พอได้ยินชื่อเล่นที่อีกคนตั้งให้และเห็นว่าระหว่างวาดอีกฝ่ายทำอะไรระหว่างเป็นแบบให้ ก็อดนึกเอ็นดูอีกฝ่ายไม่ได้ที่อุส่ามาเป็นแบบให้

“ดีใจที่ชอบนะคะ“

”ด้านซ้ายคือปxมปxมปุรินค่ะ ส่วนด้านขวาคือ ทามาก็xตจิ เค้าคงจะวาดแปลกเกินไปจริงๆแหล่ะค่ะฮะฮ่า”

บอกไปชี้ไป จริงๆแล้วก็แค่ลืมว่าต้นฉบับวาดยังไง-พลางหัวเราะเบาๆที่เห็นอีกฝ่ายเดาตัวละครที่เธอวาดลงไป

ยังคงเบะปากอยู่กระทั่งเขาคีบลูกชิ้นกุ้งมาให้

ก็จริงอย่างว่า ว่าถ้าคิดมากไปจะเที่ยวไม่สนุกเอา มาเที่ยวแท้ ๆ เลยนี่นา
อุส่าห์มีโอกาสแบบนี้ทั้งที

"ง่ำ"
ค้อมตัวไปงับลูกชิ้นมาโดยไม่ให้ริมฝีปากสัมผัสโดนปลายตะเกียบ

"ตังเพื่อน.. อร่อยจัง"
มีเสียงหัวเราะรอดออกมาเบา ๆ

"ตัวฉันน่ะ. ..ชอบดอกไม้สวย ๆ
มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

"รักแรกของฉัน จึงเป็นเพื่อนหญิงในห้องล่ะ"

"เธอคนนั้น เป็นคนที่ให้ความรู้สึกว่าสวยมากเลย ..ทั้งดวงตา ทั้งอากัปกิริยา ทั้งนิสัย"

"แทบจะรู้ตัวว่าตกหลุมรักเข้าตั้งแต่แรกเลย"

"แต่เพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ..ฉันกลัว คิดไปเองว่าจะถูกเกลียดเข้า เลยไม่ได้บอกเธอออกไป.."

“ความรัก..หรือรักแรกของโทโมโยะจังน่ะค่ะ..”

พอโดนอีกคนปลอบประโลมก็พลางอดอมยิ้มไม่ได้

“ตะ-แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ เค้าแค่อยากรู้จักมุมมองของโทโมโยะจังดูบ้างน่ะค่ะ💦“

ออร่าปลื้มปริ่มผุดขึ้นเป็นฉากหลัง สมแล้วที่เป็นคนที่เธอนับถือดั่งพี่สาว😭

“อือ..นั้นสินะคะเค้าจะพยายายามฝึกความมั่นใจให้เยอะๆ ขอบคุณโทโมโยะจังมากๆเลยนะคะ”

พลางน้ำตาซึม ซาบซึ้งกับคำถามที่อีกฝ่ายมอบให้มาก

“ถะ..ถ้าไม่ว่าอะไร เค้าถามเรื่องของโทโมโยะจังบ้างได้รึเปล่าคะ”

“อาจจะเป็นรอยยิ้ม หรือท่าทางเป็นกันเอง หรือบังเอิญชอบอะไรเหมือนกัน”

พลางยิ้มบางๆ หลุบตาลงมองมือตัวเองที่ไม่ได้กุมกันแน่นแล้ว

“เค้าเองก็ไม่รู้เลยค่ะ ว่าพอจะมีโอกาสทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีที่ได้คุยด้วยมั้ย เค้าทั้งทำอะไรช้าตามคนไม่ทันอยู่เรื่อยเลย“

พลางเอียงตัวหลบ แก้มเห่อร้อนขึ้นแทบทันที

“ชอบใครสักคนต้องดูที่รูปลักษณ์ด้วยหรอคะ..แต่ว่า คงไม่ใช่ค่ะ…“

ว่าแล้วก็เม้มปากแน่น กระพริบตาปริบๆมองอีกคนที่ตอนนี้กำลังติดฟิลเตอร์

“ก็..ใจดีค่ะ บรรยากาศตอนนั้นทำเอารู้สึกอุ่นใจแล้วก็อบอุ่นใจมากๆเลย อาจจะเพราะเป็นด้านที่ตัวเองไม่มี ตอนนั้นเลยมีความรู้สึกแปลกที่ไม่คุ้นเคยเกิดขึ้นน่ะค่ะ..”

