" คิดว่าไม่โดนถามหรอก "

เขาแอบเบี่ยงสายตาไปมองข้างนอกหน้าต่าง

" เพราะเมื่อกี๊ผมก็ล้มตัวลงไปนอน , พยานคงเยอะ "
" บอกไปได้เลยด้วยซ้ำว่า [ หน้ามืดเพราะอากาศร้อนเกินไปครับ , ขอนอนพักหน่อยได้ไหม ] "

ไม่รู้ว่าคิดแผนมาก่อนหรือแค่ด้นสดไปก่อนกันแน่นะ .

" แต่นั่นแหละ , ยังไงซะวันนี้คนที่อู้คงไม่ได้มีแค่พวกเราจริงๆนั่นแหละ "

เพราะสาวน้อยตรงหน้าเขา , ยังไงก็เข้มแข็งอยู่แล้วล่ะ

ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ตอนที่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องสมุดแล้ว

" แล้วก็ , อยากฟังนิทานไหมครับ? "

เขาพูดก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างระหว่างเดิน

" แล้วก็ , อับดับแรก คือ หยุดโทษตัวเองด้วยครับ "
" เพราะผมเชื่อ , ซักวัน เธอต้องกลับมาทำสิ่งที่เธออยากทำได้อีกแน่นอน "
" ก็เสียงนั้น มันคือ [ เสียงของเธอ ] หนิครับ "

ใช่ , เจ้าหญิงเงือกผู้โดนชิงเสียงไปโดยแม่มดน่ะ
ยังไงซะ , ซักวัน เธอก็จะเรียกเสียงนั้นให้หวนกลับคืนมาได้อย่างแน่นอนด้วยตัวของตัวเอง

(+)

เขาบีบมืออีกคนเบาๆเพื่อให้อีกคนคลายความตึงเครียดลง ―แม้เล็กน้อยก็ดี ก่อนจะเดินนำหน้าเล็กน้อย จุดหมายคือสถานที่ที่เธอพูดถึง
เขายืนฟังเสียงที่สั่นของเธอ ―มันเหมือนมีบางสิ่งที่กำลังบีบให้คำพูดพวกนั้นลอดผ่านออกมาจากลำคอทีละนิด

เขาทำแค่ถอนหายใจออกมา ―จะคิดมากเกินไปแล้ว

" คนที่จะตัดสินว่าตัวผมลำบากหรือไม่ลำบาก , มันคือตัวผมครับ "
"เพราะงั้น ถ้าผมบอกว่าไม่ลำบาก ยังไงก็ไม่ครับ "

(+)

" งั้นไปหากันเถอะครับ "
" ถึงไม่รู้จะอยู่ที่ไหนก็ไปหากันเถอะครับ "

" แล้วก็ ―ยื่นมือมาด้วยครับ "

―แม้น้ำเสียงของเขาจะเสมอต้นเสมอปลาย แต่ในหัวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวเสียไม่น้อย

เอาสมุดไปซ่อนเนี่ยนะ , ทำตัวเป็นเด็กประถมกันไปได้ มัธยมปลายแล้วไม่ใช่รึไง?

ก่อนจะนวดขมับเบาๆ แล้วถอนหายใจออกมา ―แต่แบบนั้น ก็แปลว่าเธอก็ไม่ได้พูดคุยกับใครมาแล้วทั้งวันน่ะสิ?

เพราะปกติเธอตรงหน้ามักช่างจ้อตลอด , การทำสมุดหายสำหรับคนตรงหน้า มันไม่ใช่เรื่องเล็กจริงๆนั่นแหละ

วุ่นวาย ...ชะมัด

(+)

― เขายืนเงียบและรับฟังสาวน้อยตรงหน้าจนกว่าที่เธอจะพูดจบครบ เพราะแค่ [ การพูด ] แม้จะง่ายกับคนอื่น แต่เพราะเป็น [ เธอ ] มันถึงเป็นสิ่งที่ยากกว่าสิ่งใด

ใช่ , เขาเข้าใจดี เลยเลือกจะฟังเธอพูดให้จบก่อน

...และก็ไม่คิดจะติเรื่องที่ผ้าเช็ดหน้าของเขาเปื้อนเช่นกัน เขาส่ายหน้าให้เหมือนจะบอกว่า [ ไม่ว่าอะไรหรอก ]

―พอเธอเล่าจบเขาก็พยักหน้า

" สรุป― มีคนเอาไปสินะครับ? "

(+)

