“พอคิดๆดูแล้ว มันก็น่ากลัวและน่าเศร้าในเวลาเดียวกันเลยนะครับเนี่ย ไอ้การตายไปโดยที่ยังไม่ได้ใช้เงินซื้อความสุขให้กับตัวเองบ้างเลยน่ะ...

แต่คุณช่วยกลับมาเป็นปกติก่อนได้ไหมครับ!? อย่าทำตัวจางเป็นวิญญาณอย่างนั้นสิ! มันน่ากลัวนะ!” บรูคตะโกนโดยที่กระดูกทั่วทั้งตัวของเขาก็สั่นสะท้านจนเกิดเสียง

“อาเระ? ไม่ใช่ว่าผมต้องเป็นฝ่ายขอเหรอครับ? ผมชักจะสับสนขึ้นมาเสียแล้วสิ” เขาเอียงกระดูกคอด้วยความงุนงง แต่สุดท้ายก็ยอมมอบคุกกี้ให้กับอีกฝ่ายอยู่ดี

“นี่ครับ ผมยังอบคุกกี้ได้ไม่ชำนาญนักก็จริง แต่ผมก็พยายามทำมันอย่างเต็มที่ในแบบของผมแล้วละ หวังว่าคุณจะชอบมันนะครับ คุณแฟรงเกนสไตน์! Yohohoho!”

โครงกระดูกภายใต้ชุดคลุมสีดำสนิทได้ถือเคียวตั้งท่าให้สมกับเป็นยมทูตผู้เก็บเกี่ยวดวงวิญญาณในความคิดของตน แล้วพูดต่ออีกว่า “หรือว่าผม... ควรจะขอวิญญาณของคุณแทนดีล่ะ?”

เบ้าตากลวงโบ๋ที่ไม่อาจสะท้อนให้เห็นอะไรได้นอกจากความมืดมิด ได้จับจ้องลูกตาของคุณผู้ฟังอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าเขากำลังเพ่งเล็งตัวอีกคนลึกเข้าไปถึงขั้วจิตวิญญาณ

“นี่? คุณได้ยินที่ผมพูดอยู่ใช่ไหม?” เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล

“ขอให้เป็นจริงอย่างที่คุณว่าครับ เราต้องรอด!”

“ผมไม่เถียงคุณเรื่องนั้นหรอก ว่าแต่แล้วทำไมผมต้องไปทำอะไรอย่างนั้นด้วยล่ะครับ? ผมไม่เหมือนใครบางคนที่ชอบไปอุ้มเด็กซี้ซั้วเสียหน่อย...”

ระหว่างที่พูดอยู่ เขาก็พยายามกลั้นขำไปด้วย

“ไม่โดนด้วยกันทั้งคู่ไม่ได้เหรอครับ...?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา