(ขอบคุณเข่นกันนะคับㅠㅡㅠ น้องคุราระน่ารักมากกก)

พอเห็นเด็กสาวตรงหน้าเปล่งประกายเสียปานนั้น อากิฮิโตะก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างตามไปด้วย

หายประหม่าขึ้นมานิดหน่อย

”หนึ่งปีต่อจากนี้ก็ฝากด้วยนะครับคุราระซัง“

มือยกขึ้นเกาแก้มแก้เขิน ฟังจากเสียงโวกเหวกแล้วเนี่ย น่าจะเกินคำว่าสนุกไปมากจริงๆ

”อ่ะ..เดี๋ยวยังไงผมขอตัวไปทำตรงนู้นต่อก่อน..“

”แล้วเจอกันนะครับ“

เจ้าตัวชี้ไปที่ฝั่งยังไม่ได้ทำความสะอาด

หลังจากที่ยืนจ๋องมองพื้นมาสักพัก พอได้ยินเสียงเรียกก็เปลี่ยนจุดโฟกัส เขาสายหน้าพัลวัลอแล้วยิ้มตอบบางๆ

“ม..ไม่เลย”

มือกำไม้ถูที่จับไว้แน่น หลังได้ยินการแนะนำตัวแววตาก็เป็นประกายเหมือนตนทำอะไรสำเร็จสักอย่าง

“ฮาเซงาว่า อากิฮิโตะ ห้องเดียวกันครับ”

โค้งลงไปอย่างทางการ

“ม..ไม่ต้องรีบก็ได้“

”ครับ..“

ดวงตาสีเทาเหลือบน้ำเงินมองตามแผ่นหลังของเด็กสาวไปจนมันลับสายตา ถึงได้เริ่มจัดการน้ำที่อยู่บนพื้นให้เรียบร้อย เวลาที่ไม่มีสายตาจับจ้องคือช่วงเดียวที่อากิฮิโตะขมักเขม่นได้มากที่สุด

”บอกว่าจะกลับมาใช่ไหมนะ“

เพราะคำพูดทิ้งท้ายของเด็กสาวผมฟ้า กระเบนตัวใหญ่ถึงได้ยืนจ๋องรออยู่ที่เดิม

กระเบนหนุ่มอ้ำๆอึ้ง ทีแรงนึกอยากอาสาเอาเสื้อตัวเองให้ยืมก่อน แต่กลัวอีกฝ่ายที่เป็นเพศตรงข้ามจะรู้สึกไม่ดีเลยไม่ได้เสนอไป

แถมยังเปรอะฝุ่นเสียด้วย ไม่ได้หรอก

”เอ่อ ด้วยความยินดีครับ“

”ไม่ต้องรีบหรอกนะ—อย่าวิ่ง เอ่อ แล้วก็ แวะไปให้เซนเซย์ที่ห้องพยาบาลเช็คด้วยก็ดีนะครับ”

“เผื่อ..มีแผลน่ะ”

พยามยิ้มแบบฝืดๆพร้อมโบกไม้โบกมือให้หยอยๆ

“ลำบากแย่เลยㅠㅡㅠ”

รู้เรื่องซะงั้น

มิมิกระเบนย่อตัวลงเพื่อเพิ่มความสบายใจให้กับเด็กสาวตรงหน้า มือหยิบผ้าเช็คหน้าส่งไป

“ผมเองก็รู้สึกเข้ากับใครไม่ได้เลยล่ะ”

“คนเยอะมากๆเลย มอปลายเนี่ย จริงๆมีสิบคนต่อห้องก็พอแล้วไม่ใช่หรอ“

(ไม่พอ)

”แต่ว่าต้องหาเสื้อผ้าเปลี่ยนไหม อยู่เปียกๆมิจังจะไม่สบายเอาหนา“

เสียงที่ลอยมาตามลมทำเอาความคิดแง่ลบผุดขึ้นมาเรื่อยๆ เจ้าตัวพยามมองหาต้นตอของเสียงอย่างกล้าๆกลัวๆ

!!!!!

“มิจัง!”

เด็กตัวสูงรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนที่รู้จักกัน

“มิจังร้องไห้หรอ ร้องไห้ทำไม”

ถึงจะถามไปแบบนั้น แต่เจ้าของคำพูดเองก็ทำหน้าจะร้องไห้เช่นกัน

มือพลิกถังให้มันตั้งดีๆแล้วถือไว้อย่างมั่นคง สายตามองลอบสำรวจว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไรอย่างที่พูดจริงไหม

”น่าจะต้องไปเปลี่ยนชุดนะครับ“

”เปียกไปหมดเลย“

พูดแนะนำออกไปด้วยความเป็นห่วง เจ้าตัวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

”ก..ก็ถ้าป่วยขึ้นมาจะลำบาก..เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการต่อเอง“