من هنوز باورم نشده دارم میرم تو مدرسه‌ای که یه روزی اونجا درس میخوندم کار کنم.

اه مرگ می‌خوام ولی فقط میتونم ازش بنویسم. بدبخت لوزر.

عرضه مردن هم ندارم آخه. عین جلبک افتادم یه گوشه اتاقم و هیچ غلطی نمیکنم جز نفس کشیدن (دقیقا همون یه غلطی که نباید بکنم).

چهارتا کتاب رو هم با هم شروع کردم و همزمان یه دوره هشتاد ساعته که باید تا آخر شهریور تمومش کنم و می‌دونم همه‌شون قراره ناتموم بمونه. کاش به جای تلاش برای تموم کردن اونا، سعی کنم خودم رو تموم کنم. بهتر میشه همه چی.

نمیدونم منطقیه که به دکترم بگم دوز داروهامو کمتر کنه چون تحمل این همه اضطراب رو ندارم یا این واقعیت که دلم میخواد خودم رو بکشم رو بهش بگم که دوز داروهام قطعا بیشتر میشه اونجوری.

اینجا فعلا خالی و ساکته، میشه اورشر کرد.