พอทิ้งตัวลงบนที่นุ่ม ๆ ถึงได้นึกสงสัยนั่นนี่ขึ้นมา

"โอ๊ะ แค่คิดตามก็อร่อยแล้วค่ะ" เธอว่า

"เอ— เรื่องนั้น" เธอคิด
"ก็..ชิออนดูแลตัวเองได้อยู่แล้วนี่นา" เธอตอบแค่นั้น

"ว่าแต่...เซมไปชุดยังชื้นอยู่เลย ชิออนขอให้รีบเปลี่ยนไปแล้วนี่นา"

น่าเสียดายที่ชิออนไม่เห็นใบหน้าของเขา และเธอเองก็ไม่เข้าใจความหมายของเสียในลำคอนั่นเท่าไหร่ คงคิดว่าเป็นเพียงการตอบคำพูดของเธอเมื่อครู่เฉย ๆ

สำหรับเธอเอง ขอแค่เป็นเด็กดี ที่ไม่ทำให้ใครเป็นกังวลก็พอแล้ว

พอเห็นลาง ๆ ว่าคนพี่ยื่นมือมา เธอถึงได้เอื้อมมือเล็ก ๆ นั่นตอบรับความใจดีนั่นไว้ เธอยังคงสัมผัสเขาผ่านผ้าห่ม

"คุยกันเหรอคะ" เธอเงยหน้า
"คุยกันก็เป็นเรื่องที่ดีค่ะ"

"อย่างเรื่องที่เซมไปทำอะไรไว้ให้ชิออนทานก่อนกลับ"

ดวงตาสีหวานกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนพึมพำขึ้นมาเบา ๆ
"มืดจัง"

เด็กเธอตัวเล็กกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้นอีกหน่อย

"ก็ ถ้ามันทำให้ใครเป็นห่วง ชิออนไม่เอาด้วยหรอก" เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา ปล่อยให้คำพูดลอยหายไป แล้วเริ่มต่อบทสนทนาใหม่ขึ้นมา

เธอส่ายหน้ายุกยิกตอบ
"ไม่เจ็บขนาดนั้นหรอกค่ะ"

แต่พอได้ยินข้อเสนอเรื่องที่นุ่มกว่า เธอก็เงียบไปครู่หนึ่ง

"ที่นุ่มเหรอคะ ? อืมม จริงด้วย ควรจะออกจากใต้โต๊ะสินะคะ"
เธอแค่นหัวเราะออกมาทั้งที่ยังหลงเหลือความวิตกอยู่

—โป๊ก!—

หัวเธอโขกเข้ากับพื้นใต้โต๊ะนั่นไปจัง ๆ

หงึ เจ็บ

สุดท้ายก็กลับมาก้มหน้าพึงเขาไว้เหมือนเดิม

"ชิออนดูไม่ได้เลย"
"ปกติถ้าฟ้าร้องชิออนก็จะอยู่แบบนี้"

"รบกวนเซมไปเข้าแล้ว"

คงเพราะมีช่วยเวลาแบบนี้ ริมฝีปากของเด็กสาวถึงได้ค่อย ๆ พูดถึงสิ่งที่กังวลออกมา แม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม

มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เธอมีใครสักคนอยู่ด้วยในเวลาแบบนี้ ปกติแล้ว เธอได้แต่อยู่ใต้โต๊ะ…หรือไม่ก็ในตู้

ชิออนถูกกล่อมด้วยคำพูด การกระทำ และความอบอุ่นของเขา ความหวาดกลัวค่อย ๆ จางไปกับสายฝนที่เบาลง

เธอไม่ได้เอ่ยตอบเขา เพียงปล่อยเวลาให้ผ่านไป ผ่านไป..
จนหัวใจที่เคยเต้นระรัวเริ่มสงบลง

สภาพแบบนี้สำหรับเธอดูจะน่าอายเกินไปหน่อย พอคิดได้ เธอรีบผละตัวออกจากเขาอย่างกระทันหัน

ดวงตาสีหวานที่คลอไปด้วยน้ำตาค่อย ๆ กระพริบช้า ๆ
เสียงฟ้ายังคงดังขึ้นอย่างคาดเดาไม่ได้ เหมือนกลั่นแกล้งให้เธอสะดุ้งจมอยู่กับความกลัว

