"อื๊มมม... อื้อ?" (ยิ้ม... แหะๆ?)
เขาพยายามฉีกยิ้มประจบประแจงภายใต้เทปกาว หวังว่าดาเมจความน่าสมเพชจะช่วยลดดาเมจความแค้นลงได้บ้าง!

ถ้ามือไม่ถูกมัดอยู่ ป่านนี้เขาคงยกมือไหว้ท่วมหัวไปแล้ว!

โซชิดะหยุดดิ้นชั่วขณะเมื่อแรงเหวี่ยงพาตัวเขาถอยห่างออกมานิดนึง เขาจ้องมองของมีคมในมือเธอเขม็ง แล้วพยายามส่งสายตาที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้(แบบกลัวหัว)

ฟิ้ววว—! ร่างที่ห้อยต่องแต่งของเขาเริ่มออกแรงเหวี่ยงตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เหมือนหนอนผีเสื้อที่พยายามดิ้นหนีจากปากนก โซชิดะพยายามใช้กล้ามหน้าท้องเกร็งตัวงอขึ้นไปหนีจากรัศมีทำการของเธอสุดชีวิต

"อื๊อ! อู-อี้-อ้า-อิด! อื๊อ-แอ!!" (แปล >> นี่! ผู้มีพระคุณนะเว้ย! ช่วยเธอ(ซ่อมท่อ)ไง!!)
เขาพยายามทวงบุญคุณผ่านเสียงอู้อี้อย่างสิ้นหวัง พร้อมกับส่ายหน้าดิกๆ จนผมสองสีสะบัดไปมาเหมือนไม้ขนไก่

(( เฮ้ยๆๆ! เดี๋ยวสิครับ!!! ไปสบาย ที่ว่าเนี่ย ความหมายมันดู Final Destination ไปหน่อยมั้ย!? ไม่ใช่ว่าควรจะตัดเชือกแล้วรับร่างพี่ชายไว้ในอ้อมแขนแบบฉากโรแมนติกหรอกเรอะ! ไหงกลายเป็นฉากฆาตกรรมอำพรางหลังโรงยิมไปได้เล่า! ))

"อื้อออ!! อื๊อออออ—!!!!" (ม่ายยย!! ไม่ใช่อย่างน้านนน—!!!!)
เขามองดูรอยยิ้มสังหารบนใบหน้าของสาวน้อยเวทมนตร์ตรงหน้า ยิ่งประกอบกับ วัตถุอันตรายในมือเธอ สัญชาตญาณเอาตัวรอดของเขาก็กริ่งสัญญาณเตือนภัยระดับสีแดงเถือก!

เขาหัวเราะแห้งๆ

"ช่วยมองหา [ความหวังคมๆ] แถวนั้นให้หน่อยได้ไหม? ก่อนที่สมองฉันจะไหลมารวมกันที่ยอดหน้าผากน่ะ!"

เขาพยายามกลอกตามองไปรอบๆ พื้นซึ่งตอนนี้คือเพดานสำหรับเขา ก่อนจะใช้จมูกชี้ไปทางกองลังอุปกรณ์ข้างๆ บันได

"ทางรอดเดียวคือ... กรรไกร ! ...ฉันเตรียมกรรไกรเซฟตี้เอาไว้เผื่อฉุกเฉิน มันน่าจะวางอยู่บนลังพลาสติกสีน้ำเงินตรงนั้น... หรือไม่ก็... เอ่อ... ฉันอาจจะเตะมันกระเด็นไปตอนดิ้นเมื่อกี้..."

"แต่ผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น... เชือกเหนียวเกินคาด หรือไม่ก็ฉันผูกแน่นเกินไป... ตอนนี้ฉันเลยกลายเป็นเครื่องรางกันภัยไซส์ยักษ์ห้อยต่องแต่งอยู่เนี่ย!"

ทันใดนั้น เขาก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรออก

"เดี๋ยวนะ! โควงะ! อย่าเพิ่งขึ้นไปแก้เชือกข้างบนนะ! ขืนเธอแก้ปมตอนนี้ หัวฉันได้โหม่งพื้นคอนกรีตกลายเป็นแตงโมแตกแน่ๆ!"

