ชิซึกิรีบไปหาอย่างรวดเร็ว (แต่ดูไม่รีบร้อนนักในสายตาคนอื่น) เขาย่อตัวลงข้างๆ

เขาไม่ได้พูดอะไรก่อน แต่ค่อยๆ จับจักรยานแล้วยกมัน ลากจักรยานไปพิงไว้กับเสาต้นเดิมที่ซุยโฮเพิ่งขี่ชน ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนที่นอนอยู่บนพื้น

เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วยื่นมือไปให้

"เป็นอะไรรึเปล่า... ซุยโฮคุง"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย

"ลุกไหวไหม"

'เสา... ก็คงเจ็บเหมือนกันนะ'

ชิซึกิที่โดนทักทายอยู่

ก็กว่าจะประมวลผลตอบก็ไม่ทันเสียแล้ว

"อะ-- ซ..."

เขารู้ตัวว่าเตือนไม่ทันแล้ว...