สุดท้ายมือเล็กทั้งสองข้างก็กำนิ้วของคุณผ่านผ้าห่มเอาไว้

เธอปล่อยให้ตัวเองพึ่งพาเขาสักพัก ปล่อยให้ไออุ่นที่เขาส่งมาอยู่กับเธอไปอีกหน่อย

"ชิออนขอโทษ"
"ชิออนไม่ชอบฝนเลย"
เสียงเธอสั่น แทบไม่ได้ออกเสียงครบถ้วนด้วยซ้ำ

ร่างเล็กที่ยังสั่นไหวยังคงกอดตัวเองไว้แน่น ได้รับความอบอุ่นจากผ้าห่ม และสัมผัสที่นิ้วของยาตะ

เธอหายใจสะดุดอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ปรับจังหวะตามเสียงของเขา
หน้าผากที่แนบกันอยู่ส่งผ่านไออุ่น ผมเขายังคงเปียกชื้นแต่กลับให้ความรู้สึกปลอดภัย

"… อือ" เสียงเธอเบาหวิว ราวกับยังไม่แน่ใจว่าควรตอบรับดีไหม
ชิออนพยายามทำตามที่เขาบอก พยายามจดจ่อกับสัมผัสของนิ้วที่วนเป็นวงกลมบนผ้าห่ม

เสียงสะอื้นของเธอสั่น เธอกอดตัวเองแน่น ใบหน้าซุกอยู่กับเข่า นี่ไม่ใช่การกลัวธรรมดา แต่มันเหมือนเป็นความกลัวที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจของชิออน

เสียงที่คิดจะเรียกคนตรงหน้าเมื่อครู่ขาดหายไป ทิ้งไว้เพียงเสียงหอบหายใจปนสะอื้นอีกครั้ง

ร่างเล็กในเสื้อที่ใหญ่เกินตัวขดตัวแน่น ภายใต้โต๊ะ เธอสั่นเทา มือยังคงปิดหูตัวเองแน่น รอบตัวมืดไปหมดในชั่วพริบตา เธอทำได้เพียงสั่น และส่งเสียงหายใจที่ทั้งแรงกว่าปกติ และผิดจังหวะออกมา

แม้จะพอรับรู้ได้ว่าคนพี่อยู่ไม่ไลจากเธอนัก ดวงตาสีหวานกำลังหวาดกลัว ถึงอย่างนั้ก็ยังไม่ยอมที่จะร้องไห้หรือร้องขอความช่วยเหลือ

"เซมไ—"

เสียงของเธอถูกแทรกด้วยแสงสว่างวาบและเสียงฟ้าร้องที่ดังกว่าเก่า

หากคุณขึ้นมาดู คงเห็นเพียงเสื้อผ้าเปียกชื้นกองอยู่ที่พื้น และประตูห้องหนึ่งที่ไม่ควรเปิด อ้าออกอยู่

นั่นคือห้องของยาตะ

เธอไม่ได้ตั้งใจลุกล้ำ แต่ความกลัวทำให้เธอเปิดประตูห้องที่ใกล้ที่สุดโดยไม่ทันคิด

ใต้โต๊ะภายในห้อง เธอกำลังนั่งตัวสั่น ปิดหูแน่น หลบภัยจากเสียงฟ้าที่เธอหวาดกลัวแทบจะที่สุด

ใหญ่เกินไป แค่เสื้อก็ยาวจนถึงเข่าแล้ว ยิ่งกางเกงยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เธอไม่มั่นใจตัวเองในสภาพนี้เท่าไหร่ รู้สึกเหมือนตัวเองจมอยู่ในผ้าทั้งผืน มันทำให้เธอลังเลอยู่นานกว่าจะกล้าออกจากห้องน้ำ

ทว่าก่อนจะได้ลงไปข้างล่าง—

ครึ้ม ! !
เสียงฟ้าผ่าดังกระหึ่ม

"กรี๊ด—"

