( ขอบคุณนะครับเซนเซย์สุดเท่ของห้องเรา 💘🥺🫳🏻 )

( คุโบะซัง ขอบคุณครับ!💘🥺)

(ชิราคาวะซัง ขอบคุณงับ💘🥺🫳🏻)

(ฮืออ ขอบคุณนะครับ🥺🫳🏻)

(อะจึ้ย ขอบคุณก๊าบ💘🫳🏻)

ไม่นานกล่องโฟมร้อนๆ...ก็ถูกส่งมาอยู่ในมือ เขาเดินออกมานั่งตรงม้านั่งไม้ใต้โคมไฟกระดาษที่ปลิวไหวตามลม เส้นยากิโซบะร้อนผ่าวส่งกลิ่นหอมฉุนไปทั่ว

เขาจ้องตะเกียบในมือตัวเองนิ่งๆ ก่อนหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังตื่นเต้นกับอาหาร แล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่จริงใจ

“ผม…ดีใจนะครับ ที่ปีนี้เราก็ได้กินด้วยกันแบบนี้อีก มันไม่ใช่แค่ค่าอาหาร...แต่มันคือค่าประสบการณ์ที่ผมอยากบันทึกไว้มากกว่า”

ผมกะพริบตา มองอีกฝ่ายที่ทำหน้าคาดหวังราวกับรอผลคะแนนสอบ เขาพยักหน้าน้อยๆ พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ

“ฮายาตะคุง…ประสาทสัมผัสคุณนี่แม่นยำกว่าค่าความน่าจะเป็นในสถิติซะอีก เก่งจริงๆครับ”

คำชมที่ฟังดูเหมือนบันทึกผลการทดลอง...แต่แววตากลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด เขายกยิ้ม ก่อนรีบกุมมืออีกฝ่ายแล้วก้าวฉับไปทางร้าน กลิ่นซอสที่กำลังผัดกับเส้นยากิโซบะคลุ้งไปทั่ว ทำเอาท้องเขาร้องประท้วงเบาๆ

+

เขาส่ายหัวเบาๆกับการถูกแซว ก่อนจะเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย

“ผม…อยากกินยากิโซบะครับ ไม่แน่ใจว่าจะมีไหม“

“แต่เดินตามซุ้มไปเรื่อยๆก็คงเหมือนการสุ่มตัวอย่างข้อมูล...ได้ผลลัพธ์เพลินๆเหมือนกัน”

ว่าจบก็นึกขำอีกฝ่ายที่ดูงงกับเปรียบเปรยของตัวเอง พลางยกมือไปยีผมอีกฝ่าย ก่อนกลับมากุมมือแน่นกว่าเดิม แล้วก้าวเดินต่อไปข้างกัน วันนี้...เขาตั้งใจว่าจะเป็นตัวแปรที่ทำให้ฮายาตะยิ้มได้มากที่สุด

ผมกระพริบตาเมื่ออีกฝ่ายเขย่งเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ริมหูแดง ใจเต้นโครมครามราวกับสมการที่หาค่าคงที่ไม่เจอ

“ถ้าหาก...เครื่องประดับมันหลุดอีก…คุณก็ช่วยจัดให้อีกก็แล้วกันนะครับ”

น้ำเสียงเรียบเหมือนเดิม แต่รอยยิ้มเล็กๆก็หลุดออกมาไม่ต่างจากตอนที่กิ๊บดอกไม้เข้าที่พอดี ท่ามกลางแสงโคมไฟที่ไหวระริกเหนือศีรษะ ทุกอย่างดูธรรมดา...แต่สำหรับเขามันพิเศษเหลือเกิน

เขากะพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้าราวกับกำลังประมวลผลบางอย่าง

“เลอะเทอะก็ยังอยู่ในเกณฑ์ยอมรับได้…แถมคุณก็เป็นคนแก้สมการให้ผมเรียบร้อยแล้วนี่ครับ”

ว่าจบก็ส่งยิ้มบางๆให้ ก่อนบีบมืออีกฝ่ายแน่นแล้วก้าวไปต่อยังบูธอื่นด้วยกันกับเธอ...ผู้เป็นรูมเมทที่รักของผม