برداشتم اینه که کم‌تر برای خودم و پندارم وقت گذاشتم. کم‌تر خلوت کردم و با خودم وقت گذروندم.

امروز آینده‌ی ایران رو خیلی تیره و تار دیدم
تهش گفتم همین که تونستند در جواب حمله به صدا و سیما یه شبکه تلویزیونی روی توی پایتختشون بزنند به این معنا ست که اگه لازم بشه جاهای دیگه رو هم می‌زنند.
انگار عامدانه دارند فقط واکنشی عمل می‌کنند. منتظر یه سری از اتفاقات هستند.
این امید تنها حس مثبتم بوده

دلم نمی‌خواد ایرانم در موضع ضعف باشه. دلم نمی‌خواد خوار و خفیف بشیم. گرچه تقصیر ما نیست ولی مثل اینه که پدر و مادرت یا فرزندت آدم‌های بدی باشند. حتی با اینکه از بودنشون بیذاری ولی دلت می‌خواد درست بشه و جلوی غریبه و دشمنت سرت پایین نباشه.

از عمق دلم می‌خواد با توان خاک دشمن رو به خاک بکشیم. و این برخلاف باورهام بوده. و این آزارم می‌ده
نمی‌دونم چرا انقدر دلم می‌خواد دروغ‌هایی که حکومت گفته راست باشه

Severance is superb

امشب تمومش کردیم و خب خداییش کشش بدی نداشت داستان و بد ساخت هم نبود.