เสียงหวีดร้องของชิออนคงดังพอให้คนชั้นล่างได้ยิน

และเมื่อนึกถึงขึ้นมา เธอก็หัวเราะ
"ชิออนยังชวนเซมไปไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้ แต่หม่ำข้าวฝีมือเซมไปได้สินะคะ ? " เอ่ยแซวพลางยิ้มหวาน

"ชิออนจะรีบเปลี่ยนชุด แล้วรีบลงมาหม่ำนะคะ"

เธอเร่งฝีเท้าไปข้างบน เหตุผลคงไม่พ้นการพยายามปกปิดท่าทีแปลก ๆ ต่อหน้ายาตะ เธอจำได้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน รีบเข้าไปและเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า

...

แม้จะรอคนพี่กลับมาไม่นาน แต่เสียงฝนที่กระทบหลังคา เสียงครืนต่ำของฟ้าที่ดังเป็นระยะ กลับนานพอให้สีหน้าของชิออนเปลี่ยนไป

จนคนพี่กลับมาชิออนถึงพยายามที่จะ ไม่เป็นไร ให้ได้มากที่สุด

"ขอบคุณค่ะ" (｡˃ ᵕ ˂ )
เธอรับของมา สายตายังคงมองเขา เหมือนจะมีอะไรติดอยู่ในใจ

"จะดีกว่านี้ถ้าเซมไปเปลี่ยนชุดแล้ว ยังเปียกอยู่เลย รีบเปลี่ยนชุดนะคะ"

เธอพยักหน้า ไม่เข้าห้องผิดแน่นอน
"อื้อ ไปได้ค่ะ"

เขายังคงถอยหลังจากเธอ นั่นพอทำให้นึกถึงครั้งแรกที่คุยกันจริงจังได้ แต่อย่างน้อยเขาก็รับความห่วงใยนั่นไว้ เธอดีใจนะ

ก่อนมือเล็กจะยกมากอดตัวเองหลวม ๆ จากความชื้นที่ผิวจะเริ่มจะกลายเป็นความหนาว

เธอหลุบตาลงนิ่งคิด ไม่ทันให้เธอคิดจะปฏิเสธสัมผัสอบอุ่นที่ไหล่บังคับให้เธอตอบรับความหวังดีของคนพี่ไปเสียแล้ว

"ถ้าเซมไปว่าอย่างงั้น ชิออนขอรบกวนด้วยนะคะ"

เธอกระพริบตาปริบๆก่อนใบหน้าน่ารักจะส่งยิ้มอย่างปกติ ดูจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากำลังเป็นพิษให้คนพี่อยู่ แต่ใช่ว่าเธอจะไม่สังเกต

"จะดีเหรอคะ ชิออนเปียกไปหมดแบบนี้"
"จะพาร้านเปื้อนไปด้วย"

แม้จะพูดแบบนั้น เธอก็ก้าวเท้าเข้าไปใกล้คุณขึ้นอีกหน่อย

"ยาตะเซมไป จะป่วยหรือเปล่าคะ ? "
เธอโน้มตัวไปหาเขาเล็กน้อย หากตัวไม่เปียกคงจะใช้มือวัดอุณหภูมิไปแล้ว

"เข้าไปเปลี่ยนชุดทำตัวอุ่น ๆ ก่อนมั้ยคะ"

เพราะฝนที่จู่ ๆ ก็ตกลงมาทำให้ชิออนรีบวิ่งกลับบ้านโดยเร็วที่สุด

แต่—
สุดท้ายก็ไม่ทัน เสื้อผ้าบางส่วนเปียกปอน ลุ่มผมสีอ่อนฟีบลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ทั้งหมดนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอกังวล

สิ่งที่เธอกังวลมีเพียงสิ่งเดียว

เมื่อนึกถึงสิ่งนั้น เสียงทุ่มนุ่มก็เอ่ยทักดึงความสนใจของเด็กสาวกลับมา

"เอ๊ะ อ่ะ"
"เซมไป !?"
เธอมองสำรวจอยู่ครู่

"พักอยู่ที่นี่เหรอคะ ? "
เธอถาม

( ห้อตมากค่ะ 😭😭😭😭💖 )