หัวประมวลผลอีกครั้ง ก่อนนึกทบทวนไปว่าอาจจะเป็นแบบนั้นรึเปล่า

ตัวกระตุกเกร็งเหมือนพึ่งรู้สึกตัว หลับตาปี๋แล้วก็พึมพัมอะไรสักอย่าง คนภายนอกคงจะมองเธอกำลังท่องบทสวดอะไรสักอย่าง แต่ความจริงเธอแค่ติดพึมพัมให้กำลังใจให้ตั้งสติได้เร็วๆเท่านั้น

“ก็..มันแค่ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนนะค่ะ”

พอเริ่มตั้งสติได้อีกครั้งก็ค่อยๆตอบคำถามออกไป

“กะ..ก็ใช่แหละค่ะ แต่เค้า..เค้าๆก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี มันเรียก..ฮื่อออ”

สมองติดประมวลผลไปฉับพลัน ราวกับปฎิกิริยาป้องกันตัวหรือช็อกไปแล้ว???

พลันความล่กหยุดชะงักไป

“อย่างงั้นหรอคะ..”

ดวงตาสีน้ำตาลสั่นไหวหลุบมองมือทั้งสองข้างที่วางไว้บนตักกุมเข้าด้วยกันแน่น

“ทั้งๆที่โทโมโยะจังใจดีแล้วก็น่ารักขนาดนี้..”

เพราะความใสซื่อจึงมักมองทุกคนว่าคนๆนั้นดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ

“เพราะเค้าเป็นคนหัวช้าแถมยังซื่อบื้อเรื่องพวกนี้อีก ก็เลยไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้เลยน่ะค่ะ…“

ว่าแล้วก็ตกใจยกใหญ่ แก้มเห่อร้อนจ๋า มือทั้งสองข้างขยับไปมาไม่อยู่สุข

“ถ้าไม่รู้ ไม่เป็นไรนะคะ ฮื่อออ..”

หลังจากนั่งลงบนม้านั่งตรงที่ชี้ไป ดวงตาสีน้ำตาลหลุบขึ้นมองอีกคนก่อนกลับมามองมือที่ลูบผมตัวเองสลับทำอยู่อย่างนั้น

แก้มพลางเออร้อนขึ้นเล็กน้อย

“โทโมโยะจังเคยรู้สึกใจเต้นมากๆหรือประทับใจครั้งแรกที่เจอกับคนๆหนึ่งมั้ยคะ…”

หยุดไปสักพัก แก้มเห่อร้อนขึ้นอีกหน่อย

“คือเค้า ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องพวกนี้เลยน่ะค่ะ อือ..“ พลางเอามือทั้งสองแตะที่แก้มตัวเองเบาๆ พร้อมหลับตาปี๋

“ตรงนั้นก็ได้ค่ะ..”

ว่าแล้วก็ชี้ไปทางม้านั่งที่อยู่ใต้ต้นไม้

คำถามล่าสุดทำเอาเธอสดุ้งล่กเล็กน้อย มือข้างหนึ่งเริ่มลูบผมของตัวเองที่ถูกมัดเป็นทรงทวินเทลต่ำราวกับทำตัวไม่ถูก ขณะเดินไปที่นั่งพร้อมๆกัน

”มะ..ไม่ใช่หรอกค่ะ คือ…“

แต่ดูท่าทางเจ้าตัวจะดูไม่เหนื่อยเลยสักนิด อาจจะเพราะวอร์มอัพก่อนเล่นกีฬาทุกวันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถึงจะรีบเดินมาที่นี่แต่ก็ไร้วี่แววความเหนื่อย

“ไม่เลยค่ะ ฮะฮ่า..”

เธอเองก็เปลี่ยนกลับมาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวทรงหลวม เนื้อผ้าลายริ้วบาง ปกเสื้อกลมแต่งลูกไม้ตรงอกประดับด้วยโบว์สีดำพร้อมกระโปรงสีดำยาวประเข่า

“งั้น เข้าไปกันเลยดีมั้ยคะ💦”

(เค้าขอโทษที่ตอบช้านะคะ(ᐡㅠㅠᐡ)꜆꜄꜆)

พอได้ยินคำว่าไม่เป็นไรก็โล่งใจขึ้นมา

"โล่งอกไปที หลังจากนี้ต้องเดินระวังด้วยนะครับ"

ว่าจบก็ช่วยประคองคนในอ้อมแขนให้กลับมายืนทรงตัวดี ๆ เหมือนเดิม

เดินตามทางไปสวนสาธารณะจนสายตาเริ่มเห็นคนที่นัดไว้ พลันเองก็รู้สึกผิดที่ต้องให้อีกฝ่ายรอ

“โทโมโยะจัง..!” เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไป เบาแต่ก็ไม่ได้เบาจนไม่ได้ยิน

เดินมาหยุดตรงหน้าอีกฝ่าย พลันสังเกตว่าอีกฝ่ายทักมา

“อะ..เอ้ะ?!โทโมโยะจังทักมาหรอคะ” ถึงความจริงจะได้ยินเสียงแจ้งเตือนมาตั้งแต่แรก แต่เพราะความรู้สึกช้าเลยลืมเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านซะอย่างงั้น