เขาผิวปาก ยิ้มชอบใจ แสดงว่าลุคยังดูเป็นพวกเนิร์ดได้อยู่

" เก่งมากโรมีโอ เชคสเปียร์จะภูมิใจในตัวนาย "

คราวนี้เขาขมวดคิ้ว คนเราจะไปหาดูหัวใจสัตว์ได้ที่ไหน อีกอย่างแค่คลาสผ่ากบสมัยมิดเดิลสคูลก็ทำดอเรียนสยองไปหลายวัน

" ไม่เคยสิ นายเคยเหรอ? แต่ฉันเคยเห็นจู๋วาฬนะ "

แล้วมันก็กลายเป็นช่วงสารคดีไปโดยปริยาย

" มันเป็นกลไกอย่างนึงที่ช่วยปกป้องผิวฮิปโป อะไรทำนองนั้น ยังไงมันก็เหมือนลูกบอลเปียกน้ำอยู่ดี " เขาวางศอกตัวเองลงกับหัวเข่า เท้าคางพร้อมพ่นลมหายใจ

" ที่จริงฉันเรียนฟิสิกส์ ไม่เก่งด้วยซ้ำแต่สนุกดีนะ "

ดอเรียนแก้ต่างความเข้าใจผิด ...แม้ว่าจะไม่ได้ถูกถามก็ตาม

" แล้วหัวใจยีราฟก็หนักประมาณสิบกิโล " หัวคิ้วทั้งสองเลิกขึ้น คล้ายจะบอกว่า 'นายเชื่อไหมล่ะ เจ๋งเป้งไปเลย'

( ขอบวกพี่ตี๋หน่อยคับ )

>กวนประสาทอย่างเป็นธรรมชาติ 🆕️

" ใครบอกว่าเดิน ฉันแทปแดนซ์เข้ามาต่างหาก " ดอเรียนเคาะรองเท้าให้เกิดเสียงดัง ก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งขัดสมาธิใกล้ ๆ อีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ

" นายรู้ไหมว่าฮิปโปเหงื่อไหลเป็นสีแดง " ท่ามกลางความเงียบดอเรียนโพล่งมันขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสนอกสนใจ

" งั้นฉันแนะนำบ้านของฉันบ้าง- เอ่อ จริง ๆ แล้วก็ของคุณย่า "

" ที่เอดินบะระ ตอนเด็ก ๆ ฉันไปเที่ยวทุกซัมเมอร์เลยนะ บางทีคริสต์มาสก็ไป มันเป็นเมืองที่มีเสน่ห์มาก แบบว่า ถ้าเธอชอบสถาปัตยกรรมเก่า ๆ " ดอเรียนเกาแก้ม เคาะนิ้วลงกับโต๊ะไปมา

" ใครจะรู้ คริสต์มาสปีนี้ฉันอาจจะไปแลปแลนด์ก็ได้ "

ดอเรียนเด้งตัวขึ้นมานั่งดี ๆ อีกครั้งเมื่อได้ยินคำถามใหม่ เขาตั้งใจฟังริสเทนเป็นอย่างดี มากพอจะจับได้ว่าเจ้าตัวคงชอบเรนเดียร์เอามาก ๆ ไม่รู้จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดซ้ำถึงสองครั้งเลยนั่น

" ว้าว ฟินแลนด์? ฟังดูเป็นที่ที่เหมาะกับคริสต์มาสไปเลยนี่ ฉันยังไม่เคยเห็นแสงเหนือกับตาตัวเองเลย น่าไปเที่ยวนะ อ้อ เรนเดียร์ด้วย "

เขาหยอก ยิ้มจนเมื่อยปากไปหมด ถึงตาตัวเองตอบคำถามก็นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง

+

" ความสามารถพิเศษของคนชอบเดินไปเรื่อยไง " ดอเรียนตะโกนสั่งซิซิเลี่ยนพิซซ่ากับสลัดคาปรีเซ่ทันทีโดยที่ไม่รอพนักงานมารับออเดอร์เลยด้วยซ้ำ

คุณอันโตนิโอที่ประจำอยู่ในครัวตะโกนคำทักทายกลับมา สนิทกันจนจำเสียงได้แล้ว

แหม ลูกค้าประจำก็อย่างนี้

" มื้อนี้ฉันเลี้ยง ยังไงฉันก็เป็นคนลากเธอออกมา " เขายืนกราน

พอถูกมองด้วยสายตาหงอย ๆ นั่นแล้วดอเรียนก็รู้สึกใจอ่อนยวบยาบขึ้นมาซะอย่างนั้น ริสเทนหน้าตาน่ารักแบบเป็นประเภทที่ดอเรียนไม่มีโอกาสได้รับมือบ่อยนัก

เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเลี่ยงไม่ได้ เรียกว่าอะไรดี ขอเวลานอก? โชคดีที่เขาผิวเข้มจนดูออกยากยามเขินจนหูแดง

ดอเรียนโบกมือไปมา คิดซะว่าเป็นธงขาวยอมแพ้ เสียงทุ้มงึมงำ

" โอเค ๆ ฉันเหมาคุ้กกี้นั่นเอง "

ชายหนุ่มหันกลับมาเพื่อตอบคำถาม สองมือซุกเข้ากระเป๋ากางเกง

" อ่าฮะ ราคาย่อมเยาว์แถมให้เยอะ คุณอันโตนิโอแกก็น่ากลัวแค่ลุคข้างนอก ลองเข้าหาให้ถูกทางนี่ได้ส่วนลดประจำ " ดอเรียนอวดด้วยความภูมิใจ

