างไปแล้ว"

กอดอกหนึ่งนิ้วชูขึ้นมาส่ายซ้ายขวา

"คำตอบของคำถามก็คือความเร็ว ขอแค่เร็วที่สุดและทรงพลังที่สุด ไม่ว่าอะไรก็ขวางทางของเราจากหอพักไปโรงเรียนได้ จำเอาไว้ ฮึ่ม~"

ซุยเซเดินมาที่โต๊ะของขนมในมือเต็ม คิดว่าน่าจะกินกันอิ่ม แต่สภาพหน้าโต๊ะที่เห็นทำเอาชะงักไปเล็กน้อย

โอเค เยอะจัง... ตัวก็เท่า ๆ กันทำไมกินกันได้เยอะขนาดนั้น

แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรเลยเอาขนมที่ตนซื้อมามาวางบนโต๊ะด้วย

"กินเยอะ ๆ ไม่ต้องเกรงใจ ดิฉันยินดีที่ได้ใช้จ่าย โดยเฉพาะการวิ่งเหนื่อย ๆ มามันก็ต้องล้าและอยากได้พลังงานเป็นปกติ แต่ระวังกินมากเกินไปนะพวกคุณ"

หูกระดิกนิดหน่อยแต่เหมือนได้ยินอีกฝ่ายจะบอกขอเหมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

"อันยาโนะซุยเซ เป็นเด็กปี 1 หรอกเหรอ พึ่งเข้ามาใหม่สินะ"

แว่นตาดำสองคนจ้องกันไปมา ซุยเซบิดขี้เกียจไปหนึ่งทีก่อนจะมือเท้าสะเอวมอง

"อยากได้ความช่วยเหลือจากดิฉันเรื่องเส้นทางหรือการวิ่งล่ะ นั่นคือเหตุผลที่เรียกใช่ไหม"

ทำตัวเหมือนเชิดหยิ่ง แต่จริง ๆ คือแอบอมยิ้มที่ตัวเองดูดีจนมีรุ่นน้องมาทักขอคำแนะนำ ฮึ่ม~

สาวม้าในชุดลําลองแจ็คแก็ตหนังคุลมเสื้อครอบกับกางเกงสั้นหันมาหาตามคําเรียก ตาสวมแว่นดําส่องแสงขณะที่ปากเป่าหมากฝรั่งออกมาเป็นลูกโป่ง

มันแตกดังเปาะเบา ๆ ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นมาป้องต้องหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสักครู่

"อืม ชั่วโมงละห้าร้อยเยน"

มองด้วยสีหน้าจริงจังแช่นานก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง

"ดิฉันพูดเล่น เงินมีเยอะพอแล้ว มีอะไรเหรอ"

มือเท้าสะเอวหันหาคนแปลกหน้า

( บอกแล้วไม่ฟังกัน- )

"ขอบใจแล้วกัน"

ตอบกลับเบา ๆ แล้วลุกกลับขึ้นมาหลังจากเช็คกระเป๋าตัวเองเสร็จ

"ทํางานเหรอ เหนื่อยน่าดู"

คิดตามแล้วนึกสภาพตัวเองทําอย่างอื่นนอกจากวิ่งไม่ออกเลย พอได้ยินคําถามกลับมาก็อยากจะตอบอะไรอื่นคืนเหมือนกัน แต่ก็นึกอะไรไม่ออกนอกจากคําตอบธรรมดาแสนน่าเบื่อของตน

"เที่ยว.... ปะป๊า- อะแฮ่ม- คุณพ่อก็ชวนดิฉันไปเที่ยวอยู่ แต่ส่วนใหญ่ดิฉันอยู่บ้านซ้อมวิ่งน่ะ"