“เป็นยังไง ถูกปากไหมจ๊ะ” เจ้าตัวมาพร้อมคำถาม คาดไว้ว่าทั้งสองจะทานได้ เพราะขนมนั้นมีเพียงไส้ถั่วและมะพร้าวอย่างที่บอก แม้เคยคิดจะใส่อะไรแกล้งไปทว่าเขาให้มันเป็นเพียงความคิดเล่น ๆ ไม่ได้กะจะทำจริงแต่แรกแล้ว

“ไม่เป็นไรจ่ะ” บอกท่านไว้แล้วก็แล้วไป “เดี๋ยวกลับมานะ นั่งทานกันให้อร่อย” ขอตัวเสร็จหลังยื่นถุงขนมให้แล้วก็เดินหายเข้าไปในอุโบสถครู่หนึ่ง

กลับมาอีกทีตัวก็โล่ง ไม่ได้ถืออะไรในมือแล้วพร้อมใบหน้าฉายรอยยิ้มสบายใจน้อย ๆ

(+)

“ก็ว่าเสียงใครคุ้นหู” ศักดิ์เดินมาทันได้ยินบทเพลงประสานเสียงของทั้งสอง

มือขวาถือถุงใส่ของสามัญประจำบ้านจากในเมือง เพิ่งไปซื้อมาไม่นานนี้เอง ส่วนมือซ้ายแน่นอนว่าเป็นขนมเทียนและตระโก้อย่างที่เคยสัญญาไว้

“อ้าวนี่” เห็นว่าอยู่กันพร้อมหน้าก็ยื่นให้เลยไม่เสียเวลา “ได้บอกหลวงตาไว้หรือเปล่า” ถ้าหากท่านไม่ว่างเขาคงจะถวายไว้เฉย ๆ ไม่รบกวน

(ขนมมาแล้ว มีพอดีให้ทั้งสองเลยนะ 🫶)

(ไหน ๆ แล้ว ขอปักไว้บวกสานต่อเอาขนมมาให้เจ้าต้นรักที่วัดเลยดีไหมครับ ขนมอร่อย ๆ😆😆😈)

“เดี๋ยวก็ได้เจอครับ” ศักดิ์ขำเบา ๆ ก่อนยกมือลาคนตรงหน้า

ยังไงเดี๋ยวก็มีเรื่องให้ได้เจอกันอีก เขาคิดแบบนั้นจริง ๆ

แจกรอยยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนไป

(จบแล้ว เย้ ๆ )

“ขอบคุณครับ” ศักดิ์กล่าวพลางฉายรอยยิ้มบนใบหน้า

“คุณฐาใจดี มีอะไรให้ช่วยผมจะบอกนะครับ”

เขาพักสายตาแต่ไม่คลายยิ้มออกและเหมือนละหน้าที่ชั่วคราวลงมาสักพักแล้ว

แต่ก็มีแวบหนึ่งที่จินตนาการยังอนาคตอันไกลห่างแล้วใจหาย ขอพูดปลอบใจดวงนี้เสียหน่อยหนา

“ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเสีย” การทราบว่าตนเองจะสมดั่งหวังหรือไม่นั้นเป็นเรื่องยากยิ่ง กังวลเกินเหตุมิอาจช่วยอะไร สู้ทำให้ดีถึงที่สุดนั้นแล

ผลจะเป็นอย่างไรก็ปล่อยมัน ตัวเรานั้นได้ลองทำแล้วก็พอ

เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงเรื่องผลงาน การเลื่อนขั้นแล้วทำให้อดมองตัวเองไม่ได้

“ฉันว่าจะเรียนต่อจ่ะ” เนื่องจากศักดิ์มองว่าการก้าวหน้าในหน้าที่การงานของสายนี้คงไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่นัก แต่เกรงว่าหากพูดออกไปตรง ๆ อย่างนั้นคงไม่เหมาะสม

“คงอีกสักสิบปี.. ฉันถึงจะได้ใช้นายแพทย์นำหน้าชื่อบ้าง” เขายิ้มให้กับคำพูดนั้นของตน สิบปีหรือ ไม่ใช่เวลาน้อย ๆ หากมัวแต่ลังเลแล้วจะได้เริ่มเมื่อไหร่กัน

(+)

“อย่างนั้นเอง งั้นคุณตำรวจวันนี้ได้ทำอะไรไปแล้วบ้างครับ” เขากำลังคิดว่าอีกฝ่ายช่วยตั้งซุ้มให้ชาวบ้านไปแล้วเท่าใดบ้าง

เขาเองจักขอฟังบ้างว่าเรื่องราวของนายตำรวจนั้นเป็นอย่างไร

ก่อนจะสะดุดกับรอยยิ้มของอีกฝ่าย เขาจึงยิ้มตอบกลับไป

“มันน่าสนใจหรือจ๊ะ” ศักดิ์อดสงสัยไม่ได้จริง ๆ อย่างการบอกว่าวันนี้เจอคนไข้แบบไหนยังไง

ทว่าเจ้าตัวก็คิดได้ในที่สุด หน้าที่การงานของพวกเขาไม่เหมือนกัน หากได้ฟังเรื่องที่ตนนั้นคิดว่าธรรมดา อาจจะน่าสนใจมากสำหรับอีกคนจริง ๆ ก็เป็นได้

คงหมายความว่าสนุกอยู่บ้าง ยิ่งพอได้ยินว่าอีกฝ่ายคอยช่วยทำประโยชน์แล้วก็ดีใจ ดีจริงที่มีคนแบบนี้อยู่

“ถ้าของวันนี้ตอนเช้ามีไอมาคนหนึ่งจ่ะ” ช่วงเวลานั้นเป็นเวรของเขาที่ต้องประจำอยู่ที่อนามัย “แต่บ่ายนี้ฉันผลัดเวรไปแล้ว” แปลว่าตามจริงนั้นเขาหมดภาระหน้าที่ช่วงบ่ายไปสิ้น มีอีกทีก็ตกค่ำ ส่วนงานตรงนี้เสนอตัวขอช่วยทำเอง

(+)

“กฐินปีนี้หรือ” เขาพินิจงานบุญเบื้องหน้า “คงเป็นอย่างที่คุณพูดจริง ๆ”

จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาได้ร่วมงานบุญกฐินของหมู่บ้านหนองบัวล้อมแห่งนี้

“แล้ววันนี้ของคุณฐา เป็นยังไงบ้าง” ไหน ๆ แล้วขอถามกลับบ้างเสียหน่อย

“วันนี้เหรอ” พอได้ยินคำถามแล้วจำต้องไตร่ตรองครู่หนึ่ง ละสายตาไปมองท้องฟ้าแลเห็นปุยเมฆลอยอยู่อย่างทุกที

“ก็เหมือนทุกวันแหละจ่ะ” เขาไม่รู้จะตอบยังไงจริง ๆ กระทั่งได้ยินคำถามถัดไป

(+)