“มองอะไรของนายเจ้ากระต่ายบื๊อ”

เขาคิ้วขมวดเล็กน้อยมองด้วยสายตาดุดัน แม้จริงๆจะรู้สึกหวาดระแวงที่ถูกมองนานๆก็ตาม

ก็มีคนชอบมองเขาตลอดด้วยสายตารังเกียจและหวาดกลัวนี่
ถึงจะอยากให้ชิน…แต่มันก็ยากเสียเหลือเกิน

”เฮ้อ…เอาเถอะ“

”อยากถ่ายรูปไหมละ? ไหนๆก็ได้แต่งตัวสวยๆมาทั้งที“

”ฉันเองก็ฝึกถ่ายรูปตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วเลยรู้พวกมุมกล้องอยู่บ้าง“

แม้ว่าจะถ่ายแต่วิวอ่ะนะ…

ครั้นเมื่อมาถึงโต๊ะเขารับสมุดเมนูของร้านจากอีกฝ่าย นัยน์ตาสีแดงเพลิงเพียงมองรายชื่อเมนูขนมโดยพิจารณาเล็กน้อยเกี่ยวกับราคา และ ความอยาก

“ ฉันคงเอา มันจู และ โยคัง “

” ส่วนเครื่องดื่มขอเป็นชาก็พอ “

เขาไม่ได้ซื้อสุรุ่ยสุร่ายมากนักเพราะจำเป็นต้องเก็บเงินเพื่ออนาคตของตนเลยต้องประหยัดอดออมและแอบทำงานพาร์ทไทม์ไม่ให้ใครรู้

”ขนม?”

ชิรากามิเลิกคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย ขนมงั้นหรอ เขาเองก็ชอบพวกรสหวาน รสเผ็ดด้วยมีบ้างที่จะซื้อขนมมากิน

แต่ถ้าร้านคาเฟ่เขาก็ไม่เคยจะกล้าเข้าไป เพราะพนักงานกลัวเขาน่ะสิ… แต่วันนี้มากับเจ้าหมอนี่

คงไม่เป็นไรหรอก

“ก็เอาสิ”

“เจ้าขนมนั่นมันจะอร่อยแค่ไหนกันเชียว 😏”

เมื่อทั้งสองเดินไปถึงหน้าร้าน ชิรากามิก็พลางคิดในใจไปด้วยว่าจะกินอะไรดี

“เหอะ ก็แค่กำไลข้อมือเองไม่ใช่รึยังไง”

“ทำท่าทำทางดีใจไปได้นะนายน่ะ”

พูดจาคิ้วขมวดแถมเอามือชี้ๆใส่อีกฝ่าย พูดดีไม่เคยเป็น วอนสอนวิธีการพูดดีๆเผื่อสังคมจะรับรักทีเถ๊อะ——-

ถึงจะพูดอย่างงั้นก็ตาม เขากลับหยิบมันมาสวมใส่ในทันที

“ฉันจะใส่ไว้ก็แล้วกัน”

….

พอการชำระเงินเสร็จสรรพเรียบร้อยเขาทั้งสองก็เดินออกร้านไป อิโอริกอดแขนแกร่งไว้เพราะกลัวพลัดหลง

“แล้วนายจะไปไหนต่อบ้าง?”

พอเขาโดนอีกฝ่ายสวมกำไลให้ ก็ตีหน้ามึนใส่ไม่น้อยเพราะดูจากดีไซน์แล้วดูจะไม่ใช่ของร้านค้าแห่งนี้แม้แต่น้อย

“ ทำเองงั้นหรอ? ”

“ สวยดีนะ ”

เขายกยิ้มบางเล็กน้อย คงเพราะไม่ค่อยได้รับของจากคนที่ตนเรียกว่าเพื่อนเลย

ไม่สิเขาเคยมีเพื่อนที่ไหนละ จะมีก็น้อยมาจนนับนิ้วได้

‘ ไว้จะซื้อเจ้าตุ่มหูพวกนั้นให้นายแล้วกัน ‘

“ตามกิจกรรมภาคเช้า ต้องให้พวกรุ่นพี่ติดเข็มกลัดที่หมวก พร้อมอวยพร“

พูดจบเขาก็ยื่นเข็มกลัดหวังให้อีกฝ่ายติดให้ ก็นะตามกิจกรรมเขาว่าอย่างงั้นนี่ ถ้าไม่ปฎิบัติตาม พี่ชายที่เป็นอาจารย์คงเสียหน้าแย่

แค่วันนี้เท่านั้น
อดทนต่อสถานที่ที่มีผู้คนเยอะๆ…

“รบกวนด้วยนะ”

(จะเบียวก้ต้องไปให้สุด อย่าไปยอม)

( BUT แต่ในใจพวกผมนั้น !!!!!)

