" อืมม..ผมคิดว่าคงไม่หรอกครับ แต่ปล่อยไว้แบบนั้นบ่อยๆก็ไม่ดีนะ"
เอ่ยตอบไปตามที่คิดแบบซื่อๆ สีหน้ายังคงเป็นกังวลกับกำเดาอีกคนที่ยังไหลไม่หยุดแบบนั้น

" นี่ก็ดึกแล้ว กำลังจะปิดคลินิกหรอครับ? "
" ให้ผมช่วยไหม? "

พอเห็นคู่สนทนาในชุดสครับยืนหน้าคลินิกถือกระถางดอกไม้ก็ทึกทักถามสารทุกข์สุขดิบ เสนอตัวช่วยเหลือคนแปลกหน้าด้วยอัธยาศัยดีตามนิสัยเจ้าตัว

(ขออนุญาตแวบมาทำความรู้จักคุมหมอคับบ🙌)

ในขณะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยหลังเลิกงานก็เจออีกคนกำลังยืนกำเดาไหล

" หวา คุณเป็นอะไรไหมครับ? " เขาเดินปรี่เข้าไปถามไถ่ด้วยความกังวล

มือลุกลี้ลุกลนควานหาทิชชู่พกพาอันเล็กหยิบยื่นมันให้กับคนบาดเจ็บตรงหน้า

" เช็ดเลือดก่อนนะครับ "

" ได้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะเปิดร้านรอคาน่อนจังมาเลยครับ! " เขาพูดพลางยิ้มร่าแบบที่ชอบทำ

" ผมว่าจะแวะซื้อข้าวเย็นแล้วค่อยกลับที่พักน่ะครับ "

" โอ๊ะ ว่าแต่คาน่อนจังกินข้าวเย็นหรือยังครับ เราไปกินด้วยกันไหมครับ? " เอ่ยถามด้วยอัธยาศัยดี ไหนๆก็เลิกงานจะตรงดิ่งกลับบ้านไปเลยก็คงเสียเที่ยวเดินชมเมืองพอดี

" ไม่หรอกครับ บางวันก็มีน้องๆพาร์ทไทม์มาช่วยงาน "

" ที่นี่เองก็มีเจ้าเหมียวให้ฮีลใจเยอะเลย ไว้ผมจะมาอุดหนุนที่นี่บ่อยๆเลยครับ "
ทาสแมวและคาเฟ่แมวเป็นของคู่กัน เขาไม่มีทางพลาดแน่นอน!

" อื้อ ได้สิ ชิซึรุคุงเองก็ด้วยนะเรียกผมมาช่วยงานได้เสมอเลยครับ! " เขาเอ่ยด้วยยิ้มร่า ถ้าช่วยเหลือทุกคนได้เขาก็จะช่วย อยากมาเล่นกับแมวนั่นแหละ--

เขามองดูอีกฝ่าย รับฟังสิ่งที่อีกคนพูดอย่างตั้งใจ ปล่อยให้เจ้าตัวได้เพลิดเพลินแบบนั้น

ไม่นานนักเจ้าเหมียวในอ้อมแขนเขาก็ตื่นขึ้นมา

" โอ๊ะ ตื่นแล้วหรอครับโคโค่ " เขาลูบหัวมันอย่างเบามือ ยกยิ้มน้อยใหญ่

" ยามิโตะคุงจะกลับแล้วหรอ ให้ผมเดินไปส่งไหมครับ? " พอได้ยินแบบนั้นเขาก็เสนอตัวเองขึ้น

" จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับนั่น? " เขาเอ่ยถามขึ้น สีหน้าเริ่มเป็นกังวลนิดหน่อยเมื่อได้ยินดังนั้น

ชูมองดูการกระทำของอีกฝ่าย เจ้าแมวที่นอนขดกรนเสียงแผ่วชื่นชอบอย่างออกหน้าออกตา

" ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะชอบนะ " เขาเอ่ยพลางยิ้มเล็กน้อย

" ฮะๆ ก็นิดหน่อยครับ แต่ว่าส่วนใหญ่ก็นอนทั้งวันน่ะ " เขาไม่กล้าพูดว่าดื้อได้เต็มปาก เพราะปกติเจ้าก้อนที่ร้านก็ทำอยู่แค่ กินกับนอน มีบ้างบางครั้งที่ลุกขึ้นมาต้อนรับลูกค้า

"มีครับ ที่ร้านมีออฟชั่นให้มิกะคุงเลือกเต็มที่เลยครับ แถมโชว์บัตรนร.ได้ส่วนลด40%ด้วยนะ! " เขาเอ่ยโปรโมทร้านตัวเองราวกับได้รับค่าจ้างเป็นพรีเซนเตอร์

"มิกะคุงชอบวาดรูปหรอครับ?"

(ไม่เป็นไรเลยคับ สบายมัก!)

พอเห็นคู่สนทนาเริ่มกังวล เจ้าตัวก็ยิ้มปลอบใจเล็กน้อย

" ขอบคุณที่ช่วยดูแลน้องๆนะครับ เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง! " ยังเสียก็เป็นเขาเองที่รับมาเลี้ยงทุกตัว

พลอยยิ้มไปด้วยเมื่อเห็นเจ้าเด็กดูจะคลายกังวลเมื่อได้ลูบหัวเจ้าก้อนบนตักของเขา สองหูกระดิกเล็กน้อยรับสัมผัสอุ่น เสียงกรนเบาๆนั่นบ่งว่าเจ้าก้อนชื่นชอบมัน

"ดูเหมือนว่าจะชอบน้า ฮะ ๆ "

(มาเลยคับบ)

