"มาสิ เดี๋ยวตกหนักกว่านี้แย่เลย"

ผู้แลกำลังจะกลับศาลเจ้า เขายิ้มเป็นมิตร มือยกร่มชูขึ้นสูงให้นักเรียนได้เข้ามาสะดวก

(😢 อายาโตะคุง)

(ครูคับผมก็อยากกินบ้าง 😔)

งื้อ ทาคุมิ นายนี่เหมาะเป็นพระแทนฉันจริง

ยิ้มหน้าระรื่น กินคำสุดท้ายพร้อมชาปิดจบมื้อขนมช่วงเช้า

"อยากให้ถึงวันหยุดละ"

จ่ายตังพอดีด้วยเศษเหรียญ แล้วลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เสื้อ

"งั้นฉันไม่รบกวนแล้วนะ"
"ไว้เจอกัน" โบกมือ 👋

ยิ้มหยี

เป็นเด็กดีจริงๆ

"ถ้าไม่เบื่อละก็นะ" รอกินขนมฝีมือชิอากิจังเลย

หยุดยืนที่หน้าคลินิก เขายกมือโบกเล็กๆให้เด็กสาวผิวผ่องข้างตัว

"กลับบ้านดีๆค่ะ ขอบใจหนูมากเลย"

บุ้ยปาก ตอนโดนบ่น
จิ้มซ้อนกันสองชิ้นละยัดปาก ยิ้มแผล่ แบบนี้ได้ปะ

"........."

ทำหน้าเหม่อ คาบไม้จิ้มไว้

"วัดฉันไม่มีใครบริจาคมาหลายเดือนแล้ว"

ปกติก็เจ๊งอยู่แล้วตอนนี้เจ๊งหนักเข้าไปอีก

"ค่าบำรุงก็เยอะ มีแต่รายจ่ายทั้งนั้นเลย"
"อยู่ไปก็ไม่มีใครมา"

มีแต่เด็กมาไถขนม

เจ้าเหมียวนี่นา

"โอย นี่-- มินาโตะ เดี๋ยวติดไข้"

หัวเราะตอนโดนคลอเคลีย ยกมือลูบกลุ่มผมแมวดำตัวโต ปีกเขาขยับนิดหน่อย ดูชอบใจที่ได้พบเธอเหมือนกัน

"ตาแก่ใช้ฉันซ่อมหลังคา"
"เลยตากแดดนานไปหน่อยน่ะ" ยิ้มแหย

"กำลังไปคลินิก มินาโตะคุงละ?"

"ฮะๆ ไม่ต้องคิดมากน่า"

/วางมือบนศีรษะเด็กหนุ่มตรงหน้า ยิ้มหยีตาให้

"เช็ดนิดนึงหาย" ว่าแล้วก็รับผ้าเช็ดหน้ามาปัดบริเวณที่เลอะขนม

"ไว้มาเอาคืนนะเจ้าหนู ฉันอยู่ที่ศาลเจ้าเบียคุยะตรงนั้น" ชี้ไปทิศที่เดินมา

"ต้องขอตัวก่อนนะ" กลัวจะติดไข้ไปด้วย

หน้าตาดีขนาดนี้จะกินคำเดียวก็เสียดายแย่เลย

"ขอบคุณค้าบ" ยิ้ม รับจานขนมมาวางบนตัก อีกมือก็เป่าชาให้ควันจางลงค่อยจรดปากดื่ม

"ลูกค้าเยอะมากมั้ย วันหยุดให้มาช่วยป่าว"