ใช้เวลาไม่นานเกินกว่าที่คิดไว้ก็เห็นยูนากะที่กำลังเดินกลับมาสมทบอยู่ไม่ไกล เธอจึงวางตะเกียบลงก่อนโบกมือให้เผื่อว่าอีกฝ่ายจะมองไม่เห็นแล้วเผลอเดินผ่านไป

“ หมอนี่บ่นหิวใหญ่แล้ว ” เธอหันไปพูดกับเด็กสาวผู้มาใหม่โดยไม่ได้ระบุตัวว่าหมอนี่ที่ว่าหมายถึงใคร แต่ก็มีที่นั่งอยู่ด้วยกันแค่คนเดียวแหละตอนนี้

@kenji-ssr.bsky.social

ช่วงเวลานี้คงต้องขอบอกว่า กำลังนั่งกินอย่างใจจดใจจ่อมากจนไม่ได้ตั้งใจฟังเสียงรอบข้างเลยแม้แต่น้อย มีสมาธิยิ่งกว่าตอนอ่านหนังสือเสียอีก

กะไว้ว่าถ้าอีกสองคนกลับมาต้องหมดเกินครึ่งแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งรอตน ซึ่งก็เกินครึ่งแล้วจริง ๆ จะให้เดินกินในงานไปได้ยังไง ขี้เกียจถือจะตายชัก

หลังอธิบายภาษามือเสร็จถึงยกกล่องไปเดินหาสมาชิกอีกคนต่อ พอเห็นว่าไดสึเกะคุงยังอยู่ดีไม่หลงทางจึงเดินปรี่เข้ามานั่งด้วย แบบห่างกันนิดหน่อย เว้นระยะทางสังคม

“ โชคดีจังเนอะมีที่ว่างด้วย~ ”

“ ของพวกนาย เขากำลังทำอยู่นะ ” แจ้งให้ทราบเฉย ๆ เผื่อจะโมโหหิว แล้วก็จะสื่อเป็นนัย ๆ ด้วยว่าไอที่วางอยู่บนโต๊ะตอนนี้น่ะ ของฉัน

@kenji-ssr.bsky.social

เมื่อได้ยินสิ่งที่หวังเธอก็ยกมือขึ้นไปวางบนเส้นผมของเด็กสาวอีกคน แค่แปะเบา ๆ แล้วก็ผละออกไปอย่างรวดเร็ว

“ เก่งมาก ” หลังว่าจบสักพักหนึ่งเจ้าสิ่งที่สั่งไปก็เสร็จเรียบร้อยพอดี แล้วมันก็ อย่างใหญ่ตามที่โฆษณาไว้ไม่มีจกตาผู้บริโภคสักนิด

“ เดี๋ยวไปวางที่โต๊ะก่อน ตามมานะ ” เธอชี้ไปที่เคนจิแล้วลากนิ้วกลับมาที่ยูนากะ สื่อสารทางจิตกันว่าช่วยน้องถือด้วย หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เขาอยากจะเข้าใจ

“ อ้อ เอาสิ…อย่าลืมเพิ่มผักให้เคนจิด้วย ”

“ แล้วก็ไม่ต้องเก็บไว้เผื่อฉันนะ ” ว่าแล้วก็หันกลับไปหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อจะชิงจ่ายของทุกคนก่อน ตัดหน้าเคนจิไปดื้อ ๆ เลย

@kenji-ssr.bsky.social

“ อย่าไปไกลนักล่ะ เดี๋ยวหลงทาง ”

เธอพูดเสริมกับไดสึเกะที่ถูกใช้ไปหาที่นั่ง แล้วถึงเดินตามอีกสองคนไปอย่างไม่รีบร้อน

ระหว่างที่ยูนากะกำลังดูเมนูอยู่ เจ้างูยักษ์ก็สั่งเมนูพิเศษไซส์จัมโบ้ไปแล้วราวกับว่าเล็งไว้ตั้งแต่อยู่บ้าน ไม่ได้คิดจะร่วมกิจกรรมอะไรแค่อยากรู้อยากลองนิดหน่อย

เมื่อกี้นี้หมอนั่นเดาะลิ้นใช่ไหมเนี่ย…ไม่น่าใช่คงจะคิดไปเอง คนเราไม่น่าจะโจ่งแจ้งขนาดนั้น

“ อิ่มแน่เหรอ ”

“ เดี๋ยวไปด้วย จะได้ดูอย่างอื่นสักหน่อย ”

หญิงสาวที่โตสุดในกลุ่มยกมือขึ้นมากอดอกในขณะที่หันกลับมามองเด็กผู้ชายอีกสองคนอย่างพิจารณา

“ ฉันต้องถามไหมว่าพวกนายจะเอาอะไร หรือกินผักไหม? ” ถ้าไม่เรื่องเยอะจะได้ซื้อตามใจตัวเองไปเลย

@kenji-ssr.bsky.social

(เกาะได้เป็นโหล🤲 ยูนากะ 3 เซ็น)

(นอกจากเด็กสุดแล้วยังเป็นตัวจิ๋วอีกด้วย🤏🤏)

เธอเองก็ได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเพราะคิดว่ามากไปสำหรับมื้อดึก แต่ในเมื่อน้องเล็กของกลุ่มดูตื่นเต้นขนาดนั้นก็ช่วยไม่ได้

คนอื่น ๆ เองก็ดูจะอยากไปเหมือนกันเสียด้วย เจ้าตัวจึงทำได้เพียงพยักหน้ารับเป็นคำตอบ

“ เป็นรุ่นพี่ทั้งทีก็เลี้ยงน้องหน่อยสิ ”

“ เลี้ยงฉันด้วยนะ เซมไป ” ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปดันไหล่เจ้าแมวสามสีเบา ๆ พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

@kenji-ssr.bsky.social

เธอไม่ใช่คนต้นคิดในเรื่องนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะมาเลยถ้าไม่ใช่เพราะถูกอ้อนวอนให้มาเดินเป็นเพื่อน ใจอยากจะตอบว่าไม่ดีแล้วชิ่งกลับห้องไปให้จบ ๆ แต่ดันขี้เกียจเกินกว่าจะหันหลังกลับทางเดิม

“ เอาสิ…เลือกกันเลย ” โฮเซกิกล่าวเพียงสั้น ๆ ก่อนเบนสายตามองแสงสีของเทศกาลจากร้านค้าข้างทางที่ได้ผ่านมา

โยนหน้าที่คิดให้คนอื่นไป ส่วนตัวเองก็มัวแต่เหม่ออีกตามเคย

(แสบตามาก ไปย้อมดำเถอะ)