( น่ารักชะมัด เจ้านกอ้วง🦜)

ซุยไม่ถือสาที่ถูกปฏิเสธ ใบหน้าเจ้าตัวยังคงดูผ่อนคลายควบคู่ไปกับการทานอาหารตรงหน้า

"ไว้สักวันนะ"

ไม่ได้รับปากเต็มร้อย เพียงแค่สักวันหนึ่งในอนาคต หากบางสิ่งดลบันดาล

"เค็นมะช่วยหันหลังไปทีซิ แค่ครู่เดียว"

ความกระตือรือร้นของเขาช่างน่าเอ็นดู
นี่สิหนา เด็กน้อย

“ขยันจังเลยนะ... ปกติฉันจะออกกำลังกายอยู่บ้าน ยกนกอ้วนน่ะ...”

ซุยหัวเราะเบาๆ ขณะป้อนลูกชิ้นปลาเข้าปาก แก้มตุ่ยๆ กำลังเคี้ยวพลางส่วนสมองก็กำลังขบคิด

“เค็นมะหิวรึเปล่า? อยากทานอันไหน เลือกเลย เดี๋ยวฉันเลี้ยง”

"เราเคยเจอกันที่โรงเรียน... น่าจะเป็นฉันที่ไม่ค่อยจำหน้าใครได้เท่าไหร่"

หล่อนเว้นจังหวะ เงียบลงและเปลี่ยนเป็นยิ้ม

"ฉันสอนวิชาศิลปะ ลองหาดูนะในบอร์ดบุคลากร"

ทิ้งคำใบ้ให้เขาไปตามหาเอาเอง

"แล้วเค็นมะมาที่ร้านด้วยเหตุผลอะไรล่ะ?"

เธอถามกลับอย่างขบขัน ไร้แววจะใส่ใจเรื่องสถานภาพ เมื่ออยู่นอกรั้วโรงเรียนเธอไม่ใช่ครู และคำตอบก็เด่นชัดอยู่แล้ว

อาหารที่สั่งเสิร์ฟวางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับน้ำเปล่า สัมผัสกลิ่นหอมของน้ำซุปลอยเหนือามไออุ่น น่าจะเรียกน้ำย่อยได้อีก

|

ซุยหัวเราะเบาๆ กับพฤตกรรมของตัวเอง มือกำลังจะจับแก้วเบียทว่าหยุดนิ่งและผละจากมันเหมือนนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ลำพัง...

“ดื่มให้เด็กดูไม่ได้นี่เนอะ เดี๋ยวเป็นแบบอย่างที่ไม่ดี”

หรือจริงๆ ก็เป็นไปแล้ว... ในฐานะคนตะกละ

คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย ทันทีที่อีกฝ่ายยิงคำถาม พลันนั้นหญิงสาวก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“รบกวนหรือ? ไม่เลย น่าจะเป็นฉันเองมากกว่าที่กำลังรบกวนเจ้าของร้าน“

“ขอเพิ่มอีกสิคะ... ขอสาหร่ายคอมบุ และสึคุเนะเยอะๆ นะคะ“

ถ้วยยื่นส่งให้เจ้าของร้านอีกครั้ง นิ้ววาดชี้ทุกแถวของเมนูอาหาร มิหนำซ้ำก็ยังสั่งบางเมนูเพิ่มอีกเป็นพิเศษ

|

( ได้เลยครับ เดี๋ยวอาจารย์นั่งกินโอเด้งอยู่ตรงนี้- 🤤🍢 )

ไม่รู้ว่าขีดจำกัดของเจ้าตัวจะไปจบถ้วยที่เท่าไหร่ แต่น่าจะยังไม่ใช่ตอนนี้

รอยยิ้มสุขุมฉีกขึ้นเพื่อทักทายใครสักคนที่ผ่านเข้ามานั่งในร้านเป็นลูกค้าร่วมกันกับเธอ

(เอาใหม่อีกรอบ เขียนผิด-
สามารถแวะเข้ามาทักทายได้ครับ! แต่ขอไม่แยกรูท แรงผมน้อย🍢)