"ด้วยสองขาอันแข็งแกร่งและหัวใจที่บ้าบิ่น! ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ผูกเชือกเงื่อนตาย... เอ้ย! เงื่อนพิรอด! ไว้กับราวบันไดเหล็กนั่น แล้วกระโดดลงมาด้วยความมั่นใจเต็มร้อย! กะว่าจะโชว์สเต็ป 'ฮูดินี่' ปลดเชือกกลางอากาศแล้วแลนดิ้งสวยๆ..."

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หน้าเริ่มเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีม่วงคล้ำ

"รับทราบครับผม!"
โซชิดะขานรับคำสั่งเสียงแข็ง ..แต่ฟังดูอู้อี้เพราะลิ้นเริ่มพันกันจากแรงโน้มถ่วงเขาพยายามเกร็งลำตัวให้นิ่งที่สุดตามคำสั่ง แต่ตามหลักฟิสิกส์แล้ว ยิ่งพยายามหยุดแกว่ง มันก็ยิ่งหมุนเคว้งคว้างเหมือนลูกข่างหมดแรง

เขาพยายามผงกหัว(ที่ซึ่งตอนนี้อยู่ด้านล่าง) ชี้ปลายคางขึ้นไปที่ชานพักบันไดชั้นบนที่อยู่เหนือหัวพวกเขาขึ้นไปประมาณ 3 เมตร

เขากดนิ้วเน้นย้ำลงไปบนแผลอีกครั้งเป็นการปิดท้ายประโยค ก่อนจะผละมือออกแล้วปรบมือแปะๆ เหมือนเพิ่งแสดงโชว์จบ

"จบการรายงานข่าว! พอใจกับคำตอบไหมครับ คุณหมายเลข 7?"

"หน้าที่ของฉันคือทำให้เวทีมันวุ่นวายเข้าไว้... เพราะถ้านายสังเกตดีๆ นะ..." น้ำเสียงของเขาลดระดับลงเป็นเสียงกระซิบที่ดูมีความลับ "ไอ้พวกตัวตลกที่ดูไร้สาระแบบนี้น่ะ มักจะเป็นคนสุดท้าย ที่รอดไปยืนหัวเราะเยาะศพตัวเอกเสมอแหละ... ว่ามั้ย?"

"อืม... ถ้านายเป็นตัวเอกที่จะตายตอนจบ..."
เขาเว้นจังหวะ ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด

"ฉันก็คงเป็นตัวตลกที่โผล่มาขัดจังหวะดราม่า เพื่อไม่ให้คนดูเบื่อตายไปซะก่อนไงล่ะ!"

โซชิยักไหล่ทีหนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์และอ่านยากกว่าเดิม

"เอ้า! กดให้แล้วนะ ห้ามร้องนะจ๊ะ!"
เขาฉีกยิ้มกว้างในระยะประชิด แววตามองเข้าไปในดวงตาสีแดงคู่นั้นอย่างท้าทาย

"ส่วนบทของ ฉัน น่ะเหรอ?"
โซชิเลิกคิ้วสูง หัวเราะในลำคอ ขณะที่มือยังคงกดแผลให้อีกฝ่ายแน่นไม่ยอมปล่อย เขาเอียงคอเล็กน้อย แสร้งทำท่านึกอย่างจริงจังทั้งที่คำตอบนั้นนอนรออยู่ในใจมาตลอด

"รับทราบครับผม! บริการรวดเร็วทันใจ ไวยิ่งกว่าสั่งพิซซ่า!"
โซชิดะตะเบ๊ะท่าวันทยหัตถ์แบบลวกๆ รับคำสั่งนั้นทันทีโดยไม่อิดออด ร่างโปร่งกระโดดตุ้บลงมาจากฝากระโปรงรถ สไลด์ตัวเข้าไปนั่งชันเข่าข้างๆ ไฮเซย์อย่างคล่องแคล่ว นิ้วมือเอื้อมไปกดทับลงบนปมผ้าพันแผลตรงจุดที่เลือดซึม และอาจจะแรงไปนิดหน่อยด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว

"สรุปคือ... เทคนิคยังไม่เฟลหรอกนะ! แค่อุปกรณ์มันขัดข้องทางเทคนิคนิดหน่อย!"
เขาพยายามดิ้นดุ๊กดิ๊กเหมือนหนอนชาเขียว แต่เชือกที่รัดทั้งข้อเท้าข้อเท้ายังคงแน่นหนา

"ว่าแต่... นายมีมีดคัตเตอร์ หรืออะไรคมๆ แถวนั้นไหม? หรือจะช่วยแกะปมก็ได้... เลือดลงหัวจนหน้าฉันจะบวมกว่าจินเม็นเค็นอยู่แล้วเนี่ย! "