แต่มีตุ่มหูโซนนึงที่บังเอิญทำให้เขารู้สึกถูกชะตาในแว้บแรก เป็นตุ้มหูที่ดูเข้ากับออโอริไม่น้อย เพราะเขาชอบใส่ชุดน่ารักการมีโบว์ประกอบด้วยจะช่วยเสริมลุคมากขึ้น

แถมสีขาวดูจะเหมาะกับการปรับเข้ากับชุดได้หลายแบบด้วย

‘ ไว้ซื้อให้หมอนี่ดีกว่า ‘

‘ หวังว่าจะชอบนะ แต่คงให้ตอนมีโอกาส ’

เขาคิดในใจไม่ได้พูดอะไรหรือแสดงท่าทางมากนัก

เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรมากนักก็ดูอ่อนแอจริงๆนี่หว่า แถมท่าทีหน้าตาการแต่งตัวที่เหมือนผู้หญิงนั่นด้วย คงจะมีไอ้หน้าม่อ หรือ พวกเจ้าชู้ชอบมารุมแหง

อย่างน้อยก็ดีที่วันนี้เขาเข้ามาช่วยอิโอริทัน

พอโดนจูงมือมาที่ร้านขายเครื่องประดับ มีเครื่องประดับมากมายเต็มไปหมด แต่ละอันมีเอกลักษณ์ สวย น่ารัก เท่ ให้เลือกมากมาย

“ก็ดี”

“จริงๆนายจะใส่อะไรฉันก็ว่าดีนั่นแหละ”
(+)

“อ๋า ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นอะไร”

เขาพูดก่อนจะเริ่มสาวเท้าเดินไปยังจุดหมาย ขณะเดียวกันก็ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดแขนเขาไว้

“ยังไงนายก็อยู่ข้างฉันไว้ก็แล้วกัน”

“ทั้งตัวเล็ก อ่อนแอแบบนี้จะโดนฉุดไปทำร้ายก็เป็นเรื่องอีก“

เขาพูดยิ้มเยาะกวนใส่ราวกับกำลังดูถูก แต่ก็นั้นแหละพูดไม่เก่งนี่นะ เขาก็แค่ไม่รู้จะพูดกับเพื่อนยังไง

เขาชะงักไปครู่นึงสายตามองหญิงสาวตรงหน้า คงเพราะโดนทักด้วยความเป็นห่วงจากคนแปลกหน้าแบบนั้น เขาไม่ได้พบเจอซักเท่าไหร่หรอก

ที่ผ่านมามีแต่สายตากลัว รังเกียจทั้งนั้นเลยรู้สึกไม่คุ้นชินกับการที่คนอื่นเข้าหาดีๆกระมัง

“…”

“ฉันไม่เป็นไร ขอบใจที่เป็นห่วง”

เขาก้มหน้าและเอาหมวกดันลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของตนชัดๆ ก่อนจะพึ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่

“เธอน่ะอยู่ปี2งั้นหรอ?”

(พี่จ๋า 😭😭😭😭)

“แค่หกล้มน่ะ นายไม่ต้องสนใจหรอก”

พูดปัดไปงั้นแต่แท้จริงคือโดนพวกนักเลงในเมืองหาเรื่อง แถมก็แค่ไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วงไม่เข้าเรื่อง

พออิโอริเอื้อมมือมาแตะและพยามเขย่ง ชิรากามิไม่รอช้าที่จะย่อตัวลงให้อีกฝ่ายสะดวกในการดูแผลใกล้ๆ

“นายละเป็นอะไรไหม ?”

“พวกนั่นทำอะไรนายให้เจ็บตัวรึเปล่า”

(เมื่อไหร่ แป้นมีปัญหากับผมละ)

เสียงทุ้มต่ำด้วยความโกรธเคือง แววตาที่มองวัยรุ่นกลุ่มนั้นดูน่ากลัวไปเสียหมด

ใบหน้าจะยังมีพลาสเตอร์และรอยแผลจากการต่อยตีก่อนหน้านั้น ก็ยิ่งส่งผลให้เขาดูเหมือนอัธพาลไปอีก แต่ก็นะ…ก็เป็นอัธพาลจริงๆนั้นแหละ แต่ก็ไม่เคยทำร้ายคนอื่นซีซั้วหรอก

มีแต่คนมาหาเรื่องก่อนเสียด้วยซ้ำ

“ออกไปได้แล้วฉันมีธุระกับเด็กคนนี้ ไอ้พวกเวร”

ทันทีที่พูด เจ้ากลุ่มวัยรุ่นนั่นถึงกับสั่นกลัวก่อนจะวิ่งแจ้นหนีหายไป

ครั้นเมื่อชิรากามิถึงจุดนัดพบเพื่อเที่ยววันหยุดสุดสัปดาห์ตามที่ได้ถูกเพื่อนสนิทของตนชักชวนผ่านการโทรเมื่อต้นสัปดาห์

เขาสวมแจ็กเก็ตญี่ปุ่นทรงแก๊งค์สีดำขาว กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าผ้าใบขาวดำ และ หมวกพร้อมกับยกหางม้าสูง

พอมาถึงจุดนัดพบสิ่งที่เขาเห็น ”อิโอริ“ กำลังถูกกลุ่มวันรุ่นชายตามตื๊อรุมจีบ นั่นทำให้เขาไม่สบอารมณ์สุดๆไปเลยละ

“เฮ้ย พวกแกน่ะ…”

“มีปัญหาอะไรกับเพื่อนฉันไม่ทราบวะ”

(+)