ผ่านไปห้านาที
มินาโตะเริ่มขยับตัวช้า ๆ สองมือนวดเบา ๆ บนตักของไคริอย่างเคยชิน เสียงครางอู้อี้ลอดออกจากลำคอขณะที่ยืดแขนขาไล่ความเมื่อย
จากนั้นก็อ้าปากหาวกว้าง

ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา มองหน้าอีกคน
ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ

“อรุณสวัสดิ์นะ”
เสียงยังติดงัวเงีย

เขายังคงนอนนิ่ง ไม่ได้ลุกขึ้นนั่งทันที
เพียงแต่เอียงคอเล็กน้อย ถามเสียงเบา

“นายตื่นนานแล้วเหรอ?”

(ขอเยอะๆคับ)

เนื่องจากชินเสียงนาฬิกาปลุก มินาโตะจึงไม่สะทกสะท้านหลับต่อเหมือนได้ยินเพลงกล่อมนอนเท่านั้นกับเสียงไคริเช่นกัน
หนำซ้ำยังถูไถซุกไหล่ให้นอนสบายมากกว่าเดิม สักพักก็คล้ายจะโน้มตัวลงนอนตักของอีกฝ่าย

มินาโตะพยักหน้า

"ใครไปถึงก่อนคนนั้นเลี้ยง" เขาพูดหยอกเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายชอบเล่นอะไรแบบนี้

“สาม… สอง…” เริ่มนับถอยหลัง ส่งสัญญาณเตรียมวิ่ง

พอเห็นรุ่นน้องเอนตัวลงพัก มินาโตะก็เผลอยิ้ม
อีกฝ่ายดูผ่อนคลายราวกับลูกหมาตัวเล็ก ๆ ที่ได้ที่นอนสบายจนเขาแอบรู้สึกอยากยื่นมือไปลูบหัวอยู่เหมือนกัน

แต่ก็หยุดไว้เป็นแค่ความคิด

เขานั่งอยู่เงียบ ๆ ข้างกัน ปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวค่อยๆกล่อมตัวเขา
ไม่นานนัก มินาโตะก็เริ่มหาวเบา ๆ และสัปหงกไปทีละนิด จนในที่สุดเอนหัวไปพิงไคริโดยไม่ตั้งใจ