― [ ของสำคัญ ] หายไป , การจะรู้สึกแบบนี้คงไม่แปลกเท่าไหร่นักหรอก

" ตอนนี้ยังไม่มีใคร , จะร้องไห้ให้พอไปก่อนก็ได้ครับ เพราะยังไงตัวผมอยู่ตรงนี้เสมอ "
" เสร็จแล้ว เราค่อยไปหามันด้วยกัน "

ก่อนเขาจะเอียงคอให้สาวน้อยตรงหน้า พร้อมกับถามออกไป

" แบบนี้ , ดีกว่าไหมครับ? "

― จากสิ่งที่เธอพูด ดูเหมือนตัวเขาจะเข้าใจแล้ว , ว่าทำไมเธอถึงทำหน้าแบบนั้น

เขายอมยืนให้เธอพิงอยู่พักนึง มือข้างที่ว่างยกขึ้นไปลูบหัวเธอเบาๆเหมือนจะปลอบ? ―คงเรียกแบบนั้นได้กระมัง ก่อนจะเปลี่ยนไปหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วยื่นให้กับเธอแทน

" เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนเถอะครับ "

เขาพูดขึ้น แต่ก็ไม่ได้บอกให้คนตรงหน้าหยุดร้องไห้ , การที่เธอจะเสียใจก็คงไม่แปลกใจนัก

(+)

เขาอ้าปากหาวหวอดหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้กับเพื่อนร่วมทาง

―รู้ตัวอีกที ของทั้งหมดที่กองกันก็ถูกเก็บเข้าที่เข้าทาง , แม้จะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ติดอะไร

" เอาสิ "
" ยังไงก็ , เหมือนกันหนินะ "

เขาไม่ค้านและก็เดินอยู่ข้างๆไปด้วยกันกับคนที่ชวนเขา

" ตกใจอะไรขนาดนั้นหรอ ? "

เขาเอ่ยถามออกไปเช่นปกติที่มักจะทำ , โดยที่ไม่ได้สังเกตบางสิ่ง

―บางสิ่ง , ที่ [ สำคัญ ] กับคนตรงหน้าที่ได้หายไปจากมือคู่นั้น

[ เขา ] คนนั้น , ก็เป็นเช่นผู้สัญจรที่ผ่านทางไปมาเช่นคนอื่น ช่างเป็น [ ความบังเอิญ ] จริงๆที่ตัวเขาก็เดินมาบรรจบที่แห่งนี้ และได้พบกับ [ เธอ ]

― แต่ในเวลาแบบนี้น่ะหรอ?

เขาสะดุ้งตามเสียงตกใจของเธอ , แต่ก็กลับมาเป็นปกติในไม่ถึงวิ

" สึซึนจัง? "

แม้ใจจริงอยากจะถาม [ ว่ามาทำอะไร ] , แต่คิดอีกที เธอคือคนของชมรมนี้อยู่แล้ว ―จะอยู่ก็ไม่แปลกหรอก

แต่ที่แปลกน่ะ―

(+)

แสงแดดเริ่มคล้อยลงจนท้องฟ้าจากสีส้มเริ่มผสมกับสีม่วงของยามค่ำ เป็นดั่งสัญญาณของราตรีที่ย่างเข้ามาทายทักผู้คน

― ขอให้ท้องฟ้าประกายดารายังคงมอบพร ให้พรุ่งนี้และคืนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีและปกติเช่นเคย

( จบรูท )
( สามารถจบตรงนี้เลยก็ได้นะคะ ขอบคุณสำหรับโรลมาก โฮร่ว จึเม้จังน่ารักที่สุดเลย ย๊ากกกกก😭😭😭 )

เขาเดินตามที่เธอนำไปตลอด ตั้งแต่เดินออกไปด้วยกัน รอจนเธอล็อคประตูห้อง จนมือคู่นั้นเอื้อมมา ―เขาจึงจับไปตามคำเชิญชวนอย่างว่าง่าย

―ที่กล้าจับก่อนตามคำเชิญโดยไม่ได้พูดอะไรอีก คงเป็นเพราะคำพูดก่อนหน้าของเธอที่ว่า มือของเขามัน [ อบอุ่น ] ล่ะมั้ง เขาถึงไม่คิดจะปฏิเสธมันเช่นคนอื่น

ก่อนจะค่อยๆจูงมือเธอ ไม่ใช่จูงเพื่อการนำทาง แต่เป็นการจับมือเพื่อให้เดินไปข้างๆพร้อมกัน

(+)