“อื้อ ไว้เจอกันนะ”

เขาโบกมือลาเพื่อนสาวคนสนิทของตนเอง ยืนนิ่งมองเธอหายลับสายตาไปเช็คกับผู้เป็นอาจารย์ประจำชั้น

กระทั่งอาจารย์ประจำชั้นของเขาก็เอ่ยเรียกรวมนักเรียนไปเช็คชื่อเช่นกัน ไคโตะเดินแยกกับฝาแฝดไปเช็คชื่อเงียบๆ

เจ้านากเดินมายังบริเวณสวนในเรียวกังเพื่อหาที่พักผ่อนหลังจากรับประทานอาหารระหว่างวันเสร็จ

สายตาเหลือบมาพบเข้ากับเพื่อนสนิทอย่างยูนากะ พออีกฝ่ายแจ้นเข้ามาหาด้วยสีหน้ารื่นเริงพร้อมไม้ตีลูกขนไก่

"เอาสิ"

เขาพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย ก่อนยื่นมือข้างนึงออกรอรับไม้

"คนที่แพ้ต้องมีบทลงโทษไหม? เขียนหน้าน่ะๆ"

เขาพูด

"เอาสิ"

เขาตอบรับคำพูดเธอพลางพยักหน้าเล็กน้อยพองามประกอบสิ่งที่พูด

"คุณแม่ฉันเองก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน"

"ท่านคงดีใจไม่น้อยที่เธอออกตัวมาหาแบบนี้"

เขากล่าวเสริม

ดวงตาที่ดูเหม่อลอยมองจ้องไปยังคู่สนทนาของตนเอง เอาจริง อย่าว่าแต่คุณแม่ของเขาเลย ตัวเขาเองก็ได้เจอเธอน้อยมากๆ แม้จะอยู่โรงเรียนเดียวกัน ถ้าไม่นัดแนะกันก่อนก็คงไม่ได้เจอกันหรอก

"เดี๋ยวจะบอกที่บ้านไว้ก่อนนะ"

พอถึงที่เก็บขนมไว้ ไคโตะก็คว้าหาขนมเจ้าดังที่ว่าอย่างขะมักเขม้น เขาจำได้ว่าแม่ห่อจัดไว้พิเศษกว่าอันไหน

…
..

…เห็นแล้วนึกถึงของที่ให้ญาติผู้ใหญ่เลยแฮะ

“อันนี้ ขนมเจ้าดังที่เปิดขายอยู่ต่างเมือง“
”คุณแม่มีโอกาสได้แวะไปที่เมืองนั้นเลยซื้อมาฝากเธอน่ะ“

เขาพูดพลางยื่นกล่องขนมที่ห่อไว้อย่างดี เหมือนแม้แต่อากาศก็เข้าไม่ได้

”หวังว่าเธอจะถูกใจนะ“

ใจพวกนากอยากหยิบไปให้เต็มมือแต่ก็เกรงใจถึงจะเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็กก็ตาม ไคโตะหักห้ามใจตัวเองหยิบขนมไปเล็กน้อย เช่นกันกับแฝดของเขา

“เท่านี้พอล่ะกัน”
“พวกฉันเองก็มีขนมนะ ยูนะก็มาเอาสิ คุณแม่ซื้อขนมเจ้าดังมาล่ะ”

เจ้าตัวว่า ขณะที่กำลังจะหันตัวเดินนำไปที่ที่เก็บขนมไว้

…ที่จริงแม่กำชับว่าต้องเอาให้ยูนะให้ได้กล่องนึง

เขาไม่ได้ตอบเธอทันที กลับหันมองแฝดตัวเองแล้วทำหน้าครุ่นคิดบางอย่าง

“ได้เหรอ? จะไม่ใช่ว่าพวกเราแย่งเธอกินใช่ไหม”

ไคโตะพูด

เอาจริงเขาก็ยังไม่ได้ลองเจ้าขนมที่เพื่อนสมัยเด็กของเขาซื้อมาเลย เห็นมันผ่านตามาสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่เคยซื้อสักที

“พวกฉันไม่เกรงใจนะ ถ้ายูนะให้จริงๆ น่ะ”
“เรายังไม่เคยกินมันเลย อยากลองมาสักพักละ“

สองฝาแฝดพยักหน้าพร้อมกัน

สำหรับเขาที่รักการกินมีหรือจะพลาดมื้อเช้าอาหารทะเลชามโตไปได้ เขายอมมาโรงเรียนสายเสียดีกว่าอดมื้อเช้า

“แล้วยูนะล่ะ?”
“คงไม่ใช่ว่าตื่นเต้นมากก็เลยมาแต่เช้าแล้วก็ไม่ได้กินข้าวหรอกนะ“

เขาพูดเสียงเรียบ

ไคโตะหันซ้ายหันขวามองรอบข้างเหมือนคนกำลังหาอะไร

“เช้าๆ แบบนี้คนไม่เยอะก็ดีไปอีกแบบแฮะ”

ในตอนเช้ามืดที่ยังไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์มากนัก ไคโตะและฝาแฝดของเขาตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชินอย่างปกติ

เมื่อได้ยินเสียงทักทายที่คุ้นเคยก็หันไปทางต้นเสียงแทบทันทีทันใด

“อรุณสวัสดิ์~”

เขายกมือขึ้นมาโบกเล็กน้อย ทักทายหล่อนกลับด้วยนํ้าเนิบดูไร้เรี่ยวแรง