"ธีมงานคราวนี้คือพิสูจน์สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดใช่ไหมล่ะ? ในฐานะฝ่ายสนับสนุนของทีมรัตติกาลเงิน ฉันก็เลยกะว่าจะโชว์มายากลเอาตัวรอดจากการถูกมัดเชือกโชว์สาวๆ สักหน่อย..."
เขาหลบสายตาเซยะวูบหนึ่ง

"แต่ไอ้คนมัด... มันดันมัดเงื่อนตาย! ไอ้เทปนั่น... มีคนมือบอนมาแปะทับเพราะบอกว่าฉันพูดมากจนไม่มีสมาธิมัด!"

"แฮ่ก... แฮ่ก... ขอบใจนะ นึกว่าจะตายเพราะขาดอากาศหายใจก่อนซะแล้ว"
เขาพยายามจะเก๊กท่าเท่ๆ แม้จะอยู่ในมุมกลับหัว โดยการสะบัดหน้าผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่... ซึ่งมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

" ก๊าฮ่าฮ่าฮ่า! นี่มันคือ... การฝึกฝน! ใช่แล้ว! การฝึกฝนศิลปะการหลบหนีไงล่ะเพื่อนยาก! "

ทันทีที่เทปถูกดึงออก เสียงสูดหายใจเฮือกใหญ่ก็ดังขึ้นราวกับคนเพิ่งโผล่พ้นน้ำ ตามมาด้วยเสียงโอดโอยที่ฟังดูดราม่าเกินจริงตามฉบับเจ้าตัว

"โอ๊ยยยยย! ซี๊ดดดด! เบาๆ สิฟะเซยะ! ขนหน้าแข้ง... เอ้ย ขนอ่อนบนหน้าอันหล่อเหลาของฉันหลุดติดออกมาหมดแล้วมั้งเนี่ย!"
ร่างของโซชิดะที่ห้อยต่องแต่งแกว่งไปมาเล็กน้อยตามแรงดึงเทปเมื่อครู่ ใบหน้าของเขาเริ่มแดงก่ำเพราะเลือดตกหัวจากการห้อยหัวเป็นเวลานาน

"หลับซะเถอะ... นี่ไม่ใช่ตอนจบสักหน่อย..."
"มันก็แค่พักครึ่งเท่านั้นเอง"

"ตื่นมาเมื่อไหร่... ฉันจะทวงสัญญาเรื่องคัตสึด้งนั่นให้หูชาเลยคอยดู"
ท่ามกลางโลกที่แตกสลาย ชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เฝ้ามองนิทานเรื่องใหม่ที่กำลังหลับใหล... รอคอยเวลาที่ม่านการแสดงจะเปิดขึ้นอีกครั้งในวันพรุ่งนี้

(( ปิดรูทครับผม ขอบคุณมาก ๆ ครับ ฟื้นไว ๆ ล่ะท่านแง่งขิง2! ))

"บทพูดนั่นน่ะ... ห้ามพูดกับใครสุ่มสี่สุ่มห้านะรู้ไหม"
โซชิดะเอนหลังพิงกำแพง สายตามองออกไปยังภายนอก ที่ซึ่งโลกใบเก่าได้พังทลายลงไปแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกกลัวเหมือนเมื่อครู่อีก

"ไม่ต้องห่วง... ผู้กำกับที่ไหนเขาจะทิ้งนางเอกเอกไปกลางเรื่องกันล่ะ?"
เขาหยิบพัดคู่ใจขึ้นมา กางออกเบาๆ แล้วค่อยๆ พัดวีให้เธอคลายความร้อนจากพิษไข้และความเหนื่อยล้า

เขาค่อยๆ ขยับตัวอย่างระมัดระวัง พยายามจัดท่าให้เธอนอนได้สบายที่สุดโดยที่หัวไม่โขกกับกำแพงปูนแข็งๆ เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อคลุมตัวนอกลายคาบุกิที่แสนภาคภูมิใจออกมาม้วนๆ แล้วหนุนหัวให้เธอแทนหมอน

เขาพึมพำตอบรับคำขอสุดท้ายก่อนหมดสติของเธอ พลางใช้ชายเสื้อเช็ดคราบเลือดที่เหลือบนแก้มเธอออกให้อย่างเบามือ