“ฮึฮึ ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ”

เขายกมือขึ้นปิดปาก หัวเราะออกมาเบาๆ หางส่ายไปมาด้วยอารมณ์สุนทรีย์ และขบขำกับท่าทีของอีกฝ่าย

“ถ้าอยากกินอีกก็บอกผมได้นะ”

“ยังไงปกติทำกินเองคนเดียวก็กินไม่หมดอยู่แล้วด้วย”

“อื้อ”

เซรินะพยักหน้าเบาๆ กลั้นน้ำตาที่จะไหลก่อนจะนึกคิดกัยคำถามของรุ่นพี่หนุ่มที่ถามตนเอง

“ถ้าจำไม่ผิด..”

เขาทำท่าครุ่นคิดก่อนจะจับมือของอีกคนลากไปด้วยกัน บริเวณพุ่มหญ้าที่ตอนแรกตัวเองมานั่งเล่นแถวนี้

“น่าจะแถวนี้”

“อ่ะ เอ่อ..”

พอได้ยินคำเอ่ยทักทายก็หลุดจากภวังค์ที่มองยางรัดผมน่ารักๆนั่น ใบหน้าแสดงความตื่นตระหนกผสมกับเลิกลั่ก

“..อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ”

“คือว่า..อันนั้น”

เอ่ยเรียกเบาๆ นิ้วชี้ชี้ไปที่ยางรัดผมที่ตนจ้องมองมานาน เขาไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายรู้ไหมว่ามีสิ่งนี้อยู่บนหัว

“โคฮารุ”

เจ้าของชื่อเรียกหันไปตามเสียงที่เอ่ย พอพบเจอกันกับคนสนิทก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

“ผมทำกิ๊บติดผมหายน่ะ อันที่ผมใส่คู่กับโคฮารุ”

เซรินะเอ่ยเป็นพัลวัน แสดงถึงความกังวลและร้อนใจออกมาสุดๆ

“แบบนี้ฟันผมจะผุไหม?”

เอ่ยพลางหัวเราะเบาๆ เมื่อรับลูกกวาดเสร็จก็เก็บลูกกวาดหลากสีลงกระเป๋าไป แล้วก็ล้วงกระเป๋าอีกข้างดั่งกำลังหยิบอะไร

“ผมให้”

มันเป็นคุกกี้ชิ้นหนึ่งที่อยู่ในซองพลาสติกอย่างดี

“จริงๆผมจะทำมากินเอง แต่ให้โคฮารุดีกว่า แลกกันนะ”

( เค้ามารับลูกกวาด เย่ๆ )

เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่ไหล่ใบหน้าก็หันไปมอง พอเห็นว่าเป็นคนที่คุ้นเคยกันก็ยิ้มเบาๆ

“ขอบคุณนะ”

ดวงตามองลูกกวาดที่ถูกส่งให้ มือแบรับลูกกวาดพร้อมขอบคุณไปด้วย