เสียงนิ่งสงบเอ่ยกับรุ่นพี่ผู้ร่ำไห้กล่าวโทษตัวเองโดยไม่หันจากร่างตรงหน้า

“หรือต่อให้ทำแผลทันแต่คนเราก็ตายเพราะเสียเลือดได้อยู่ดีครับ”

“รุ่นพี่ไม่ใช่พระโพธิสัตว์ครับ พวกเราเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาไม่มีพลังวิเศษ ไม่มีญาณทิพย์ ไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจากแรงใจสู้ต่อ“

”ถ้าจะตีอกชกตัวเพราะเรื่องเหลือกำลังก็เอาไว้ตอนที่ปกป้องคนสำคัญจริงๆ ไม่ได้เถอะครับ เพราะผมก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน“

เดือนดับกวาดมองห้องเก็บอาวุธซึ่งว่างเปล่าอย่างน่าแปลกราวกับมีใครขนออกไป บางทีอาจเป็นเจ้าของเสียงปืนเมื่อกี้

แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เขาย่อตัวลงตรงหน้าร่างไร้วิญญาณเพื่อสำรวจบาดแผล แขนที่หายไปคงเป็นสาเหตุหลักทำให้เสียเลือดหนักจนเสียชีวิต และคงเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนพวกเขามาถึงกับมิกิตัวปลอมแล้ว

“รุ่นพี่คิดว่าตัวเองสามารถวิ่งไปเปิดไฟ ขึ้นมาเปิดประตูทำแผลให้คุณมาฮิรุด้วยตัวเองได้ไหมครับ”

(แต่แน่นอนว่าชิสึน่ารักกว่าครับ ☺️✨)

[ชิโนบาสึ ชินซาคุ | สีขาว]

รับบอลที่ได้มาจากทาเครุแล้วปาใส่สนามฝั่งสีดำโดยไม่ส่งเสียงประกอบใดๆ

>ค่าสเตตัสปาบอล 8
>ปาใส่โทกิ

ผลทอย: 12

มือหยาบด้านเก็บของสำคัญใส่กระเป๋ากางเกงพลางก้าวขาไปยังหน้าประตูที่ปลดล็อคทุกอย่างรอเพียงผลักเข้าไป

”ไม่รู้ว่าข้างในจะเป็นมนุษย์รึเปล่า ทุกคนเตรียมพร้อมด้วยครับ“

ใจจริงอยากจะเปิดแล้วถีบเข้าไปรวดเดียวให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพราะเสียงของคนเจ็บที่อาจพิงกับประตูอยู่จึงตัดสินใจบิดให้แง้มแล้วเอาหอกดันเปิดแทน

มือจับบาดแผลที่บ่า มีดแฉลบให้ได้เลือดแต่ก็ไม่ลึกจนน่ากังวล เดือนดับหันไปหาแฟนสาวที่ช่วยแทงหอกสนับสนุนเมื่อครู่แล้วคลี่ยิ้มบางให้

“ขอบคุณครับที่ช่วยไว้เมื่อกี้“

แม้จะอยากพูดคุยมากกว่านี้ แต่เขาก็รู้ดีว่าสถานการณ์ยังไม่มีเวลาให้ทำเช่นนั้น

มือรับกุญแจของมิกิจากอิชิอิ โลหะชิ้นเล็กที่หนักอึ้งเกินถือสำหรับอีกคนนั้นก็ยังคงเบาหวิวไม่ต่างจากกุญแจธรรมดาสำหรับเขา
+

ลืมไปเลยว่ารายนั้นก็น่าสงสัย
สายตาของเขาเบี่ยงกลับมาช้ากว่าที่ควรเล็กน้อยยามต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากมิกิตัวปลอมมายังอิเฮนอีกตน

“ผมไม่นับสัตว์ประหลาดเป็นเด็กครับ“

เดือนดับไร้หวั่นไหวตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบขณะเอี้ยวหลบ มือออกแรงกระชากหมายดึงหอกซึ่งถูกจับไว้กลับคืนมา

แม้ว่าต่อให้เป็นเด็กจริงเขาก็อาจไม่ลังเลที่จะทำเช่นนั้นเหมือนกันก็ตาม

>หลบ

[ชิโนบาสึ ชินซาคุ | สีขาว]

ยกแขนขึ้นมากันไม่ให้ถูกหน้าแต่บอลก็เร็วเกินจะหลบพ้น

โชคไม่ดี แต่ช่วยไม่ได้

(เป็นของชิสึนะครับ 🥺💖)

“ชิโนบาสึ ชินซาคุ”

เสียงราบเรียบเอ่ยตอบเด็กสาวที่เห็นหน้าค่าตาผ่านนานทีแต่ไม่เคยแลกเปลี่ยนคำพูดมาก่อนวันนี้เวลานี้

ตามจริงจะจากกันโดยไม่รู้จักชื่อกันเขาก็ไม่มีปัญหา แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถามมาก่อน การจะถามกลับบ้างก็คงเหมาะสม

“ทางนั้นละครับ”

”ชิสึ รุ่นพี่ฮิราบายาชิ ถอยไปครับ แล้วก็...”

เสียงราบเรียบแต่หนักแน่นเอ่ยเตือน เขารู้ตัวว่าด้วยจิตใจที่บิดเบี้ยวและด้านชา ตนสามารถกำจัดภัยในร่างเด็กหญิงได้โดยไม่สะทกสะท้าน

แต่สำหรับคนอื่นนั้นต่างออกไป เพียงแค่อาการยามรู้ถึงความจริงว่ามีมิกิสองคนก็ชัดเจนแล้ว

”อีกสองคนขอยืมมือด้วยครับ“

>กำจัดมิกิ

ไม่ทันได้คิดหาสาเหตุของเสียงปืน เสียงของเด็กหญิงที่ราวแผ่นตกร่องอย่างน่าขนลุกก็ดังมาพร้อมกับความเจ็บจากแรงบีบที่ไม่น่ามาจากมือเล็กนั้น

หางตากระตุก
สมองตีตราว่า ’สิ่งนั้น‘ คือศัตรู

ขาเหวี่ยงสะบัดเตะปลายคางของร่างเล็กให้พ้นตนแล้วตบลำหอกให้พลิกคมหันออก

“พูดไม่ทันขาดคำเลยนะครับคุณฮานาโอริ“

น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยต่อชายผมชมพูด้วยดวงตาไร้แววซึ่งมุ่งเป้าไปยังภัยคุกคามในหนังแกะ
+