"จะเอาให้เด็กคนนี้สินะ....แต่ถ้าทามะคุงว่าอย่างนั้น"

แม้ตอนแรกจะดูไม่ค่อยอยากให้แต่สุดท้ายคุณแม่ของโซวตะก็วางจานพุดดิ้งอีกจานไว้ให้แล้วก็หายไปในครัว

"...ข ขอบคุณเซนไปอ อีกครั้งนะครับ ท ที่มาส่ง"

เจ้าโซวตะเห็นพุดดิ้งแล้วถึงจะอยากกินแต่ก็ได้แต่ขอบคุณเซนไปแบบหนาวสั่นไป สภาพช่างน่าสงสาร

"อื้ม! ครึกครื้นมากๆเลยล่ะครับ! ยิ่งกว่าปีก่อนอีก!"
"หรือเพราะปีก่อนผมไม่ได้ตั้งใจดูก็ไม่รู้นะ?"

เจ้านกฮูกตอบไปด้วยรอยยิ้มร่าเริงดั่งเช่นปกติ มือหนึ่งถือกล้องอัดวีดีโอเพื่อเก็บภาพเป็นความทรงจำ

"สวยจริงๆเลยนะครับ ดอกไม้ไฟเนิ้ย..."

ว่าด้วยเสียงเบาลงขณะที่จดจ้องที่ภาพสวยงามตระกานตาด้านหน้า ท่าทางจะชอบการดูพวกมันอยู่ไม่น้อยเลยนะ

"ดีจังเลยเนอะครับที่ฝนไม่ตก"

(ผมทำอะไรกันนะ)

แช้ะ!

ใช้โอกาศที่นายยังพูดอยู่นั้นกดชัดเตอร์กล้องดิจิตอลไปแล้วล่ะ ดูจะพอใจกับภาพที่ได้ไม่น้อยแต่ไม่เอาให้คุณดูหรอกนะ

"งั้น— ผมขอภาพนี้ไปแล้วกันนะครับ"
"แค่นี้แหละ!"

ว่าจบก็ลุกจากโต๊ะแล้วล่ะแต่ก่อนไปก็ทำการเอานิ้วชี้มาไว้ที่ปากตัวเอง

"แล้วก็—อย่าไปบอกใครละว่าผมให้รูปฟรีรูปนึงน่ะ"
"แล้วเจอกันนะครับเซย์จิคุง!"

หนีละ มีรูปวิวชายหาดตอนกลางคืนวางอยู่บนโต๊ะ คงจะเป็นของเขานั่นแหละ

แช๊ะ!

"เรียบร้อยครับ รอผมเตรียมของสักพักนะครับ~!"
"ไม่ไหวแล้ว ถ้าคิดเลขอีกนิดสมองผมน่าจะไหลลงพื้นแล้วนะครับเซนไป"

กล่าวจบก็รีบเอาของจัดๆใส่ถุงตามออเดอร์ของรุ่นพี่ ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย

"นี่ครับเซนไป! แล้วก็นี่รูปของเซนไปนะ!"
"ขอบคุณที่มาอุดหนุนครับ!"

นำของและรูปถ่ายให้แก่เซนไปด้วยรอยยิ้มกว้างเชียวละ