เลี้ยวซ้ายที่คาเฟ่ตรงหัวมุมก็เห็นร้านอาหารเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ตรงกลางบล็อค

" ขุมทรัพย์ของแท้ " เขาผายมืออย่างร่าเริง

ริซซี่สะดุ้งนิดหน่อยเมื่อรู้สึกถึงแรงกดอ่อนๆจากมือเขา มันอุ่นกว่าแก้มน้ำชาที่พึ่งจับไป

เธอกะพริบตาปริบๆ แต่ไม่ทันได้เขินนาน ความซวยจากฝีมือทำขนมตัวเองก็ย้อนมาหา

มองคุกกี้ในมือด้วยแววตาอาลัย ก่อนตัดใจงับเข้าไปหนึ่งคำ

หวาน...หวานมาก แสบคอไม่พอ กัดทีกรามตึงไปหมด
+

" โอ้ " โกหกแหง ๆ โกหกแน่นอน ดอเรียนขบขัน เขาไม่ยอมน้ำตาลขึ้นคนเดียวหรอกนะ ฝ่ามือใหญ่พลิกคว้าข้อมือขาวไว้ อีกมือหนึ่งหยิบคุ้กกี้ใส่มือริสเทน

" เธอกินก่อน แล้วฉันจะเอากลับ " ชายหนุ่มพยักเพยิด ดึงจานขนมออกมาห่าง ๆ ดวงตาสีเขียวฉายแววซุกซน

" เร็วเข้า bon appétit "

( เย่ ✨️ )

อากาศข้างนอกกำลังเย็นสบาย แถมบวกกับท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ดอเรียนถือว่าตัวเองคิดถูกที่ชวนแมกซ์ออกมาข้างนอก ผู้คนในเมืองซอมเมอร์ลินยังเดินขวักไขว่กันอยู่เต็มไปหมด

" พิซซ่าไหมล่ะอย่างนั้น " ดอเรียนเลือกได้ในที่สุด ซึ่งมันก็เป็นเมนูสิ้นคิดที่กินได้ไม่เบื่อ

" เดินไปอีกสองบล็อคมีร้านอาหารอิตาเลี่ยนอยู่นะ ถึงพ่อครัวจะดูน่ากลัวอย่างกับนักมวยใต้ดินก็เถอะ "

ดอเรียนชี้ไปที่จานขนมแล้วยกนิ้วโป้งให้ สงสัยว่าขนมในบูธนี่สาว ๆ เขาทำกันเองหรือซื้อมา ใครกินไปเยอะหลังจบงานมีหวังดีดน้ำตาลแหง

" เธอลองชิมดูหรือยัง? " คิ้วหนาเลิกขึ้น หรือมันอาจจะหวานแค่กับดอเรียนคนเดียว บางทีริสเทนอาจจะกินแล้วไม่หวานเท่าเขาก็ได้

" ผักดอง? เจ๋งดี " ดอเรียนลูบหน้าในจังหวะที่เธอทำตัวเปิ่น ๆ เอ็นดูอยู่ในทีแต่เดี๋ยวเผลอขำไปอีกก็กลัวคิวปิดตรงหน้าจะเสียเซล์ฟ

" อ่าฮะ ติดหวานนิดนึงได้อยู่ " ว่าแล้วก็ลองหยิบคุ้กกี้ขึ้นมากัด ใบหน้าได้รูปดูเครียดขึงเมื่อรับรสเนื้อขนม

" ไม่- ไม่หวานขนาดนี้นะ " เขาว่า ครั้นจะยกชาขึ้นดื่มแก้หวานก็กลายเป็นว่าชาก็หวาน

" นึกถึงของหวานฝีมือคุณย่าฉันเลย เธอทำหวานบาดคอขนาดนี้ "

+

( โนติไม่เด้งเหรอคะ )

" เยี่ยมไปเลย " ดอเรียนยิ้มเผล่ ถึงจะเป็นแผนชวนกินข้าวที่สำเร็จได้ด้วยวิธีการไม่คาดฝันก็เถอะ

" ยังนึกไม่ออก แต่ไปนอกโรงเรียนกันเถอะ " ชายหนุ่มผุดลุก คิด ๆ ดูก็เหมือนเด็กอ้วนไม่เบา ตื่นนอนก็หิวเลย แถมยังชวนเพื่อนไปอ้วนด้วยกันอีก

" เดินไปเดินกลับ อย่างน้อยก็ได้คาร์ดิโอแล้วนะ "

ดอเรียนหัวเราะให้กับมุขของเธอ เขาเป็นพวกโดนเส้นง่ายขนาดนั้นแหละ

" ขึ้นอยู่กับว่าไปเที่ยวที่ไหน แต่ส่วนใหญ่ฉันชอบไปที่โลคอลหน่อย ๆ บรรยากาศเหมือนไปพักบ้านญาติทำนองนั้น " เขาขยับตัว เท้าคางลงกับโต๊ะ

" ทริปสั้น ๆ ซัก 3-4 วันคงประมาณ 500 ปอนด์มั้ง "

" ริซซี่ล่ะ ชอบไปเที่ยวที่แบบไหน " ดอเรียนตัดสินใจถามต่อในเรื่องนี้แทน การเงินไม่ใช่หัวข้อโปรดของเขาเทียบกับการท่องเที่ยว