I ei kunngjering seier hjernen min at dette er eit forsøk på å stimulera til auka lokal produksjon av nyhende.

Ei fidla, dan fidlå, dei fidl'na, ev. klut i finare selskap. Ser nokon brukar ei tvoga, men tvogå brukar eg til å vaska golvet med. Hardanger

I staden var det året som brukte meg.

Det var ikkje dit han hadde tenkt seg, men no skjedde det noko, han var på veg.

Men ein dag traff han nerven, vekte eit folk og skapte ein ny kurs.

Og det var fyrst etter at hund og eigar hadde gått vidare at det gjekk opp for meg kva eg hadde sagt. Eg forstår framleis ikkje kvifor hundeeigaren ikkje retta på meg, eller sa noko.