"ฮิๆ นานๆทีก็อยากออกมาพักผ่อนบ้างน่ะค่ะ"

ยังไงอยู่ร้านวันนี้ก็ไม่น่ามีคนอยู่แล้วล่ะ ก็เลยเลือกมาเที่ยวดีกว่า

"แล้วอีกนานของคุณน้องนี่อีกนานมั้ยคะ? กลับบ้านพร้อมพี่สาวดีมั้ย~"

พูดแซวไปพร้อมเอามือไปจับที่ไหล่อีกฝ่ายแล้วยื่นตัวเข้าไปกระซิบข้างหูอีก

"บ้านหนูน้อยหมวกแดงพร้อมรับคุณหมาป่าตลอดเลยนะ~"

"เอ่อก็..."

ซอลญ่านิ่งเงียบไปพักนึง จะให้บอกว่า'อ๋อเพราะหนูน้อยหมวกแดงฟังดูแล้วเด็กค่ะ' ก็คงจะไม่ได้

"เพราะว่าเป็นตัวแทนของความใส่ซื่อน่ะค่ะ ดูน่ารักดี"

รีบบอกปัดด้วยเหตุผลที่คิดได้เมื่อกี้

"แล้วทำไมคุณหมาขี้เซา วันนี้ถึงแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าได้ล่ะคะ? อีกอย่างดูเป็นคนที่ไม่น่ามางานแบบนี้เลย"

คิดจากนิสัยแล้ว เวลานี้น่าจะนอนตายอยู่ห้องมากกว่าล่ะมั้ง?

ทำหน้าเมื่อขนมชิ้นสองชิ้นกลายเป็นหนึ่งกำมือไปแล้ว

ใครมันจะไปยอมกัน

"การทำดีมักจะได้ผลตอบแทนสองเท่านะคะ"

หยิบเอาขนมสองกำมือรีบยัดใส่มืออีกฝ่ายจนร่วงพื้นไปหมด ก่อนจะรีบถอยไปทำหน้าเหมือนแมวขู่ฟ่อ

ถ้าปกติชอบไปนั่งรถตากลมค่ะ ลมตีหน้าแล้วสดชื่นดี 😊

แล้วปกติมีงานอดิเรกอะไรเหรอคะ?

T

เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนท้าทายในความเป็นผู้ให้ ตอนนี้เลยกำลังขมวดคิ้วไม่หยุด

"ได้มาก็ต้องให้คืนแบบเท่าเทียมค่ะ"

ก่อนจะหยิบขนมอีกอันแล้วยัดใส่อีกฝ่ายเพิ่ม

"คุณพี่ใจดีแบบนี้ก็ได้รับสิ่งตอบแทนเท่ากันสิคะ เดี๋ยวคุณยายหนูไม่สบายใจ^ ^~~"

ยิ้มหวานให้อีกฝ่ายแต่เหมือนมีรัศมีบางอย่างขู่ว่า 'อย่ามาให้ขนมเพิ่มนะ ให้คืนจริงๆด้วย!'

"คุณหมาป่าใจดีจังเลยค่ะ"

หนูน้อยหมวกส่งยิ้มหวานให้กับรีแอคชั่นของคุณหมาป่าที่สับสนไม่น้อย ก่อนที่จะตาโตกับประโยคต่อมา

"แปลว่าถ้าเงียบกว่านี้ก็ทำได้"มากกว่า"นี้สิคะ"

เธออมยิ้มให้กับประโยคสองแง่สองง่ามของอีกฝ่าย

"ไว้คิดเรื่องนั้นอีกทีดีกว่าค่ะ แล้วคุณหมาป่าจะเลี้ยงหรือดีคะ~"

เธอเก็บเรื่องที่คิดไว้ในหัว ก่อนจะเอาคืนเจ้าหมาป่าอย่างเท่าเทียม

ถ้าช่วงนี้ก็คงเป็นกาแฟนมค่ะ จะลาเต้หรือคาปูก็ได้

คุณน้องชอบกินอะไรเหรอคะ?