" แค่นี้ก่อนนะ " เขาวางสายไปเมื่อเห็นลูกค้าที่คุ้นเคย

" อ้าว! คาน่อนจัง ขอโทษด้วยน้าร้านปิดพอดีเลย💦 " เขายิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้ากังวล

แม้จะอยากเปิดร้านอีกครั้งแต่หากทำเช่นนั้นเขาเองก็จะโดนคุณผู้จัดการร้านดุเช่นกัน แม้เขาจะเป็นเจ้าของกิจการเองก็เถอะ

" ยินดีที่ได้รู้จักน้า มิกะคุง! " เขาเอ่ยทักทายอีกรอบ คลี่ยิ้มด้วยนิสัยร่าเริงของเจ้าตัว

" อื้อ ที่จริงที่ร้านเองก็รับแมวจรมาเลี้ยงด้วย 3 ตัว มิกะคุงแวะเวียนไปเล่นกับน้องๆที่นั่นได้นะครับ "

" หรือถ้าอยากได้อุปกรณ์เครื่องเขียนอะไรก็มาที่ร้านได้เสมอเช่นกันครับ " ถือโอกาศป้ายยาไปด้วยซะเลย!

พอเห็นอีกฝ่ายชี้มาที่เจ้าเหมียวในตักก็ยิ้มร่าทันที

" ฮะ ๆ ขอบคุณน้า เจ้าตัวนี้ชื่อโคโค่ ลองลูบน้องดูได้นะ! " เขาเชิญชวนอีกคน

" น้องชอบเวลาโดนลูบหัวตอนหลับน่ะ "

พยักหย้าหงึกหงักรับฟังคู่สนทนา พลางจิบลาเต้ร้อนกับขนมไปด้วย

" สุดเลยหล่ะ แต่ก็เรื่อยๆเหมือนชิซึรุคุงเลยครับ " พอคิดถึงตอนที่เหล่าเด็กมากันแน่นร้านต้อนรับเปิดเทอมก็ชวนให้ปาดเหงื่อเลย

" ชิซึรุคุงเองก็มาหาที่ร้านได้น้า ถ้าอยากได้อุปกรณ์เครื่องเขียนอะไรก็บอกได้เสมอเลย! " เขาว่า ยังไงก็เป็นพนักงานเหมือนกัน อะไรที่ช่วยได้เขาก็พร้อมช่วยเหลือเต็มที่!

(+ได้นะคับ)

เจ้าก้อนหูกระดิกเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากอีกฝ่าย เสียงกรมเบาๆบ่งบอกว่าเจ้าตัวชื่นชอบมัน

" ดูเหมือนว่าเจ้าโคโค่จะชอบนะ! " แค่นขำเล็กน้อย นึกเอ็นดูคู่สนทนาที่ค่อยๆลูบแมวของตนเบามือ

" ขอบคุณน้า ชมกันแบบนี้ได้เหลิงกันพอดี " ในใจเขายืดอกอย่างผ่าเผยแล้ว ขอบคุณอาหารแมวเกรดพรีเมียม และเงินในบัญชีของเขา

" อ๊ะ! ลืมแนะนำตัวเลย 'ชู ริน' ครับ " เขาค้อมหัวลงเล็กน้อย

เจ้าแมวกระดิกหูราวกับรับรู้สัมผัสจากใครอีกคน เสียงกรนเล็กๆเล็ดรอดออกมาว่าเจ้าตัวดูชื่นชอบมัน

" ดูเหมือนว่าเจ้าเหมียวจะชอบน้าาา "

" อื้อ! หลังจากนี้อาจจะมีพาไปที่ร้านด้วย เจ้าโคโค่ขี้เหงาน่ะ "

" แต่จะเข้ากันได้กับเจ้า 3 ตัวที่ร้านไหมนะ "

เขาครุ่นคิด ตัวเขาเองก็ยังไม่เคยลองพาเจ้าก้อนตัวนี้ไปที่ร้านเพื่อพบปะกับเพื่อนใหม่เลย

" ลองลูบเบาๆได้ครับ เจ้าโคโค่ชอบให้ลูบหัวเวลานอน " เขาว่ายิ้มๆ

" หวา ขอบคุณครับชิซึรุคุง~ " ได้ยินแบบนั้นก็ยกมือกุมอก รู้สึกปลื้มปลิ่มกับคัพเค้กตรงหน้าสุดๆ

" แล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ? ที่ร้านมีลูกค้าเยอะไหม? " เอ่ยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอีกฝ่าย

" อ้าว ยามิโตะคุงเองหรอ สวัสดีตอนเย็นน้า "
" มานั่งตรงนี้เร็วว " พอเห็นว่าอีกคนเป็นใครก็ยิ้มใหญ่ วางมือปุ ๆที่นั่งข้างเขา

ใบหน้าพยักหงึกหงักฟังเจ้าเด็กพูดอย่างตั้งใจ ก่อนสายตาจะเบนตามคู่สนทนามาหยุดที่เจ้าก้อนในแขนของตัวเอง

" ลืมแนะนำเลย เจ้าก้อนตัวนี้ชื่อ โคโค่ เป็นแมวจรที่ฉันรับมาเลี้ยงน่ะ "

" อยากลองจับน้องดูไหม? จับได้น้าาา "

" ตอนเย็นๆแบบนี้อากาศดีเนอะ ว่าไหมครับ? "

พลันเห็นสายตาของอีกฝ่ายกำลังมองเจ้าเหมียว

" โอ๊ะ ลองจับได้นะครับ เจ้าตัวหลับปุ๋ยอยู่ น้องไม่กัด "

เขาพูดพลางแค่นหัวเราะติดตลก ก็เป็นเรื่องจริงนี่นะหลับอยู่จะกัดได้ไง