พอถูกพูดใส่ว่าไม่ใช่เขาก็ขทวดคิ้วนิ่วหน้า ราวกับเค้นว่าสุดท้ายแล้วมันคือตัวอะไรกันแน่

"มันไม่เหมือนสัตว์อย่างอื่นเลยนี่สิ.."

(เย่ ขอบคุณค่ะ ขออนุญาต + น้าา)

“…” นิกิที่กำลังเดินผ่านทางมา หยุดดูการกระทำนั่นของอีกฝ่ายสักพัก — คล้ายว่าเป็นการเอาใจช่วยอยู่ห่าง ๆ แต่เพราะว่าเงานั่นมันน่าเอ็นดู เขาเลยเดินไปใกล้ ๆ เธอ

“ทำเงาเป็นรูปไส้กรอกปลาหมึกหรอ ?” เขาเอ่ยถาม ดูสนใจอยู่น่ะ

(แวะมา + ยเอนหลังทันไหมคะะ อยากเล่นด้วย TT)

นิกิที่เดินถือถังน้ำที่พึ่งเทน้ำจากการถูพื้นทิ้งเรียบร้อยไปหมาด ๆ ก็เดินมาที่ก็อกน้ำ เขาจัดการล้างมือของตนเองอยู่สักพัก, ก่อนที่จะหันไปหาอีกฝ่าย

“อรุณสวัสดิ์ครับ” เขาเอ่ยทักทายอีกคน เหมือนว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน แต่ปีนี้คงอยู่ด้วยกันคนละห้อง

“มาซักผ้าเช็ดโต๊ะหรอ?”

นิกิเดินมาหาเธอพร้อมน้ำดื่มในขวด เขายื่นให้เธอด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยประโยคที่แฝงความปราถนาดีไว้

"เหลืออีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว"

"เธอไปพักเถอะ จามไม่หยุดแล้วนั่น"

น่ารัก?

ยัยนี่มีรสนิยมประหลาดชะมัด อย่างเขาน่ะหรอ น่ารัก...?

นิกิเลยหรี่ตาใส่อีกฝ่ายอัติโนมัติโดยไม่เก็บอารมณ์ เขากำลังมองว่ายัยนี่เป็นคนยังไงกันแน่ ขี้ประจบ? ปากหวาน? มองโลกในแง่ดีเกินไป?

"เป็นวาฬนี่"

"ว่ายกลับเองสิ" นิกิพูดบอกเธอก่อนจะยักคิ้วใส่ไปทีนึง พลางว่ายไปด้านหน้าเล็กน้อย

"แต่ฉลามวาฬอย่างเธอ อาจจะใช้เวลานานหน่อยล่ะนะ"

"สู้เขา"

ไม่เข้าใจยัยนี่เลย...

เห็นว่าอีกฝ่ายนั่งลง นิกิในตอนนั้นเลยถือวิสาสะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ พอสดับฟังความคิดของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็รู้สึกว่า

จริงด้วย, หรือว่าที่เขารู้สึกแบบนั้น เพราะความเหงาในใจลึก ๆ กันนะ?

เขามองโลกในแง่ลบเกินไปสินะ

"เคียวยะซังเอง มีเพื่อนเยอะรึเปล่าครับ?" เขาถามอีกฝ่าย

ตัวเขาเองไม่ค่อยมีเพื่อนนัก ส่วนนึงคงเป็นเพราะเขาไว้ใจคนยาก อีกส่วนก็เป็นเรื่องที่พูดไม่ได้ เลยมักอยู่คนเดียวมากกว่า

เขามองใบหน้าเธออยู่ครู่ แม้อีกฝ่ายกำลังสนใจดวงดาวระยิบระยับที่อยู่บนฟ้าไกลนั่น ก่อนจะปล่อยใจที่หนักอึ้งของตัวเองให้ผ่อนคลายไปด้วย

"ชิรายูกิซังชอบดูดาวเฉย ๆ หรือชอบพวกตำนานดวงดาวด้วยหรอครับ?" นิกิถามความสนใจของเธอ เผื่อจะรู้จักอีกฝ่ายมากขึ้นสักหน่อย

"เชื่อตำนานกระต่ายบนดวงจันทร์หรือเปล่าครับ"