"ก็แบบในหนังไง ..ข้าเซอร์จิมมี่ ..ฝากบอกนางด้วย ว่า...พายชิ้นสุดท้าย ..ข้าเป็นคนกินไปเอง"—นั่นน่าจะเป็นคำสารภาพของเขาที่ขโมยของในตู้เย็นของรูมเมท

ก่อนเซอร์จิมมี่จะสิ้นใจ เขาก็ได้ส่งมันกลับลงน้ำอย่างยิ่งใหญ่

"เย่ วาฟเฟิลไทมม์" เจมส์ยึกยักไหล่ลั้นลา

"กลับมาประจำที่ได้เลย จับแน่น ๆ ระวังตกเรือล่ะ เพราะสปีดโบ๊ทกำลังจะออกตัวแล้วว" เจมส์ตีไม้พายน้ำกระจาย แม้ความไวจะเท่าเต่าลอยน้ำ

เขาไม่เคยขำตอนที่เพื่อนรู้สึกแย่สักหน่อย

อะแฮ่ม—

"ไอ้เจ้าหมอนี่เหรอ ตั้งไปแล้ว แต่ไม่เห็นเป็นไร ใคร ๆ ก็ชอบกินอะไรที่มีเรื่องราวทั้งนั้น" อย่างไข่จากแม่ไก่อารมณ์อะไรเทือกนั้น

"ใช่ไหมหื้อจิมมี่" เจมส์จับปลาขึ้นมาคุยกับมัน

"หะ ..อะไรนะ จะพูดกับเธอเหรอ" เขาหันมันไปทางเธอ

"มันบอกว่า ..แล้วอย่าลืมเลี้ยงวอฟเฟิลเจมส์ด้วยนะ☺️ " เจมส์ดึงคางปลาให้เปิดปากงับตามคำพูดแถมยังดัดเสียงแหลม

พูดถึงจระเข้เขาว่าไม่มีหรอก ไม่งั้นคงไม่มีป้ายปล่อยให้คนมาตกปลาเล่นแบบนี้ หรือต่อให้มีเขาจะลงไปฟัดกับมันแล้วปล่อยจีนพาดเรือหนีไปเอง (ดูหนังเยอะเกิน)

และแล้วเจ้าจระเข้ก็ขึ้นมา ..

"ว้าว..." องครักษ์... เหลือแต่รองเท้าบูธรึนี่ ?

และแล้วเรือก็กลับมาสงบ..
เจมส์ใช้มือปิดปาก มองหน้าจีน... เขาพยายามกลั้นขำ ดวงตายิ้มหยี ไหล่ที่ห่อนั้นสั่นน้อย ๆ..

"โว้ว โว้ว โว้ว!" เจมส์ต้องปล่อยเจ้าจิมมี่ให้มันดิ้นกระแด่วบนพื้นเรือ เพื่อใช้มือจับกับขอบเมื่อเรือโคลง

"ตายแล้ว.. องครักษ์กำลังมาตามองค์หญิงกลับปราสาทรึเปล่าเนี่ย ฉันโดนจับเข้าคุกน้ำข้อหาลักพาตัวเธอมาแน่" แม้จะยังพูดเล่นต่อ แต่ในใจแอบตื่นเต้นถ้าเรือจะคว่ำแต่ได้ปลาตัวใหญ่มากอดถึงจะแพ้ก็ยอม

อยากเห็นมันไม่ไหวแล้ว

"อะไรกันเนี่ย ที่แท้ก็เป็นองค์หญิงจากใต้น้ำหรอกเหรอ"

เจมส์ตามน้ำแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ไม่พอแต่งเรื่องแต่งราวไปถึงไหน เจ้าอลิซาเบธที่ว่าคงเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของจีนกระมัง

"ฉันจะปิดเรื่องนี้ให้ก็ได้ ถ้าเย็นนี้เธอเลี้ยงวอฟเฟิลฉัน ว่าไง?" เขายิ้ม

ก่อนจะได้คำตอบเบ็ดฝั่งเขาก็สั่น เจมส์ค่อย ๆ หมุน ลุ้นว่าผลจะออกมาเป็นยังไง

"ฟู่ว.. ไม่แย่นี่นา" เจ้าปลาขนาดกลาง ๆ ห้อยอยู่ปลายเบ็ด

การยื้อยุดกับตอนจบที่น้ำกระเด็นขึ้นมาวิววับไปกับแสงช่วงกลางวันนี่ดูเท่อย่างกับในรายการทีวี

"โว้ว เท่นะเนี่ย เมื่อกี้ที่สอนไม่เห็นมีให้ฉันทำท่าเท่ ๆ แบบนั้นบ้างเลย"

เจมส์ชมแม้ปลาที่เกี่ยวขึ้นมาจะตัวเล็กเช่นกัน เขาไม่สนใจผลในรอบนี้ ใครจะอยากชนะด้วยปลาตัวเท่านั้นกัน เขาปล่อยมันลงน้ำแล้วเริ่มตั้งท่าใหม่

"ถ้าครั้งนี้เล็กอีก ฉันคิดว่าครั้งหน้าเราคงต้องเปลี่ยนที่กันแล้ว" เจมส์หันมาคุยระหว่างรอปลากินเบ็ด

