สุดท้ายก็เอ่ยทักออกไปแม้จะไม่จำเป็น

…และทั้ง ๆ ที่กลัวเพศตรงข้ามอย่างอีกฝ่ายก็ตาม

แต่หากไม่เก็บซ่อนความกลัวเอาไว้คงทำตัวเสียมารยาทน่าดู..เพราะดูแล้วก็ก็อีกฝ่ายก็คงเป็นแค่เด็กนักเรียน

“พวกเราไม่เคยรู้จักกันสินะคะ” ถามพลางเงยหน้ามองเพื่อขอความแน่ใจ

เธอมองเขาอย่างตั้งใจ นั่นเพราะคราบสีดำที่เปื้อนเสื้อของอีกฝ่ายเป็นเครื่องหมายชัดเจนว่าพึ่งโดนฝนสีดำไป แค่อยากมั่นใจก็เท่านั้นว่าที่เธอไม่รู้สึกคุ้นเคยนั้นเพราะอีกฝ่ายถูกลืมจากความทรงจำของเธอไปแล้วจริง ๆ …หรือแค่เป็นคนที่พึ่งได้พบเจอกันแน่

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ…?”

+

ชิองทำแบบนั้นเพราะเชื่อมันจะดีต่อตัวของลูกสาวไม่ทนกลัว ไม่ต้องเห็นภาพที่ไม่อยากเห็น แค่หลับไปและตื่นมา..ในสถานที่แห่งใหม่

“…ไม่ยอมเด็ดขาด..ถ้าจะต้องลืม”
แม้ว่าจะต้องเป็นฝ่ายถูกลืมในสักวัน ก็ไม่นึกเสียใจเลย

ใช้ปลายนิ้วโป้งลูบผ่านแก้มแผ่วเบาและเมื่อเห็นว่าสิ่งสำคัญไม่ได้เป็นไรเธอจึงเริ่มลอบมองสถานการณ์รอบข้างบ้าง และดูเหมือนไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ก็มีคนที่เธอไม่รู้สึกคุ้นเลยแม่แต่น้อยอยู่

+

(ขอมาบวกๆนะคะ🫳🏻)

ทันทีที่เท้าก้าวถึงที่หลบภัยแห่งใหม่แข้งขาก็เหมือนจะหยุดทำงานให้ได้ เธอขยับตัวพิงกำแพงแถวนั้นบริเวณแขนมีบาดแผลจากการที่ถอดเสื้อคลุมออกจนเหลือแค่คอเต่าแขนกุด ช่วงไหล่ก็เจ็บไปหมดจากการใช้งานที่ไม่ได้หยุดพัก พยายามปรับลมหายใจให้ปกติก่อนจะก้มมองและเลิกเสื้อคลุมที่ตอนนี้ให้มันเพื่อคลุมตัว ‘ลูกสาว’ เอาไว้

ตอนนี้เธอกำลังหลับสนิทจากการกินยานอนหลับเข้าไป

+

ว่าอย่างขบขันก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด และเพียงไม่นานก็ลองยื่นมือให้ความช่วยเหลือดู “อยากให้ช่วยไหมคะ? ถึงจะไม่ได้มีประโยชน์มากมายอะไรก็เถอะนะ”

เพราะเผลอมาเห็นเข้าแล้ว…และจะให้จากไปโดยรู้ว่ากลุ่มที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่ก็คงไม่ได้

ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะมีคนเยอะจนเกิดเสียงพูดคุยไม่ขาดสาย เพราะในสถานการณ์แบบนี้ถ้าได้ผ่อนคลายก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี

“ฉันมากวนหรือทำให้เสียเวลาหรือเปล่านะ เพราะดูแล้ว..ตัวเธอในตอนนี้เหมือนจะกำลังแบกความหวังไว้เยอะน่าดูเลยล่ะค่ะ”

+

ว่าจบก็ยกยิ้มและถือวิสาสะลูบหัวอีกฝ่ายไปมาช้า ๆ และเพียงไม่กี่ครั้งก็ผละมือออกเพราะรู้นิสัยของเด็กคนนี้ดี

ชิองลองหันไปตามทิศทางของเสียงรอบข้าง เด็กที่กำลังลงมือซ่อมแซมเรื่องยุ่งยากตรงหน้านี้ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กจากต่างโรงเรียน ถัดไปไม่ไกลก็เป็นผู้คนที่กำลังรอคอยความสำเร็จเพื่อที่จะได้ใช้น้ำ

ทั้งคนที่รู้จักและคนที่พึ่งได้เจอ…

+

“เพราะแบบนั้นก็เลยเลือกลงมือทำเสียเองสินะคะ” ทั้งที่จะรอต่อไปอีกหน่อยก็ได้

นัยน์ตาสีดำสนิทเลื่อนขึ้นสบตาหลังได้ฟังคำถาม เธอไม่ได้ตอบในทันที ทำเพียงก้าวเท้าเข้าใกล้มากกว่าเก่าเพื่อพูดด้วยเสียงที่เบาลงเล็กน้อย

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ยังไงร่างกายของฉันก็อ่อนแอกว่าทุกคนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว”
“สิ่งที่เป็นตอนนี้ก็นับว่าร่างกายดีขึ้นแล้วได้ล่ะนะ”

“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะมายูมิซัง”

+

เธอถอนหายใจเมื่อรู้ว่าสถานที่ตรงนี้นั้นหักหลังความหวังก่อนหน้านี้ของเธอมากแค่ไหน แต่จังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นคนคุ้นตาเข้าพอดี

ไปทักทายหน่อยก็ไม่เสียหาย

“มายูมิซัง ขยันไม่เปลี่ยนเลยนะคะ” เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงไม่เบาไม่ดังแต่คิดว่าผู้ฟังคงได้ยิน

“หางานอดิเรกใหม่เจอแล้วหรอคะ?”

จุดรอยยิ้มที่มุมปากอย่างเบาบาง พลางใช้สายตามองผลงานของเด็กสาวตรงหน้า

(ขอมาบวกๆค่ะ🫳🏻✨)

หลังร่างกายเริ่มกลับมาขยับได้คล่องตัวมากขึ้นเธอจึงตัดสินใจลองเดินสำรวจพื้นที่ใหม่ต่าง ๆ ที่ยังไม่เคยไป ท่ามกลางบทสนทนาของผู้คนที่ขนาบข้าง ชิอง จึงเลือกที่จะเดินหลีกออกมา

..แต่คิดถูกหรือคิดผิดกันนะ

จากเสียงพูดคุยที่โวกแวกจนฟังไม่ได้ศัพท์ กลายเป็นเสียงโลหะที่ดังกระทบกันจนเกิดเป็นจังหวะแสนน่ารำคาญใจ

+

[ ชุดฝ่ายต่างๆ ]

ชุดนักกีฬา (ดีไซน์โดย @kzk-shun.bsky.social ) ชุดฝ่ายสนับสนุน และฝ่ายพยาบาล (ดีไซน์โดย @kzk-yuugensai.bsky.social ) ครับ