T

T ค่ะ กำลังหาอะไรทำพอดีเลย

"นี่สรุปคุณพี่เห็นหนูอายุเท่าไหร่คะเนี่ย..."

สับสนในคำพูดคำจาอีกฝ่ายไม่น้อย

"แต่ขอบคุณสำหรับขนมนะคะ แต่ไม่อยากได้รับอยู่ฝ่ายเดียวหรอก"

ลองคุ้ยในตระกร้าดูก่อนจะหยิบลูกกวาดยัดใส่มืออีกฝ่าย

"คุณยายสอนว่าได้รับแล้วต้องให้คืนค่ะ!"

"วันนี้หนุ่มขี้เซาคนดีของพี่ไปไหนแล้วคะเนี่ย"

หนูน้อยหมวกแดงได้แต่ถอนหายใจเบาๆให้กับหมาป่าตรงหน้าที่ทำตัวไม่เหมือนปกติเลย ก่อนจะคิดอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ จึงเดินไปกระซิบข้างหูหมาป่าตัวใหญ่

"ถ้าอยากให้หลอก ที่นี่คนคงจะเยอะไปนะคะ"

"เพราะงั้นเอาแค่นี้ก่อนนะคะ"

พูดเสร็จก็ถอยร่นมาจุ๊บลงที่แก้มขวาของอีกฝ่าย ก่อนจะหยิบลูกในตระกร้ามายัดมืออีกฝ่าย

"คุณหมาป่าใจร้ายอย่าพึ่งกินหนูเลยนะคะ~"

มาร้านพี่สิคะ มีของกิน แต่ไม่ฟรีนะ 🫰

"อึ๋ย คุณน้องเฟลิกซ์...."

เจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอก็ไปไม่เป็นเลย ยิ่งอยู่ในสภาพที่น่าอายแบบนี้

"นึกว่าน้องตัดโมเดลอยู่ห้องซะอีกค่ะ"

หญิงสาวทำอะไรไม่ได้นอกจากหลบตาจากชายตรงหน้า

"น แน่นอนสิคะ นี่ไม่ใช่พี่สาวที่คุณน้องรู้จัก แต่เป็นสาวน้อยหมวกแดงอายุ 17 ต่างหากล่ะ!"

แม้จะพูดออกไปแบบนั้นแต่แก้มตอนนี้ก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างชัดเจน

"ว่าแต่คุณหมาป่าจะเลี้ยงหรือหรอกดีคะ?"

"โถ่เทศกาลทั้งทีก็เอ็นจอยซักหน่อยสิคะ"

/ปล่อยมือที่ดึงแก้มอยู่ก่อนจะลูบหัวป๋อยๆ

"พากลับได้แต่ต้องกินนี่ก่อนคะ"

/หันไปหยิบลูกอมในตระกร้าแล้วแกะเปลือกยื่นไปตรงปากเด็กน้อย

"ลูกอมวิเศษค่ะ ลองกินดู อ้ามมม"

"โถคุณน้องมูนของพี่สาวโดนฝาแฝดทิ้งซะแล้ว"

/เอามือทั้งสองข้างไปยืดแก้มก่อนจะลงไปนั่งข้างๆ

"งั้นจะหลอกหรือเลี้ยงดีคะ"

/ทำท่าเหมือนผีหลอกพร้อมรอยยิ้มที่พยายามทำให้น่ากลัว

"หวาย ตรงนี้มีคุณหมาป่านั่งอยู่ด้วยแหละ"

/แอบตะครุบกอดจากด้านหลัง

"คุณน้องมูนมานั่งทำอะไรคนเดียวคะเนี่ย"

เอาคนฉวยที่แจกขนมกลับบ้านได้มั้ยคะ

สังขารขาไม่ค่อยไหวแล้วค่ะ กร๊อบแกร๊บเลย 😭

เดี๋ยวไปช่วยแจกขนมดีกว่าค่ะ หนูลงไปเล่นกับเด็กๆไม่ไหวแล้ว 😔