เจมส์หัวเราะ แม้น้ำเสียงของฝ่ายจะดูจำใจพูดแต่ความจริงที่คนมันเท่ก็คงหนีไม่พ้น มูฮ่าฮ่า (อะไรของเขา)

"ดีล สองตัว"

หนุ่มที่มักจะปล่อยตัวชิลดูจะจริงจังขึ้นเมื่ออยู่ในการแข่งขัน ไม่นานเบ็ดของเขาก็กระตุก มันไวกว่าปกติยิ่งเร้าใจหนุ่มเพิ่มกว่ามั่นใจ

เจมส์ผิวปาก "มาแล้ว มาแล้ว.. เร็วขนาดนี้แค่ตัวแรกก็ชนะแล้วม้าง"

เขาดึงมันขึ้นมาเหนือน้ำ [18] น-นั้นมันตัวเล็กกว่าเจ้าตัวแรกอีกไม่ใช่รึไง..

"..."

( น่ารักมากครับ! )

( เวนดี้ ผมทรงนี้เข้าท่ามากเลยครับ ☺️ น่ารัก )

( เห็นครับ เห็นคนสวย 😞 )

"แน่นอน มันเป็นเพื่อนฉันนะ"

ของแบบนี้ต้องแข่งกันสิถึงจะสนุก

เจมส์ทำท่านึกมือลูบคาง ความเร็วเธอคงได้เปรียบเพราะประสบการณ์ที่มากกว่า ส่วนเรื่องขนาดตัวคงแล้วแต่ดวงละมั้ง

"ขนาดตัวแล้วกัน"

เจมส์ว่าแล้วก็ยกเบ็ดไม้แร็กเกตขึ้นมา เตรียมเบ็ดให้พร้อม หันไปยิ้มมั่นใจให้อีกฝ่ายทีนึง วางเหยื่อบนมือ โยนขึ้นแล้วตีเสิร์ฟแบบเทนนิส
มันลอยไปไกลลิ่ว แต่ยังอยู่ในสายตา

"เมื่อกี้ฉันเท่ไหม 😎" เขาพูดเล่น

(น่ารักมากค่ะ 😭)

"กล้องอยู่ทางนี้เจ้าปลาน้อย"

ปลาในมือยังดิ้นดุ๊กดิ๊ก เขาใช้สองมือจับเพื่อไม่ให้มันหลุดมือแม้มันจะตัวประติ๋ว

เจมส์มองกล้องทำปากจุ๊บ ๆ ใส่ปลาผู้น่าสงสารที่ดูเหมือนมันจะอยากไปจากเขามากกว่าเดิม

"ได้ ดีใจที่เจอกันเมอฟี่" เขาโยนมันกลับน้ำ มันว่ายหายไปทันใด

เห็นเธอยอมให้เบ็ดธรรมดา เขาเลยได้ใช้เบ็ดไม้เทนนิสต่ออย่างอารมณ์ดี-นี่มันพี่เสียสละของเล่นให้น้องชัด ๆ

เขานึกสนุก "แข่งตกกันไหม?"

เริ่มจากชงชาดีไหม ? ฟังดูไม่ยากสักนิด เจมส์ลุกขึ้นนั่ง โทรศัพท์อยู่ข้างมือ-ไม่ ลูกผู้ชายน่ะ ไม่ต้องดูสูตรอาหารหรอกนะ

เจมส์ลุกขึ้นตรงไปที่ครัว แล้วเริ่มทำอะไรบ้างอย่าง ...

(คิดถึงสาวก่อนฉันได้ยังไง 😔)

เจมส์เดินกลับห้องระหว่างรอข้อความตอบกลับมา เขาทิ้งตัวลงเตียงแล้วเสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น

เขาอ่านข้อความผ่านแจ้งเตือนบนหน้าจอล็อก แล้วโยนมือถือไว้ข้าง ๆ สายตาเหลือบไปเห็นถุงที่วางบนเคาน์เตอร์ครัวก็นึกอะไรออก

นั่นมันของที่เราซื้อมาจากร้านเอเชียนเมื่อวานนี่หว่า

เจมส์เด้งตัวขึ้นมา เทอมนี้เขาว่าจะทำอาหารมากขึ้น ไหนๆ ห้องก็มีครัวแล้ว

-

เขาพยายามใจเย็น - ยื้อแล้วดึง ยื้อแล้วดึง.. รู้สึกว่ามันเริ่มเข้าใกล้เรื่อย ๆ แต่แรงดึงก็ยังไม่ผ่อนลง

เจมส์แลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้ง ค่อย ๆ หมุนรอกตามความรู้สึก และ!

"ได้แล้ว!" เจมส์จับมันขึ้นมา เป็นปลาสีขาไม่แน่ใจว่าพันธุ์อะไร

"ดูสิ ถึงจะตัวไม่อ้วนมากแต่ก็ดีกว่ารองเท้าบูทนะว่าไหม" เขาชูมันพร้อมยิ้มท่าทางภูมิใจ เหมือนรอบแรกโชคจะเข้าข้าง

"ว่าแต่เจ้านี่ถือว่าเป็นของฉันหรือของเธอล่ะ?"