(ขอเหมาคับ...🥺)

(แลกด้วยอะไรก็ยอมค่ะ😭)

(เคนจังเป็นม๋าน้ำลายยืด จะไปสู้อัสจังได้ไง🫵🏻🫵🏻🫵🏻)

(อยากบวกอีกรูทได้ม้าย..../มองฟ้า)

(คนไหนอัสจังตัวจิงกันล่ะเนี่ย@-@)

จังหวะนึงที่เธอนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้าตอนติดเข็มกลัดให้อีกคน

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเพื่อนร่วมห้องคนนี้สุดยอดแค่ไหน

‘ สุดยอดไปเลย…‘

“ ค่ะ…” พออีกคนตอบรับคำชวนพร้อมเดินนำ เธอก็ก้าวตามหลังไป

“ นั่นสินะคะ เพราะงั้นไปถึงห้องด้วยกันเป็นคนแรกเถอะค่ะ ” 😐! จะเรียกว่าคนแรกได้ไหมนะ()

ระหว่างทางก็ชวนอีกคนคุยประปรายทั้งวิชาแรกในวันนี้ รวมถึงเรื่องของชมรมที่กำลังจะถึงช่วงโปรโมต…

"อื้ม ตกลงว่าฝั่งนี้เอาสตรอเบอร์รี่ล่ะ ฝั่งนั้นว่ายังไงบ้างครับ—?"

ก้มหน้าก้มตากับเมนูซะนาน ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายเลือกเสร็จไปก่อนแล้วหรอกนะ..?

เป็นอีกครั้งที่ยามะเคนต้องเบรคเด็กๆก่อนที่จะไปไกล น้องๆฝาแฝดทั้งคู่ยังอยู่ป.3 วัยกำลังเรียนรู้ พอรู้ศัพท์ภาษาอังกฤษใหม่ ๆ ก็จะเห่อใช้กันไม่หยุด ถึงเขาจะไม่ค่อยเก่งอังกฤษมากนัก แต่คำไหนที่พูดไม่ชัดก็ช่วยปรับแก้ให้ชัดถ้อยชัดคำเสมอ นั่นแปลว่าเขาเองก็ต้องคอยเรียนรู้ให้มากขึ้นเพื่อมาสอนเด็ก ๆ ไปด้วย..

"ดีค่า—!"

และเป็นอีกครั้งที่ไม่ว่ายามะเคนพูดอะไร เด็ก ๆ ก็จะเชื่อฟังพี่จ๋ากันอย่างดี
+

"ยูกิชอบฉะตอเบอยี่"

"สะตอเบอลี่ ต่างหาก ยูกะก็ชอบนะ แต่ว่ายูกะอยากกินชอคโกแล้ด..."

"ม๋ากินช้อคโกแลดไม่ได้นะยูกะ!"

"ยูกิหยาบคาย อย่าพูดว่าม๋าสิ ต้องเรียกว่าสุนัข"

"สุนัก—"

"ช้าก่อนนะครับคุณผู้หญิง..."

" หมา น่ะไม่ใช่คำหยาบคายหรอกนะ ส่วนพวกเราเองก็กิน ช็อคโกแลต ได้ ไม่เป็นไรครับ แล้วก็..ถ้าทั้งสองคนชอบ สตรอเบอร์รี่ งั้นเราสั่งอันที่เป็นสีชมพูนี่กันดีไหม?"

+

เจ้าตัวหัวเราะแหะ ๆ

"เถอะน่า ถ้าไม่ใช้วิธีนี้คงไม่ได้เข้าร้านกันพอดี"

กระซิบกระซาบตอบ แต่พวกหมาน่ะหูดีใช่ย่อยเขาเลยพยายามเลี่ยงไม่พูดถึงชื่อเด็ก ๆ โดยตรงแทน—

แน่นอนว่าเขานั่งตรงกลาง ยูกินั่งฝั่งขวา และยูกะนั่งฝั่งซ้าย และถึงจะได้เมนูมาเผื่อให้ครบจำนวนคนแต่เด็กแฝดก็เลืแกที่จะดูเล่มเดียวกันกับพี่ชายอยู่ดี..
+

ตะโกนเรียกเสียงดัง แน่นอนว่าคนพวกนั้นคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มุกมันเก่าแล้วนี่เนอะ(...) แต่เพราะว่ามีตำรวจอยู่ตรงนั้นจริง ๆ กลุ่มเลยแตกสลายโต๋ในไม่กี่วินาที ส่วนคุณตำรวจแค่เข้ามาถามไถ่อาการเล็กน้อย พอได้ความว่าไม่มีอะไรเสียหายก็จากไปปล่อยเหลือไว้แค่พวกเด็ก ๆ สองคน

"เห้อ...โทษทีนะ เป็นเรื่องใหญ่ซะได้"

"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เอ่อ คงไม่ได้ชื่อมิกะจังด้วยสิเนอะ?"

ขำแห้งเบาๆ

เขาส่งยิ้มให้คุณเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะทำหน้างงกับสิ่งที่หนึ่งในคนพวกนั้นถาม

"เอ๋...? เอ... นั่นสินะ แล้วสรุปเราเป็นอะไรกันเหรอมิกะจัง?"

พูดเสร็จก็หลุดขำ มุกนี้อย่างฮา
จังหวะที่คิดอะไรเพลินๆ ก็มีหมัดสวนเข้ามาแสกหน้า

ปั้ก-!

"อึ๋ย..เกือบไปแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลยนี่"

มือกันเอาไว้ทัน... เป็นอีกครั้งที่รีเฟล็กซ์นักกีฬาช่วยชีวิตไว้ ใจหายวูบเลยTT

"อะ คุณตำรวจ ทางนี้ครับ!"
+