Ama biz biliyoruz: Kent bir meta değildir. Kent satılamaz, planlama pazarlanamaz.

Ve en önemlisi: Şehir planlama tutsak edilemez…

Çünkü sermaye, planı sevmez.
Sermaye “önceden bilmek” değil, “anında gasp etmek” ister.
O yüzden plancıya iş vermez; işini yapanı cezalandırır.

AKP döneminde şehir plancılarının işsiz kalma sebeplerinden biri de budur:
Kamu için üretmek isteyen plancıya bu sistemde yer yoktur.
Kolektif aklı temsil eden planlamaya, sermayenin tahammülü yoktur.

Bu talepler, neoliberal politikaların, rant ekonomisinin, yandaş ihaleciliğin doğrudan karşısındadır. Ve bu yüzden bizleri susturmak, cezalandırmak, işsiz bırakmak istiyorlar.

Ama işte tam da bu yüzden tehlikeliyiz.
Çünkü biz, rant odaklı değil insan odaklı bir kent istiyoruz.
Biz, AVM’ler yerine meydanlar; rezidanslar yerine parklar; bazen de otoyollar yerine yaya yolları istiyoruz.

Eşitlikçi, erişilebilir, kolektif bir kent hayali yaratırız. Yarattığımız mekanlar kentlilerin belleğinde yer edinsin, bir kimliği olsun isteriz. Bu mekanlara herkes erişebilsin, kendini ait hissetsin, kendini ifade edebilsin isteriz.

Şehir planlama doğası gereği kamucudur. Tüm yurttaşların eşit olduğu, birlikte var olduğu bir kenti planlamayı hedefler. Şehir plancısı, hiçbir grubu, sınıfı ya da sermaye sahibini değil; tüm halkı düşünerek üretir.

19 Mart ile başlayan süreçte birçok meslektaşım tutuklu. Peki neden?

Çünkü şehir planlama, birçoğunuzun sandığı gibi sadece binaların nereye yapılacağını belirleyen teknik bir meslek değildir.